ΤΟ ΚΚΕ ΓΕΝΝΑ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΔΕΣ

Ετσι αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της με την καρδιά μας

και με το αίμα μας

Μεσάνυχτα Σαββάτου 29 προς Κυριακή 30 Μάρτη του 1952. Ο Νίκος Μπελογιάννης, με τους συντρόφους του Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο, Δημήτρη Μπάτση αντικρίζουν το εκτελεστικό απόσπασμα.

Οι Μπελογιάννηδες έφτασαν μέχρι την υπέρτατη θυσία, γιατί είχαν ανεξάντλητη αγάπη για την εργατική τάξη, το λαό, γιατί είχαν ακλόνητη πίστη στο Κόμμα τους και στο ρεαλισμό της πάλης για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μια κοινωνία αληθινής ελευθερίας.

Αυτά ο Μπελογιάννης, κάνοντας το καθήκον του, τα υλοποίησε σε όλη τη ζωή του και με το αίμα του. Με πλήρη επίγνωση, ότι η τελευταία στάση, αυτή του γενναίου δοσίματος ζωής, είναι ικανή να εξαπολύσει ανυπολόγιστες δυνάμεις ζωοδότρες. Ότι σε όλη την ιστορική πορεία «ψωμί η θυσία ρόδισε, ο λόγος το ζυμάρι».

Τι ήταν αυτό που έκανε τον Νίκο Μπελογιάννη ήρωα, παράδειγμα;

Τι έκανε ο Μπελογιάννης, ώστε ακόμα και σήμερα νέοι άνθρωποι, που γεννήθηκαν πολλά χρόνια μετά το θάνατό του, να αισθάνονται ένα ρίγος συγκίνησης στο άκουσμα του ονόματός του ή μπροστά στο σκίτσο του, που φιλοτέχνησε με την καρδιά και το πενάκι του ο κορυφαίος Πάμπλο Πικάσο; Ο Μπελογιάννης έγινε ήρωας, γιατί έκανε το καθήκον του έως το τέλος. Ηταν συνειδητή, προμελετημένη η απόφασή του να πεθάνει. Ηξερε τι τον περίμενε, ήξερε ότι μπορούσε αν ήθελε να κερδίσει τη ζωή του. Δεν το έκανε, γιατί τον ενδιέφερε να κρατήσει τη συνείδηση και την αξιοπρέπειά του έως το τέλος, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Και ακριβώς όλ' αυτά είναι που συγκροτούν τις αξίες των κομμουνιστών στη συνείδησή τους και στην πράξη, αξίες που έχουν τη ρίζα τους στην πιο πρωτοπόρα ανθρώπινη δράση, την επαναστατική, για την κατάργηση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, για την κοινωνική απελευθέρωση. Αυτή η πίστη και η συνείδηση ήταν που δημιούργησε την ανεξάντλητη δύναμη των κομμουνιστών να αντικρίζουν αλύγιστοι, ήρεμοι, το εκτελεστικό απόσπασμα των ταξικών αντιπάλων, γιατί η εκτέλεση δεν μπορούσε να σκοτώσει την πεποίθηση ότι το δίκιο ήταν με το μέρος τους, ότι η κοινωνία για την οποία αγωνίστηκαν δίνοντας και τη ζωή τους είναι νομοτελειακά η προοπτική της Ιστορίας. Αυτή θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από την ταξική σκλαβιά. Αυτή η πίστη και η συνείδηση δεν μπορούσε να εκτελεστεί, να δολοφονηθεί, να σκοτωθεί γιατί ήταν, είναι και θα είναι ζωντανή για πάντα. Είναι η κοινωνική συνείδηση της νέας κοινωνίας.

Η υπόθεση Μπελογιάννη ξετυλίγεται ταυτόχρονα σ' ένα εσωτερικό πλαίσιο, όπου κυρίαρχα στοιχεία του είναι η αντικομμουνιστική υστερία με τις παντοειδείς διώξεις και η μεγάλη φτώχεια, στην οποία ζει η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Η κεφαλαιοκρατία, εγχώρια και ξένη, έχει μπήξει βαθιά πάνω τους τα νύχια της εκμετάλλευσης.

