ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ (Για τα εγκαίνια του ξενώνα φιλοξενίας γυναικών θυμάτων βίας)

ΟΜΑΔΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΡΟΔΟΥ

ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΟΓΕ)

e-mail : oge.rhodos@gmail.com

http://oge-rodou.blogspot.gr/

κινητό : 6909423340

Ρόδος   15 / 02 / 2014

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

(Για τα εγκαίνια του ξενώνα φιλοξενίας γυναικών θυμάτων βίας)

Με αφορμή τα εγκαίνια του ξενώνα για κακοποιημένες γυναίκες που πραγματοποίησε ο Δήμος με “επισημότητα”, η Ομάδα Γυναικών Ρόδου της ΟΓΕ αναφέρει τα εξής :

Το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών απασχόλησε τους διεθνείς οργανισμούς περί τα τέλη της δεκαετίας του 1980, αλλά μόλις τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει μια εντατική προσπάθεια, που έχει όμως χαρακτήρα διαχείρισης του προβλήματος και όχι λύσης.

Η κατάσταση στην Ελλάδα, ύστερα κι από τη θέσπιση των νόμων 3064/2002 και 3500/2006, δεν έχει διαφοροποιηθεί, για παράδειγμα ως προς το μέγεθος και την έκταση της ενδοοικογενειακής βίας, καθώς και της παράνομης διακίνησης γυναικών με στόχο τη σεξουαλική εκμετάλλευση. Αντίθετα αυξήθηκαν οι δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους, τα εγκλήματα τιμής, η σωματική και ψυχολογική κακοποίηση των γυναικών.

Η βία σε όλες τις εκφάνσεις της δεν είναι ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε σήμερα. Υπάρχει από τότε που υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γιατί η βία των εκμεταλλευτών ενάντια στους εκμεταλλευόμενους είναι απαραίτητη προκειμένου οι πρώτοι να διατηρούν την κυριαρχία πάνω στους δεύτερους.

Σήμερα, που βιώνουμε μια βαθιά και γενικευμένη καπιταλιστική οικονομική κρίση, η εργαζόμενη γυναίκα της λαϊκής οικογένειας δέχεται την πιο σφοδρή επίθεση. Η μαζική ανεργία, η δραστική μείωση των μισθών και των κοινωνικών επιδομάτων, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας πλήττουν πρώτα και κύρια αυτές τις γυναίκες.

Βία δεν είναι η ανεργία και η απειλή της; Βία δεν είναι η απόλυση λόγω εγκυμοσύνης ή για συνδικαλιστικούς λόγους ή η υπογραφή συμφωνητικού με την εργοδοσία ότι μια γυναίκα δε θα τεκνοποιήσει για ορισμένο χρονικό διάστημα προκειμένου να προσληφθεί; Βία δεν είναι η νόμιμη και η παράνομη μαύρη ή ανασφάλιστη εργασία και η ενοικίαση εργαζόμενης στο δουλεμπόριο; Δεν είναι βία οι μαζικές απολύσεις στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα; Δεν είναι βία η τρομοκρατία που επικρατεί στους χώρους δουλειάς;

Άραγε, όλα αυτά δεν είναι μια μορφή βίας και ανελέητης κακοποίησης; Αυτή είναι η βία που αναγκάζει τη γυναίκα να υποκαθιστά με την προσωπική της ενασχόληση τις ευθύνες του κράτους για κοινωνική φροντίδα και προστασία. Μια τέτοια γυναίκα δεν μπορεί να αποκρούσει ατομικά βίαιες συμπεριφορές στις κοινωνικές σχέσεις που διαμορφώνονται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Κράτος, Εκκλησία και ΜΚΟ θεωρούν ότι η κακοποίηση και η άσκηση βίας στις γυναίκες είναι μια παγκόσμια επιδημία που κινδυνεύει να πλήξει κάθε γυναίκα, ανεξαρτήτως παιδείας, εισοδήματος ή κοινωνικής θέσης. Δεν αναφέρονται καθόλου στην αιτία του φαινομένου, που δεν είναι άλλο από το ίδιο το εκμεταλλευτικό οικονομικό σύστημα. Απεναντίας προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποκρύψουν την αιτία που γεννά το πρόβλημα, να ρίξουν στάχτη στα μάτια των γυναικών για τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

Όμως, όλα αυτά δεν αρκούν, θα παρθούν και άλλα μέτρα που θα υποβαθμίσουν παραπέρα τη ζωή των γυναικών και της λαϊκής οικογένειας γενικότερα. Η στρατηγική της ΕΕ "Ευρώπη 2020", η οικονομική διακυβέρνηση, η δημοσιονομική πειθαρχία του ΔΝΤ, της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προετοιμάζουν νέα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα και για τις γυναίκες.

Κάθε γυναίκα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας δικαιούται να είναι οικονομικά ανεξάρτητη και αυτό σημαίνει μόνιμη και σταθερή δουλειά με αξιοπρεπή μισθό και μεροκάματο, αλλά και κρατική προστασία της μητρότητας, με άδειες, επιδόματα, υποδομές και δωρεάν κρατικές υπηρεσίες που θα την στηρίζουν ουσιαστικά. Αυτά αποτελούν τους πιο ουσιαστικούς παράγοντες, ώστε η γυναίκα να έχει τη δυνατότητα να αντισταθεί και να αποκρούσει τη βία που υφίσταται, να μπορέσει να καταγγείλει και να απεμπλακεί ακόμα και από την ενδοοικογενειακή βία.

Και ως προς το θέμα της υποστήριξης και της βοήθειας προς τις κακοποιημένες γυναίκες, αυτή πρέπει να γίνεται από κρατικά συμβουλευτικά κέντρα, στελεχωμένα με ειδικευμένο προσωπικό και όχι μέσω ΜΚΟ.

Βέβαια, οι ίδιες οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων χρειάζεται να μην έχουμε αυταπάτες ότι το πρόβλημα θα λυθεί με μέτρα διαχειριστικού τύπου. Να καταλάβουμε ότι τα όποια θετικά νομοθετικά μέτρα που μπορεί να αποσπάσουμε κάτω από την πίεση της λαϊκής πάλης θα είναι αναποτελεσματικά να αντιμετωπίσουν επί της ουσίας το πρόβλημα, αν δε συνδεθεί με την πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι ανάγκη ο λαός να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μέσα από την κοινωνική συμμαχία για να πάρει στα χέρια του την εξουσία, να μπορέσει δηλαδή να διαχειριστεί ο ίδιος τον πλούτο που παράγει, ώστε να μπορεί να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες του και να επιβάλει την κοινωνική ισότητα, το δικό του δίκαιο και τη δική του ηθική. Μόνο τότε θα σταματήσει και η βία κατά των γυναικών των λαϊκών στρωμάτων, η ταξική εκμετάλλευση και η διπλή τους καταπίεση.

	H Διοικούσα Επιτροπή του Συλλόγου Γυναικών Ρόδου μέλους της Ο.Γ.Ε.