Συνέντευξη Τύπου παραχώρησε η Γραμματεία Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Ρόδου του ΠΑΜΕ για τον Τουρισμό.

Με αφορμή μια σειρά από γεγονότα που έγιναν το τελευταίο διάστημα στο νησί της Ρόδου και που με αποκαλυπτικό τρόπο δείχνουν την κατάσταση που επικρατεί πίσω από τη βιτρίνα της ανάπτυξης, των εκατομμυρίων αφίξεων, των δισεκατομμυρίων ευρώ, θεωρήσαμε σαν Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, απαραίτητη μια δημόσια τοποθέτηση για τον τουρισμό, την κατάσταση σήμερα και τη μοναδική  διέξοδο προς όφελος των εργαζομένων.

Έχοντας υπόψη στοιχεία από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τουρισμού, αλλά και από εγχώριες πηγές, μιλάμε για ένα κλάδο που μέσα σε 60 χρόνια έχει γνωρίσει τεράστια ανάπτυξη. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι στη δεκαετία του ’50 οι ταξιδιώτες παγκοσμίως κυμαίνονταν κοντά στα 22 εκ και το 2013 η Ελλάδα μόνο υποδέχτηκε 20εκ. τουρίστες, μαζί με την κρουαζιέρα. Η Ρόδος εμφανίζεται, μέχρι στιγμής, να βρίσκεται στο +12% σε σχέση με τον Μάη του 2013.

Ο ΣΕΤΕ με δηλώσεις του προέδρου του επισημαίνει ότι είναι 3 χρόνια μπροστά από τους στόχους τους.

Οι ξενοδόχοι τρίβουν τα χέρια τους για το νέο μεγάλο φαγοπότι, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τους ρυθμούς ανάπτυξης και τον κλάδο ατμομηχανή που σπάει τα ρεκόρ το ένα μετά το άλλο, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου μιλάνε για δυναμικό κλάδο της οικονομίας και όλοι μαζί κρύβουν την πραγματικότητα. Η ανάπτυξή τους έχει χτιστεί πάνω στα αποκαΐδια των εργατικών δικαιωμάτων και σε αυτό το πάρτι οι εργαζόμενοι δεν είναι στη λίστα των καλεσμένων, είναι το μενού!

Ορεκτικά οι μειώσεις μισθών στους ξενοδοχοϋπάλληλους και η κατάργηση της ΣΣΕ στον Επισιτισμό πριν από 2 χρόνια, η αύξηση των ωρών εργασίας πριν από 6 μήνες και κυρίως πιάτο η ίδια η ζωή των εργαζομένων που κάθε πλευρά της τσακίζεται από τη σφοδρή επίθεση των αντιλαϊκών μέτρων που συνεχώς και με όλο και μεγαλύτερη ένταση παίρνονται.

Ο τραγικός θάνατος μιας εργαζόμενης σε ξενοδοχείο της πόλης πριν μερικές μέρες, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, το εργατικό «ατύχημα» που σακάτεψε ακόμη έναν εργάτη, ο πρόσφατος ξυλοδαρμός της καμαριέρας που τόλμησε να ζητήσει τα λεφτά της, η απλήρωτη – ανασφάλιστη δουλειά, οι ατελείωτες ώρες δουλειάς, οι μαθητές έλληνες και ξένοι που έχουν κατακλύσει τα ξενοδοχεία και στη Ρόδο αντικαθιστώντας εργαζόμενους με δικαιώματα, τα «δουλεμπορικά» γραφεία που νοικιάζουν εργαζόμενους είναι κομμάτια που συνθέτουν το ίδιο παζλ.

Το πλέον τρανταχτό παράδειγμα του τι κατάσταση προσπαθούν να διαμορφώσουν στον κλάδο οι εργοδότες είναι ακριβώς αυτό που συζητιέται τις τελευταίες μέρες στην τοπική κοινωνία, η ατομική σύμβαση εργασίας που ζητάει η Aldemar να υπογράψουν οι εργαζόμενοι και που ξεκάθαρα ζητά να δηλώσουν ότι δεν είναι μέλη κάποιου σωματείου.

Το γεγονός ότι το τελεταίο διάστημα έχει ανοίξει η κουβέντα για την αλλαγή του νόμου για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες κάνει αυτό το ζήτημα ακόμη πιο ανυσηχητικό από όσο ίσως φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Μιλάμε για ευθεία παρέμβαση της εργοδοσίας στη συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων, χωρίς να συνηπολογίσουμε το γεγονός ότι χτυπάει στη ρίζα τους τα δικαιώματα των εποχικών εργαζομένων με πρώτο αυτό της επαναπρόσληψης που περνάει μέσα από το σωματείο.

Δεν είναι ζήτημα του ενός ή του άλλου κακού εργοδότη η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στους χώρους δουλειάς. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί εργοδότες. Είμαστε τάξη απέναντι σε τάξη.

Αμύθητος πλούτος από τη μια, που καταλήγει σε όλο και λιγότερες παραφουσκωμένες τσέπες, φτώχεια, εξαθλίωση, τρομοκρατία και ανασφάλεια  από την άλλη, γι αυτούς που παράγουν τον πλούτο.

Αρωγοί της εργοδοσίας, πέρα από το πολιτικό τους προσωπικό είναι και οι εκπρόσωποι του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού που πέρα από το να συνηγορούν και να πρωτοστατούν στο τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε πλείστες όσες περιπτώσεις κάνουν το λιγότερο τα στραβά μάτια στην εργοδοτική αυθαιρεσία, αλλά και ακόμη πιο τρανταχτά στο παράδειγμα της Aldemar ενώ θα έπρεπε να φέρουν τον κόσμο ανάποδα το μόνο που βρήκαν να κάνουν ήταν παρέμβαση στον εισαγγελέα αλλά και πάλι κάτω από την πίεση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ. Είναι  νύχι-κρέας με την εργοδοσία και γι αυτό δεν μας προκαλέι καμ ία απολύτως εντύπωση η στάση τους σε κάθε ζήτημα που αφορά τους εργαζόμενους και δικαιώματά τους.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από αυτούς, πρέπει να τους γυρίσουν την πλάτη. Η καλύτερη απάντηση των εργαζομένων θα είναι η συσπείρωσή τους γύρω από το σωματείο τους, στο πλευρό των ταξικών δυνάμεων. Να πάρουν στα χέρια τους το τιμόνι του Σωματείου και να το κάνουν πραγματικά δικό τους και όχι των εργοδοτών.  Να παλέψουν και να διεκδικήσουν τον πλούτο που οι ίδιοι παράγουν, στην κυριολεξία με το αίμα τους. Να παλέψουν για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκεμετάλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που οι συνεχώς διευρυνόμενες ανάγκες τους θα είναι καλυμένες. Που ο τουρισμός, οι διακοπές και η αναψυχή δεν θα είναι προνόμιο μόνο για λίγους αλλά δικαίωμα για όλο το λαό.