Έχει αξία η νέα γενιά να ξέρει, ότι δολοφόνοι του Μπελογιάννη και των συντρόφων του δεν ήταν μόνο οι στρατοδίκες και πολύ περισσότερο οι εκτελεστές, αλλά πριν απ' όλα η πλουτοκρατία του τόπου, το Παλάτι, οι ΗΠΑ και βεβαίως η κυβέρνηση Πλαστήρα. Να ξέρει ότι ο Πλαστήρας και ολόκληρη η κυβέρνησή του μπορούσαν να απαιτήσουν την απονομή χάριτος και δεν το έκαναν. Η κυβέρνηση Πλαστήρα αγνόησε προκλητικά την παγκόσμια κινητοποίηση για τη ματαίωση των εκτελέσεων. Γι' αυτό και έχει καταγραφεί στην ιστορία με το στίγμα ενός από τους δολοφόνους του Μπελογιάννη.

Ο Μπελογιάννης δολοφονήθηκε επειδή ήταν στέλεχος του ΚΚΕ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Επειδή πίστευε, όπως είπε και στο τακτικό στρατοδικείο, «στην πιο σωστή θεωρία που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας». Επειδή δεν πρόδωσε το λαό, δεν μετακόμισε στο Κάιρο και δεν κρύφτηκε στα κρίσιμα χρόνια της γερμανοϊταλικής κατοχής, όπως έκαναν τα πιο διαλεκτά παιδιά της αστικής τάξης.

 «Είμαι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ... Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα...
»Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για ν' ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ' έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;
»Σας μίλησα για την πολιτική του ΚΚΕ. Θέλω όμως να τονίσω και αυτό: Οτι το ΚΚΕ έχει ρίζες στο λαό ποτισμένες με αίμα και δεν εξοντώνεται ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα. Η πολιτική του απόβλεπε πάντοτε στο καλό του λαού και της χώρας μας. Σ' αυτό αποβλέπει και σήμερα. Γι' αυτό και ο λαός το υποστηρίζει. (...) Γι' αυτή μας την πολιτική με δικάζετε. Δεν ζητώ την επιείκειά σας. Θα δεχτώ με περηφάνια και στωικότητα την καταδίκη μου και θαρραλέα θα αντιμετωπίσω ακόμη και το εκτελεστικό σας απόσπασμα».

(Αποσπάσματα από την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη, στην πρώτη δίκη, το Νοέμβρη του 1951)

Η θυσία του Μπελογιάννη και των συντρόφων του ανάμεσα σε πολλά άλλα διδάσκει και πώς πρέπει να βλέπει ο κομμουνιστής το λεγόμενο άμεσο αποτέλεσμα της πάλης, ακόμα περισσότερο όταν βρίσκεται σε συνθήκες παγκόσμιας υποχώρησης του κομμουνιστικού κινήματος, όπως αυτές που ζούμε μετά την αντεπανάσταση του 1989 - 1991. Το άμεσο αποτέλεσμα του αγώνα δεν είναι μόνο κάποιες υλικές απολαβές. Είναι πάνω απ' όλα η πέτρα που βάζει κάθε αγωνιστής για να γείρει υπέρ του λαού ο συσχετισμός δυνάμεων. Είναι η φλόγα που ανάβει στη συνείδηση των εργαζομένων, για να συστρατευθούν στην πάλη κάποιοι πρωτοπόροι σήμερα, χιλιάδες και χιλιάδες πρωτοπόροι αύριο. Αυτή τη ζυγαριά είχε μπροστά του και ο Μπελογιάννης, όταν έδινε αλύγιστος τη μάχη στην παρανομία, στην ανάκριση, στα στρατοδικεία και στο εκτελεστικό απόσπασμα.

         

Ο Μπελογιάννης ζει και θα ζει στην καρδιά και τη συνείδησή μας.

Η παρακαταθήκη που μας αφήνει είναι τα ίδια του τα λόγια :

«...Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

            Σε αυτό τον αγώνα  για την κατάργηση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, για την κοινωνική απελευθέρωση καλούμε τη νεολαία να δώσει βροντερό παρόν.