ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΔΗΚΚΙ

Νοέμβριος 2014

ΣΑΒΒΑΤΟ 29/11/2014

ΑΙΘΟΥΣΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

2ΑΣ ΜΑΙΟΥ 8, ΝΕΑ  ΣΜΥΡΝΗ

Οι έρευνες του Μπαρμπαρός στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας οι οποίες συνέπεσαν με τις μεθοδεύσεις για την υπογραφή του νέου θανάσιμου για την ελληνική Οικονομία Μνημονίου επιδεινώνοντας περαιτέρω την θέση της χώρας  δεν μπορεί να συγκριθούν με τα ανάλογα επεισόδια του 1976 και του 1987 με το Χώρα (μετέπειτα Σισμίκ) ή με τα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν το 2012 στην ΑΟΖ της Κύπρου και δικαίως χαρακτηρίσθηκαν από πολλούς ως Αττίλας 3.

Και τούτο διότι τόσο σε ό,τι αφορά τον Ευρωατλαντικό παράγοντα και τις παρεμβάσεις του στο τόξο από την Κεντρική Ευρώπη(Ουκρανία) έως την Λιβύη που επέφεραν την διάλυση των μεταπολεμικών συνόρων, αλλά και σε ό,τι αφορά τις εξελίξεις στην Τουρκία με τα αποτελέσματα των εκλογών, την συμμαχία των ισλαμιστών του AKP με τους νεοκεμαλιστές στρατιωτικούς της ΕΡΓΚΕΝΕΚΟΝ και την εδραίωση του δίδυμου Νταβούτογλου - Ερντογάν, βρισκόμαστε σε μια πολύ διαφορετική εποχή.

Βρισκόμαστε σε ένα πολύ διαφορετικό τοπίο και στην περιοχή της Κύπρου, όπου, πέραν της συνεχούς προσπάθειας των ΗΠΑ - Αγγλίας για επαναφορά «λύσεων» τύπου σχεδίου Ανάν, το ζήτημα της αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου έχει τεθεί εκ΄ των πραγμάτων στο προσκήνιο.

Η μείωση των υπό εκμετάλλευση ενεργειακών αποθεμάτων του πλανήτη αυξάνει κατακόρυφα το ενδιαφέρον για τα κοιτάσματα της περιοχής και προκαλεί μια μεγάλη «κινητικότητα» όλων ανεξαιρέτως των παράκτιων κρατών της Ανατ. Μεσογείου (Λιβύη, Αίγυπτος, Ισραήλ, Λίβανος, Συρία, Κύπρος) για την οριοθέτηση των ΑΟΖ και κατ΄ επέκταση των «θαλάσσιων συνόρων» με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας που αποφάσισε ο Ο.Η.Ε. το ΄82 και εφαρμόζεται σήμερα σε όλα τα μέρη του κόσμου.

Η προηγούμενη κινητικότητα δεν θα μπορούσε φυσικά να αφήσει αδιάφορο το καθεστώς της Άγκυρας το οποίο δεν περιορίζεται τώρα μόνο στις ωμές παραβιάσεις του θαλάσσιου και του εναέριου χώρου της Ελλάδας στο Αιγαίο ακόμη και με την πτήση πολεμικών του αεροσκαφών πάνω από κατοικημένες περιοχές (Φούρνοι, Αγαθονήσι κ.ά.) και στην προσπάθεια να μετατρέψει το τελευταίο σε περιοχή «γκρίζων ζωνών».

Το καθεστώς της Άγκυρας, σε συμμαχία με τις ΗΠΑ, έχει πλέον αναγάγει το «δόγμα Νταβούτογλου» και τον «νεοοθωμανισμό» σε οδηγό της εξωτερικής του πολιτικής και όποιος αγνοεί αυτήν την πραγματικότητα θεωρώντας ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε απλώς και μόνο την έξαρση ενός τουρκικού εθνικισμού κάνει το ίδιο λάθος με όσους το 2010 πίστευαν πως το Μνημόνιο αποτελούσε μια από τις δεκάδες κρίσεις που έχει αντιμετωπίσει η ελληνική Οικονομία:

Ορίζει τα γεωπολιτικά του σύνορα στα όρια της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (pax othomanika) αμφισβητώντας στην ουσία τα σημερινά, σύνορα, υποδαυλίζει σταθερά τις εξάρσεις του Αλβανικού εθνικισμού στην Βαλκανική (Κόσσοβο, Πρέσεβο κ.ά.), εμπλέκεται ανοιχτά στον εμφύλιο στην Συρία με σκοπό την διάλυση μιας ολόκληρης χώρας και φθάνει να θεωρεί αυτονόητη την επέμβασή του στα εσωτερικά της Αιγύπτου! (μιας χώρας - μητρόπολης του Αραβικού κόσμου με στρατιωτική παράδοση και 80.000.000 πληθυσμό).

Η νέα Τουρκική πρόκληση αποδεικνύει πως αποτελεί ευτύχημα το γεγονός ότι η ηγεσία της Κύπρου υπό τον Τ. Παπαδόπουλο το 2004 προχώρησε στην ανακήρυξη και την οριοθέτηση της ΑΟΖ της Κύπρου με γειτονικές της χώρες αφαιρώντας απ΄ τη Τουρκία τη δυνατότητα να προκαταλάβει τις εξελίξεις και να έχει τώρα στην κατοχή της την πρωτοβουλία των κινήσεων για την χάραξη των «θαλάσσιων συνόρων» στην περιοχή του Ν.Α. Αιγαίου και της Κύπρου.

Αυτή η υποβαθμισμένη από τις ελληνικές κυβερνήσεις πρωτοβουλία του 2004 και ιδίως η προοπτική της οριοθέτησης ΑΟΖ από Ελλάδα - Κύπρο και Αίγυπτο η οποία, ειδικά σε ό,τι αφορά την Ελληνική ΑΟΖ, ακυρώνει στην πράξη και εκθέτει τα σχέδια της Τουρκίας, αποδεικνύεται σήμερα η μόνη διαμορφωμένη ελληνική στρατηγική κατά του Τουρκικού επεκτατισμού.

Σε αυτήν στηρίχθηκε και η όποια προσπάθεια δημιουργίας  ενός αντίβαρου στην πρόκληση Μπαρμπαρός και όχι στα συνεχή ταξίδια στην Ουάσιγκτον του δίδυμου Σαμαρά - Αναστασιάδη και στην προσδοκία  πως οι ΗΠΑ θα ανέκοπταν τάχα τον Τουρκικό τυχοδιωκτισμό.

Ο αντίκτυπος της συνόδου κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου και το ενδιαφέρον που επέδειξαν δυνάμεις οι οποίες το 1964 έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανακοπή της τότε Τουρκικής επίθεσης όπως η Ρωσία δείχνουν πως η αξιοποίηση των σημαντικών γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων που διαθέτει η χώρα με κατάλληλες ισότιμες συμμαχίες μπορεί να επιτύχει την ανάσχεση του τουρκικού επεκτατισμού.

Υπό αυτό το πρίσμα αυτών των εξελίξεων θεωρούμε πως:

Ο κύκλος τον οποίο άνοιξε το Μπαρμπαρός - όπως εκτίμησε και η Υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου επί προεδρίας Χριστόφια κ. Μαρκουλή - δεν έκλεισε. Θα συνεχιστεί με νέες έρευνες και πολύ πιθανή την τοποθέτηση Τουρκικής εξέδρας άντλησης πετρελαίου (έχουν αρχίσει ήδη οι σχετικές ενέργειες για την προμήθειά της) εντός της Κυπριακής ή Ελληνικής ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας στην Κύπρο ή/και στο Καστελλόριζο.

Η «ώρα μηδέν» για τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις με την κορύφωση της Τουρκικής στρατηγικής της «ήπιας ισχύος» αφενός για την δημιουργία τετελεσμένων (ντε φάκτο) μέσω της «διπλωματίας των κορβετών» και αφετέρου για την εκκίνηση διαδικασιών νομιμοποίησης (ντε γιούρε) δραματικών αλλαγών του ισχύοντος «στάτους κβο» στον ενιαίο χώρο Κύπρος - Αιγαίο - Θράκη, βρίσκεται προ των πυλών.

Οι αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας της Τουρκίας που επακολούθησαν του Μαρμπαρός προαναγγέλλοντας την επέκταση της πρόκλησης σε περιοχές τις οποίες από το 2012, με δημοσιεύσεις στην Τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, έχει «δεσμεύσει» η Άγκυρα Ανατολικά της Ρόδου και Νότια του Καστελλόριζου (πάντα εντός της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ) επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.

Η πραγματικότητα δεν μπορεί να παραβλεφθεί. Η Ελλάδα χρειάζεται άμεσα εθνική αμυντική πολιτική στην θέση της σημερινής πολιτικής της υποτέλειας. Λάθη σε μείζονα εθνικά θέματα δεν επιτρέπονται γιατί τα αποτελέσματά τους δεν μπορούν ούτε να προβλεφθούν, ούτε να αντιστραφούν.

-Η θεωρία που προβάλλεται σύμφωνα με την οποία η συγκυρία των μεγάλων προβλημάτων στα Ανατολικά της σύνορα δεν θα επιτρέψει στην Τουρκία να περισπάσει τις δυνάμεις της με ενέργειες στα Δυτικά της κάθε άλλο παρά ευσταθεί. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει:

Η Τουρκία γνωρίζει καλά ότι τα ρίσκα τα οποία αναλαμβάνει με την διάλυση των «εθνικών - κρατών» που υλοποιεί η Νέα Τάξη πραγμάτων στην Κεντρική Ασία (Ιράκ, Συρία κ.ά.) είναι μεγάλα με πρώτο τη δημιουργία ενός Κουρδικού κράτους το οποίο θα σήμανε τον κίνδυνο του μελλοντικού της διαμελισμού. Δεν θα μπορούσε επομένως να αναλαμβάνει τέτοια ρίσκα χωρίς ταυτόχρονα να λαμβάνει ανταλλάγματα στα Δυτικά της και δη όταν η Ελλάδα διανύει την πιο αδύναμη περίοδο και διαθέτει την πιο υποτελή ηγεσία των τελευταίων 40 χρόνων της.

Είναι εμφανές πως όπως το 2003, όταν oι ΗΠΑ εξαπέλυαν την επίθεση κατά του Ιράκ, εδόθη στην Τουρκία ως αντάλλαγμα το σχέδιο Ανάν που παρέδιδε στον έλεγχό της ολόκληρη τη μεγαλόνησο, έτσι και τώρα που διαμελίζουν μαζί με το Ιράκ και την Συρία της έχει δοθεί το πράσινο φως να κλιμακώσει την στρατηγική της «ήπιας ισχύος» και των τετελεσμένων στην Α. Μεσόγειο με την χρήση του πολεμικού ναυτικού και της Αεροπορίας της και γι΄ αυτό κορυφώνει την προκλητικότητά της.

-Η θεωρία  η οποία επίσης προβάλλεται κατά κόρον - και αποτελεί την επίσημη ελληνική και κυπριακή αφήγηση για την εξέλιξη των γεγονότων - σύμφωνα με την οποία «η Τουρκία έχει ξεπεράσει πλέον κάθε όριο» και για τούτο σύντομα «θα ανακληθεί από τις ΗΠΑ στην τάξη» ή «θα υποχωρήσει μπροστά στον άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ», μπορεί να είναι σωστή στο πρώτο σκέλος της πάσχει όμως στο δεύτερο και το τρίτο:

α) Παραβλέπει το ότι οι Αμερικανοτουρκικές σχέσεις την τελευταία δεκαετία έχουν περάσει και από άλλες οξύτατες κρίσεις (2003, 2009 κ.λ.π.) χωρίς όμως να έχει αμφισβητηθεί ποτέ ο ρόλος της Τουρκίας ως «στρατηγικού εταίρου» των ΗΠΑ για τον έλεγχο της Κεντρικής Ασίας, τον αποκλεισμό της Ρωσίας και την προετοιμασία της επίθεσης εναντίον του Ιράν η οποία εξακολουθεί να αποτελεί τον υπέρτατο στόχο και να ερμηνεύει τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη περιοχή.

β) Παραβλέπει τέλος το γεγονός ότι το Ισραήλ έχοντας τα ίδια σχέδια για την Κεντρική Ασία θέτει ως προτεραιότητα την αποκατάσταση των σχέσεών του με την Τουρκία και επομένως η σύγκρουσή του με αυτήν δεν μπορεί να έχει βάθος χρόνου, ούτε μπορεί να είναι ποτέ βέβαιη. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Κύπρος δεν θα έπρεπε να έχει οριοθετήσει και υπερασπίσει την ΑΟΖ της με μαζί του. ‘Όλα όμως όσα αναφέρθηκαν για να αντικρούσουν την θεωρία περί προστασίας της χώρας μας από ΗΠΑ και Ισραήλ θα μπορούσαν να αποτελούν πλεονασμό διότι:

Οι δηλώσεις που έκανε προ ημερών στη σύνοδο του Ατλαντικού Συμφώνου ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ κ. Τζον Μπαϊντε περί αναβάθμισης του ρόλου της Τουρκίας στην αξιοποίηση του φυσικού αερίου της περιοχής αρκούν για να καταλάβει και ο πιο αδαής στα Ελληνοτουρκικά ότι οι ΗΠΑ δεν προτίθενται να συνδράμουν άλλο την ελληνική ηγεσία στην διαρκή προσπάθειά της να «αγοράζει χρόνο» απέναντι στον Τουρκικό επεκτατισμό.

Σταθήκαμε διεξοδικά στις βαθύτερες αιτίες που υποκρύπτει η πρόκληση του Μπαρμπαρός όπως και στο διεθνές περιβάλλον μέσα στο οποίο ξεδιπλώνεται γιατί το απαιτούν οι περιστάσεις οι οποίες θεωρούμε ότι είναι ιστορικές, ότι εισάγουν την Ελλάδα και την Κύπρο εκτός από την λεγόμενη «κρίση χρέους» και σε μία γεωπολιτική – εθνική αυτή την φορά κρίση με κοινό παρανομαστή την αποσάθρωση του Ελληνικού «έθνους – κράτους».

Πρόκειται για κρίση η οποία εκδηλώνεται με την αμφισβήτηση των συνόρων και την απουσία στοιχειώδους αποτρεπτικού «αμυντικού δόγματος» πρωτίστως στην Εξωτερική πολιτική και στην πολιτική των (σχεδιασμένων βάση των αναγκών του ΝΑΤΟ) Εξοπλισμών αλλά έχει ως αιτία το βαθύ κράτος της εξάρτησης που διαιωνίζεται από την απουσία ενός αντιιμπεριαλιστικού προοδευτικού κινήματος στη χώρα.

Κρίση η οποία όμως από το τέλος του «ψυχρού πολέμου» το 1990 και την επικράτηση του δόγματος της Παγκοσμιοποίησης και της δίδυμής του Νέας Τάξης πραγμάτων έχει λάβει νέες διαστάσεις, εξελίσσεται και απειλεί την ίδια την υπόστασή μας ως έθνους και ως λαού.

Η διελκυστίνδα της εθνικής υποτέλειας, των συνεχών υποχωρήσεων (όπου η μία έφερνε την άλλη) και της άκριτης αποδοχής των «πολιτικών προτύπων» τα οποία επεξεργάζονταν για την χώρα τα μητροπολιτικά κέντρα της Δύσης στα γεωπολιτικά - εθνικά θέματα συγχρόνως με την Οικονομία, τον Πολιτισμό και κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής, εξηγεί με τον πιο πειστικό τρόπο το πώς φθάσαμε ως εδώ.

Εξηγεί το πώς, υπό το πολιτικό καθεστώς της τελευταίας 20/ετίας με τις «βήμα βήμα» υποχωρήσεις οδηγηθήκαμε από τα Ίμια και το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» του κ. Σημίτη στις συμφωνίες της Μαδρίτης το 1997 (Πάγκαλος) και του Ελσίνκι το 1998 (Γ. Παπανδρέου) οι οποίες ενώ γκρίζαραν το Αιγαίο θεωρήθηκαν από το σύνολο του κυρίαρχου πολιτικού κόσμου ως μεγάλη ευκαιρία για την Ελληνοτουρκική φιλία, για να καταλήξουμε στην καθολική σχεδόν συναίνεση των ίδιων δυνάμεων στο γνωστό σχέδιο Ανάν με το οποίο καταλυόταν η Κυπριακή Δημοκρατία και άνοιγαν οι «ασκοί του Αιόλου» στα Ανατολικά μας σύνορα.

Εξηγεί το πώς πίσω από την ψευδεπίγραφη Ελληνοτουρκική φιλία, πίσω απ΄ τα «ζεϊμπέκικα» και τις «κουμπαριές» των Γ. Παπανδρέου - Κ. Καραμανλή με τον Τ. Ερντογάν αλλά και την σιωπή όλων όσων με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προσέβλεπαν στην Παγκοσμιοποίηση και «νέα εποχή» διεξάγονταν οι (58 ως σήμερα) γύροι των μυστικών διπλωματικών επαφών - διαπραγματεύσεων Ελλάδας και Τουρκίας και συντάσσονταν οι χάρτες καρατόμησης του Αιγαίου μέχρι τον 25ο Μεσημβρινό. Χάρτες οι οποίοι δόθηκαν στην δημοσιότητα από τον τέως πρέσβη - διαπραγματευτή της Τουρκίας κ. Μπουλούκμπασι και επί της ουσίας επιβεβαιώθηκαν από τις δηλώσεις - υποπτιθέμενες διαψεύσεις που προέβησαν οι τότε αρμόδιοι Υπουργοί κ. Λαμπρινίδης και Μπεγλίτης.

Η Ευρωπαϊκή «Μεγάλη Ιδέα» που προσέφερε «δάνεια και Προγράμματα για όλους» απαλλάσσοντάς μας από κάθε ανάγκη Παραγωγικής Ανασυγκρότησης  και έδινε την ψευδαίσθηση ότι η Ε. Ένωση θα εγγυάτο τα Ανατολικά σύνορα καθιστώντας περιττή κάθε προσπάθεια «αμυντικού δόγματος» κυριάρχησε από την οκταετία Σημίτη. Ο στόχος της «ισχυρής Ελλάδας» που θα ερχόταν με την ένταξη στην ΟΝΕ συσπείρωσε γύρω του το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα και επηρέασε μεγάλα τμήματα του λαού, αντικατέστησε αξίες και αρχές και έθεσε τη χώρα στην τροχιά την κατάληξη της οποίας ζούμε σήμερα. Το οικονομικό κραχ του 2008 και η απόφαση ΗΠΑ-Ε. Ένωσης (Γερμανία) να καταλύσουν την εθνική μας κυριαρχία με το Μνημόνιο το 2010 επιτάχυναν τις εξελίξεις στον τομέα της οικονομίας με αποτέλεσμα η «κρίση χρέους» να εκδηλωθεί πριν την γεωπολιτική - εθνική κρίση που είχε ήδη δρομολογηθεί.

Ειδικότερα από τα Ίμια το 1996 που συνέπεσαν με την άνοδο της κυβέρνησης Σημίτη στην Ελλάδα ξεκίνησε να θυσιάζει στον βωμό του «ανήκουμε στη Δύση» το ένα μετά το άλλο τα ισχυρά διεθνή διπλωματικοπολιτικά αμυντικά όπλα που διέθετε:

-Το Κυπριακό από θέμα εισβολής, κατοχής, γενοκτονίας και εποικισμού, που θα έπρεπε να θέτει την Τουρκία μονίμως σε θέση απολογούμενου στα διεθνή φόρα, μετέπεσε σε θέμα επίλυσης διαπραγματεύσεων ανάμεσα στις δύο κοινότητες.

-Η άσκηση του δικαιώματος αρνησικυρίας (βέτο) στην ένταξη της Τουρκίας στην Ε. Ένωση εφόσον η τελευταία δεν αποσύρει τις 40.000 στρατού από το νησί και δεν αίρει το casus belli στο δικαίωμα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν. μίλια εγκαταλείφθηκε ή αφέθηκε στις αδύναμες πλάτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για να φθάσουμε μέχρι του σημείου ο έλληνας ΥΠΕΞ κ. Βενιζέλος να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των ΗΠΑ και της Γερμανίας στην Ουκρανία αλλά να μην μπλοκάρει καμιά απολύτως διαδικασία της Ε. ‘Ένωσης όταν το Μπαρμπαρός έκανε έρευνες στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας και οι τουρκικές κορβέτες διάβαιναν τα στενά του Καφηρέα.

-Η υπόθεση του αγωγού South Stream όπως και του αγωγού Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη θα μπορούσαν - με τον καταλυτικό ρόλο της Ελλάδας - να αποτελέσουν ασπίδα και να προάγουν τις συμμαχίες και την διεθνή θέση της χώρας. Και ο κατάλογος συνεχίζεται… Έτσι φθάσαμε στο Μπαρμπαρός.

Οι εγγυήσεις που δίδονται σήμερα απ΄ τον Αμερικανικό παράγοντα πως η Άγκυρα δεν θα επιδιώξει ένα θερμό επεισόδιο όπως το 1996 στα  Ίμια είναι στην πραγματικότητα «κενό γράμμα» εφόσον μια ασύμμετρη ενέργεια επιβολής τετελεσμένων στο Αιγαίο ή την Κύπρο με την «διπλωματία των κορβετών», δεν καλύπτεται από αυτές.

Μπορεί τόσο ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, όσο και ο εκπρόσωπος του Γ.Γ. του ΟΗΕ για το Κυπριακό και πολύ περισσότερο ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Κύπρο κ. Κόινγκ να θέτουν(φραστικά)θέμα διακοπής των παράνομων Τουρκικών ενεργειών στην Κυπριακή ΑΟΖ (άρα και σε πιθανή ίδια δραστηριότητα στην ελληνική ΑΟΖ), το συναρτούν όμως ευθέως με την αποδοχή της απαράδεκτης απαίτησης για συνδιαχείριση των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου με την Τουρκία.

Με δεδομένα τα διευρυμένα κυριαρχικά δικαιώματα που καθορίζει σαφώς η συνθήκη του ΟΗΕ του ΄82 για το Δίκαιο της Θάλασσας για τις ΑΟΖ πέραν του δικαιώματος αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης τους (Οικολογικός έλεγχος κ.λ.π.) είναι εμφανές ότι τα νησιά του Ανατ. Αιγαίου μέχρι τον 25ο Μεσημβρινό και η Κύπρος κινδυνεύουν να μετατραπούν σε «περίκλειστα νησιά» και Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία να περάσουν σε καθεστώς «συνδιοίκησης» του κυριαρχικού τους χώρου με τη Τουρκία. Να καταστούν κράτη «περιορισμένης ευθύνης», ανίσχυρα και ανίκανα να προασπιστούν υποτυπώδη δικαιώματά τους στη διεθνή σκηνή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην υπόστασή τους και το μέλλον τους.

Είναι εξίσου εμφανές ότι η κρίση στα εθνικά θέματα θα αξιοποιηθεί πιθανόν και βραχυπρόθεσμα για την συνέχιση των Μνημονίων και την ολοκλήρωση της κατοχοποίησης και της οικονομικής διάλυσης της χώρας.

Είναι τέλος εμφανές πως δεν θα μπορέσει να υπάρξει επιτυχής αγώνας για λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση αν το αντιμνημονιακό κίνημα δεν θέσει τα ζητήματα της προάσπισης της ακεραιότητας της χώρας.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ηγείται του αντιμνημονιακού μπλόκ δεν θέσει τα εθνικά ζητήματα στην προτεραιότητα που τους αξίζει και στον αντίποδα των θέσεων συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που παραμένει στην γραμμή της υποτέλειας, της δήθεν Ελληνοτουρκικής φιλίας και της αντιμετώπισης του Κυπριακού ως δικοινοτικής διαφοράς.

Μια τέτοια τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ θα λειτουργούσε καταλυτικά για την αποφασιστική διεύρυνση της επιρροής του σε ευρέα λαϊκά στρώματα, θα έφερνε πιο κοντά την πτώση της συγκυβέρνησης κάνοντας περιττή την αναμονή των διαδικασιών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Το τελευταίο διάστημα, από την σύνοδο της Κεντρικής του Επιτροπής του Οκτωβρίου, έχουν υπάρξει ορισμένα βήματα στην αποσαφήνιση των θέσεών του ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά θέματα βήματα τα οποία σε συνδυασμό με τις θέσεις του για την Οικονομία (ιδίως για το Σύμφωνο Σταθερότητας της Ε. Ένωσης ) που εξαγγέλθηκαν τον Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη τείνουν σε μια συνολική πρόταση διάσωσης της χώρας. Πρόταση, η απουσία της οποίας, όπως έχουμε εκτιμήσει, αποτελεί την κύρια αιτία για την παράταση της παραμονής της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και την απουσία του μεγάλου λαϊκού πολιτικού ρεύματος, ενός νέου ΕΑΜ, που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες και είναι αναγκαιότητα για την υπεράσπιση και την ανόρθωση της χώρας και του λαού της.

Χρειάζονται όμως περαιτέρω τοποθετήσεις ιδίως στα κρίσιμα θέματα του Ελληνοτουρκικού Διαλόγου και του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Τουρκίας, στο Κυπριακό και στο θέμα των νέων συμμαχιών που πρέπει να επιχειρηθούν από την Ελλάδα στην διεθνή σκηνή.

-Χρειάζεται να αποσαφηνισθεί ότι ο Ελληνοτουρκικός διάλογος και το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας το οποίο αποτελεί προέκταση των συμφωνιών που σύνηψε το 2011 ο Γ. Παπανδρέου στο Ερζερούμ, δεν μπορούν να συνεχιστούν υπό την απειλή της «διπλωματίας των κορβετών», του casus belli και του στρατού κατοχής στην Κύπρο.

-Χρειάζεται να αποσαφηνισθεί ότι ο ορυκτός πλούτος ο οποίος με βάση τις διεθνείς συνθήκες ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία μπορεί να αξιοποιηθεί μόνο από την ίδια και δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο κανενός δικοινοτικού διαλόγου όπως απαιτούν ΗΠΑ - Τουρκία. Το Κυπριακό πρέπει να επανατεθεί στην βάση του ότι κανένας διάλογος δεν μπορεί να γίνεται με παρόντα τα στρατεύματα κατοχής και 200.000 εποίκους στην κατεχόμενη Κύπρο.

-Χρειάζεται να αποσαφηνισθεί πως η χώρα μας δεν ανήκει σε κανέναν και δεν μπορεί να μένει με «σταυρωμένα τα χέρια» στην βάρβαρη πρόκληση που υφίσταται. Ότι μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική ικανή να διερευνήσει συμμαχίες με χώρες που ιστορικά έχουν τοποθετηθεί για το Κυπριακό στην βάση του διεθνούς δικαίου και αντιτίθενται στην αλλαγή των συνόρων στην περιοχή, όπως είναι η Ρωσία, είναι αναγκαία και θα επιχειρηθεί από μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

-Χρειάζεται να καταγγελθεί η πολιτική της Τουρκίας στο Σ. Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. και να υπάρξει μια διεθνής εκστρατεία ενημέρωσης και αξιοποίησης χωρών στην κατεύθυνση αυτή, όπως χρειάζεται να αλλάξει η στάση μας στα όργανα της Ε. Ένωσης και πριν απ΄ όλα να αξιοποιηθεί το δικαίωμα της αρνησικυρίας στην ένταξη της Τουρκίας.

-Χρειάζεται να απαντηθεί κάθε προσπάθεια ανάπτυξης του εθνικισμού και αποσταθεροποίησης των μεταπολεμικών συνόρων στην Βαλκανική με κάθε μορφής παρέμβαση στην εσωτερική ζωή ενός «έθνους – κράτους» σαν αυτή που γίνεται από την τουρκική τράπεζα Ζιράατ με την χορήγηση ειδικών χαμηλότοκων δανείων σε ένα μέρος του πληθυσμού στην Θράκη ή στην οργανωμένη αγορά ακινήτων από το ΤΑΥΠΕΔ στην ίδια περιοχή ή/και τις υποτιθέμενες επιμορφωτικές δραστηριότητες του γνωστού Ιδρύματος Γκιουλέν.

-Χρειάζεται να διαφοροποιηθούν ριζικά οι επιλογές μας στην Άμυνα και στους Εξοπλισμούς με προσανατολισμό σε ισχυρά αμυντικού χαρακτήρα οπλικά συστήματα στην θέση των πανάκριβων επιθετικού χαρακτήρα που προτείνονται σύμφωνα με τις ανάγκες της νέας δομής του ΝΑΤΟ (για τις στρατιωτικές επεμβάσεις που διενεργεί ανά τον κόσμο) και προκρίνονται και εν΄ είδη επιχορήγησης (μίζες) στην ελληνική άρχουσα τάξη και στο πολιτικό - κομματικό της καθεστώς.

Θέσαμε σαν κύριο θέμα εισηγητικά τις εξελίξεις στα εθνικά θέματα για τους λόγους που αναφέρθηκαν χωρίς να υποτιμάμε καθόλου τις εξελίξεις και την χρονική συγκυρία που διανύουμε στο κύριο μέτωπο της Οικονομίας και στην παγίωση της κατοχοποίησης της χώρας, εξελίξεις στις οποίες πολύ πριν από το 2009 έχουμε εμβαθύνει με ευκρινή - αναλυτικό τρόπο στις αποφάσεις των Κεντρικών Επιτρόπων και των Συνεδρίων μας εστιάζοντας:

1) Στο «κραχ τύπου Αργεντινής που οδηγείται η ελληνική οικονομία απ΄ την ατμομηχανή της ΟΝΕ και του ΕΥΡΩ» και την Γερμανοκρατούμενη Ε. Ένωση.

2) Στην νεοφιλελεύθερη - χρηματοπιστωτική αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλιστικού συστήματος και την διατεταγμένη συστηματική αποψίλωση της Παραγωγικής βάσης (εθνικές επιχειρήσεις – ΔΕΚΟ, αγροτικός τομέας, μικρό και μεσαίο μέγεθος της Οικονομίας).

Σήμερα ήρθε η περίοδος της ολοκλήρωσης αυτής της στρατηγικής με το τρίτο Μνημόνιο με δημοσιονομικές και θεσμικές επιθέσεις εκτεταμένης κλίμακας που μεθοδεύεται επικοινωνιακά από την συμπαιγνία συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και τρόικας κατά τις επαφές που γίνονται με την Επιτροπή Εργασίας του EUROGRUP του μόνου πραγματικού οργάνου παραγωγής και εκτέλεσης πολιτικής της Ε. Ένωσης – παραρτήματος του Υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας και των τραπεζιτών.

Θα σταθούμε αποκλειστικά σε ορισμένα καίρια στοιχεία που αποδεικνύουν την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει μετά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα και το οργανωμένο νεοφιλελεύθερο πείραμα η ελληνική Οικονομία, στοιχεία που έχουν μάλιστα επιλεγεί από την δικτατορία των media ώστε με την παραχάραξή τους να ξεδιπλωθεί μια νέα επιχείρηση εγκλωβισμού του ελληνικού λαού.

α) Το πραγματικό ΑΕΠ κατά τους μήνες του 2014 που έχει υπολογίσει η ΕΛΣΤΑΤ όχι μόνο δεν έχει ανέβει κατά 0,3%, πράγμα που θα σήμαινε τελικά αναστροφή της πορείας και Ανάπτυξη, αλλά αν δεν λάβει υπόψη του κανείς τον νέο τρόπο που χρησιμοποιείται πανευρωπαϊκά για τον υπολογισμό του και προσθέσει και τον αποπληθωρισμό (που τον ξεχνάει η ΕΛΣΤΑΤ) στην πραγματικότητα έχει πέσει κατά 3 – 4% συνεχίζοντας την μεγάλη πτωτική πορεία των προηγούμενων χρόνων.

β) Τα χρέη προς το δημόσιο ανέβηκαν κατά το πρώτο 10/μηνο του 2014 κατά 10 δις ΕΥΡΩ, πράγμα που προοιωνίζει το τι μέλει γενέσθαι σε ότι αφορά τα έσοδα του κράτους και όχι μόνο δεν οφείλονται στην προ του 2009 περίοδο όπως ισχυρίζονται αλλά τα μισά περίπου από αυτά (περίπου 32 από τα 71 δις ΕΥΡΩ) δημιουργήθηκαν τα χρόνια του Μνημονίου.

γ) Το ποσοστό των μη εξυπηρετούμενων δανείων (κόκκινα δάνεια) όχι μόνο δεν έχει σταθεροποιηθεί όπως διατείνονται ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αλλά έχει ανέλθει σε νέα δραματικά επίπεδα (παρατίθενται αναλυτικά σχετικά στοιχεία), ενώ ένας άλλος αδιάψευστος δείκτης για το που βρίσκεται η Αγορά, το ποσοστό της Ανεργίας, παραμένει στα επίπεδα του 27% παρότι τα τελευταία χρόνια οι επιχειρήσεις προσλαμβάνουν μόνο με μειωμένο ωράριο εργασίας.

Είναι προφανές πως αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική σύντομα δεν θα απέχουμε πολύ από του σημείου όπου το ταμειακό – εισπρακτικό έλλειμμα στα έσοδα του κράτους θα σημάνει μια κατάρρευση «από τα μέσα» που δεν θα μπορεί πλέον να αντιμετωπισθεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις προτάσεις για την Οικονομία οι οποίες εξαγγέλθηκαν,  όπως αναφέρθηκε, στην Θεσσαλονίκη έκανε τα σημαντικά βήματα για την αντίταξη μιας άλλης, ριζικά διαφορετικής πολιτικής έξω απ΄ το Σύμφωνο Σταθερότητας και τις λογικές των «πρωτογενών πλεονασμάτων» και των «ισοσκελισμένων Προϋπολογισμών» που οδηγούν σε νεοφιλελεύθερες λύσεις.

Ωστόσο, παρά την εξέλιξη αυτή που επέφερε ένα άλμα στα ποσοστά του δεν έχει ακόμη δημιουργήσει το ισχυρό πολιτικό ρεύμα που θα μπορούσε να ορθωθεί για να αποτελέσει το «αντίπαλο δέος» το νέο ΕΑΜ, απέναντι στην Μέρκελ και τις αγορές, παρά την πληβειοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας των λαϊκών στρωμάτων και το γεγονός ότι και στον τομέα της οικονομίας πλησιάζουμε την «ώρα μηδέν».

Υπάρχουν βέβαια αδυναμίες και ελλείψεις που έρχονται από την μέχρι τώρα πορεία του και συντείνουν στο προηγούμενο αποτέλεσμα. Θεωρούμε όμως ότι η συγκυβέρνηση δεν θα πέσει μόνο από «κινήσεις κορυφών» και τις προσπάθειες για να μην συγκεντρωθεί ο αριθμός των 180 για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Η σύγκρουση θα είναι πολύ σκληρότερη, η ελληνική άρχουσα τάξη και το πολιτικό της καθεστώς αυτήν την φορά θα ρίξουν στο παιχνίδι «όλα τα μέσα» και όχι μόνο τον χρηματισμό και τον εκμαυλισμό συνειδήσεων όπως έπρατταν στο παρελθόν.

Το ΔΗΚΚΙ θεωρεί ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει το ταχύτερο δυνατό και ότι ο πλέον ασφαλής και γρήγορος τρόπος είναι να πέσει όλο το βάρος του ΣΥΡΙΖΑ και του αντιμνημονιακού μπλοκ στην ανάπτυξη των αγώνων και στην οργάνωση του λαϊκού παράγοντα με την περαιτέρω αποσαφήνιση των θέσεων του στα ζητήματα της εξάρτησης και της οικονομικής και πολιτικής κατοχοποίησης της χώρας όπου εμφανίζει την κρίσιμη υστέρηση. Τέλος, με τομές και κεντρικές πρωτοβουλίες ανάπτυξης λαϊκού - πατριωτικού μετώπου που θα υπερβαίνουν το παρελθόν και καλούμαστε σήμερα να καταλήξουμε για να τις παλέψουμε στον λαό και να τις θέσουμε στα όργανά του.