Γιάννης Μαύρος: Μπροστά στην κάλπη και στην ιστορία

Άρθρο  του Γιάννη Μαύρου στη χθεσινή Εφημερίδα των Συντακτών, καθώς και κείμενο που εξηγεί τη θέση του ενόψει των εκλογών της Κυριακής.

Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, στις επικείμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναδειχθεί πρώτο κόμμα, γεγονός που θα καταστήσει περίπου αδύνατο τον σχηματισμό κυβέρνησης χωρίς τη συμμετοχή του ή έστω την ανοχή του. Το πρώτο συνεπώς ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο μπορεί να σχηματισθεί κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, αναγκαία προϋπόθεση για τη ριζική αλλαγή οικονομικής πολιτικής που υπόσχεται και που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος. Αν δεν προκύψει        -ελέω εκλογικού νόμου- ‘αυτοδυναμία’, τίθεται επιτακτικά το δίλημμα στα κόμματα της μέχρι τώρα αντιπολίτευσης, δηλαδή στο ΚΚΕ και στους ΑΝΕΛ (εφόσον μπούν στη Βουλή), αν θα στηρίξουν, υπό όρους εννοείται, μια τέτοια κυβέρνηση ή όχι. Με δεδομένο ότι στη δεύτερη περίπτωση προβάλλει το φάσμα της ομηρίας του ΣΥΡΙΖΑ από μικρά ‘μνημονιακά’ κόμματα ή της προσφυγής σε νέες εκλογές, θα είναι δύσκολο να το αρνηθούν και θα πληρωθεί ακριβά μια ενδεχόμενη άρνησή τους.

Το κύριο ερώτημα όμως δεν αφορά στο σχηματισμό κυβέρνησης αλλά στην προοπτική εξουσίας. Ακόμη και στην περίπτωση ‘αυτοδυναμίας’, η πραγματοποίηση της σωτήριας ‘στροφής’ που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού, τη δημιουργία μιας ηγεμονικής συμμαχίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων ικανών να εμπνεύσουν και να οδηγήσουν το Λαό σ’ ένα νικηφόρο μαραθώνιο αγώνα ανάκαμψης, ανασυγκρότησης και αναγέννησης της Χώρας. Η απουσία αυτής της καίριας προϋπόθεσης οφείλει να μας προβληματίσει. Γιατί παρ’ όλη την προφανή χρεωκοπία και το αδιέξοδο, όχι μόνο της ασκούμενης πολιτικής αλλά ολόκληρου του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, δεν προκύπτει σαφής λαϊκή εντολή αλλαγής του; Η απάντηση, πιστεύω, βρίσκεται κυρίως στην αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ότι, με δεδομένη την υπεροχή –οικονομική, κοινωνική και θεσμική- του αντιπάλου και τα διεθνή του στηρίγματα, καθώς και το μέγεθος των συμφερόντων που διακυβεύονται, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι προτάσεις του συνιστούν ολοκληρωμένη πρόταση εξουσίας και ότι διαθέτει την απαιτούμενη γνώση και βούληση για να φέρει εις πέρας τις ρήξεις και τις διαπραγματεύσεις που απαιτούνται για να βγεί η Χώρα από το σημερινό της καταστροφικό αδιέξοδο ότι και αν αυτό συνεπάγεται.  

Τόσο οι διαβεβαιώσεις ότι δεν θα προβεί σε «μονομερείς ενέργειες» όσο και η αποφυγή διατύπωσης «Σχεδίου Β» για την περίπτωση που συναντήσουμε «τείχος» στις Βρυξέλλες, στη Φρανκφούρτη και στο Βερολίνο εγείρουν ερωτήματα και εμβάζουν σε υποψίες ότι έχουν παρασχεθεί εκ προοιμίου εκατέρωθεν διαβεβαιώσεις, γεγονός που σημαίνει ότι η όποια «διαπραγμάτευση» για το δημόσιο χρέος της Χώρας θα διεξαχθεί με σκοπό την απόσπαση ορισμένων ωφελημάτων χωρίς να αμφισβητηθεί πραγματικά το ισχύον θεσμικο-πολιτικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής  Ένωσης και της Ευρωζώνης. Οι υποψίες αυτές εντείνονται από το γεγονός ότι έχει υποβαθμιστεί η προβολή των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και έχει ουσιαστικά περιοριστεί στο Κατοχικό Δάνειο, αποσιωπώντας τις πολεμικές επανορθώσεις, τις αποζημιώσεις στα θύματα της Κατοχής και τους κλαπέντες πολιτιστικούς μας θησαυρούς.

Θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει κανείς ότι η τακτική αυτή υπαγορεύεται από τη σύνεση και τον ρεαλισμό, λόγω της απουσίας ισχυρής λαϊκής εντολής και αντίστοιχου λαϊκού κινήματος ικανού να υποστηρίξει μια επιλογή ρήξεων και σκληρών διαπραγματεύσεων. Η θέση που υποστηρίζω εδώ είναι ότι το λαϊκό κίνημα υστερεί και ο Λαός παραμένει σε μεγάλο βαθμό επιφυλακτικός έναντι του ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς επειδή ο τελευταίος αδυνατεί να διατυπώσει συνολικό εθνικό απελευθερωτικό όραμα και στρατηγική τη στιγμή που αυτό ακριβώς απαιτούν οι περιστάσεις. Αντ’ αυτού, παραμένει δέσμιος των καταβολών του και κομματικών σκοπιμοτήτων  προβάλλοντας τον στόχο της «κυβέρνησης της Αριστεράς», τακτική που αναπόφευκτα διχάζει το Λαό και εντείνει τις επιφυλάξεις του. Εκτός των άλλων όμως δεν συσπειρώνει καν την Αριστερά γιατί διατυπώνεται με όρους κυρίως οικονομικής διαχείρισης και εντός πλαισίου Ευρωπαϊκής Ένωσης αντί με όρους πολιτικής ανατροπής ικανής να διαρρήξει αυτό το πλαίσιο και να συμβάλλει καταλυτικά στη δημιουργία, από μηδενική βάση, μιας Ευρώπης των εθνών και των λαών από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια.

Γιατί υποστηρίζω τους Ανεξάρτητους Έλληνες

(παρά τις επιφυλάξεις μου)

Γιατί θεωρώ βέβαια την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και την λαϊκή καταδίκη της Κυβέρνησης Σαμαρά και της καταστροφικής πολιτικής της.

Γιατί δεν θέλω αυτοδυναμία -ελέω εκλογικού νόμου- του ΣΥΡΙΖΑ διότι δεν έχω πεισθεί ότι έχει ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση εξουσίας, δεν έχει κατακτήσει ακόμη την απαιτούμενη εμπιστοσύνη του Ελληνικού Λαού για να τον οδηγήσει μόνος στους μεγάλους αγώνες για την ανάκτηση της χαμένης του αξιοπρέπειας, την ανατροπή του φαύλου και διεφθαρμένου καθεστώτος που κατέστρεψε τη Χώρα και την οικοδόμηση μιας νέας Ελλάδας, εθνικά ανεξάρτητης, πραγματικά δημοκρατικής και κοινωνικά δίκαιης.

Γιατί η είσοδος των ΑΝ.ΕΛ. στη Βουλή θα ανεβάσει σημαντικά το απαιτούμενο ποσοστό του πρώτου κόμματος για την κατάκτηση της αυτοδυναμίας και τυχόν μη είσοδός τους, αν δεν προκύψει, όπως είναι πιθανόν, αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγούσε σε κυβερνητικό αδιέξοδο εφόσον το ΚΚΕ αρνείται να παράσχει ψήφο ανοχής υπό οποιουσδήποτε όρους ενώ ενδεχόμενη συνεργασία με άλλα κόμματα του Κοινοβουλίου θα ενταφίαζε οριστικά κάθε προοπτική πραγματικής αλλαγής.

Γιατί θεωρώ το ΠΟΤΑΜΙ μια παραλλαγή της ΔΗΜΑΡ με παρόμοια αποστολή στήριξης του καθεστώτος και μάλιστα με τη συνδρομή σκληρών νεοφιλελεύθερων στοιχείων.

Γιατί συμφωνώ με τις «κόκκινες γραμμές» των ΑΝ.ΕΛ. στα μεγάλα θέματα εξωτερικής πολιτικής όπως το Κυπριακό, το Σκοπιανό, το μειονοτικό της Θράκης, τα ελληνο-τουρκικά, την ΑΟΖ κλπ, καθώς και στο μέγιστο εθνικό ζήτημα της άμεσης διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και θεωρώ αναγκαίο όχι μόνο να ακούγονται οι απόψεις της στη Βουλή αλλά και να δεσμεύουν μια κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας.

Γιατί πιστεύω ότι χρειαζόμαστε κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας που να βασίζεται σε ευρεία συμμαχία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, κυβέρνηση ικανή να συνάψει τις απαιτούμενες διεθνείς συμμαχίες και να εξασφαλίσει την οικονομική ανασυγκρότηση, την κοινωνική συνοχή και την πολιτιστική αναγέννηση της Χώρας ενάντια σε ισχυρά συμφέροντα,    ντόπια και ξένα, συμβάλλοντας έτσι καίρια στη δημιουργία μιας άλλης Ευρώπης, από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, πυλώνα ειρήνης και συνεργασίας για την ευρύτερη περιοχή μας.

Γιατί περιλαμβάνονται στους συνδυασμούς του αξιόλογοι υποψήφιοι, όπως ο Περικλής Νεάρχου και ο Δαμιανός Βασιλειάδης στην Β’ Αθηνών, που εγγυώνται, με το ήθος, τις γνώσεις τους και την αγωνιστική τους συνέπεια, την υπεράσπιση των καλώς εννοουμένων συμφερόντων της Χώρας μας και του Λαού μας.

Γιάννης Μαύρος

Ιδρυτικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ

Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης

των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα