ΚΚΕ: Χαιρετισμός στην Επιστημονική τριημερίδα του Πανεπιστημίου Αιγαίου

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΤΟΜΕΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Ν. ΔΩΔ/ΣΟΥ

Πραγματοποιείται αυτές τις μέρες η Επιστημονική Τριημερίδα του Πανεπιστημίου Αιγαίου με θέμα: «Αειφορικές τοπικές κοινωνίες: πραγματικότητα ή ουτοπία;», στην οποίαν παραβρέθηκε και χαιρέτησε ο Παύλου Γιάννης εκ μέρους της Τομεακής Οργάνωσης  Νότιας Δωδεκανήσου του ΚΚΕ. 

«Ευχαριστούμε για την  δυνατότητα που μας δίνετε να εκφράσουμε τις απόψεις μας σε ένα παλαιό αλλά και  ιδιαίτερα  επίκαιρο προβληματισμό σχετικά με την “Αειφορία” την “ανάπτυξη” και τις “τοπικές  κοινωνίες”.

Η ταξική διαστρωμάτωση της καπιταλιστικής κοινωνίας και η έκφραση των συμφερόντων των τάξεων σε οικονομικό , πολιτικό, πολιτιστικό και ιδεολογικό επίπεδο είναι κοινό μυστικό.

 Η προσπάθεια απόκρυψης από την τάξη, που έχει την εξουσία, αυτής της αντικειμενικής πραγματικότητας, είναι μεθοδική και συνεχής, ενώ σε κρίσιμες φάσεις όπως αυτή της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης δεν κρύβει την αγωνία της για την κοινωνική συνοχή (δηλαδή την υποταγή της εργατικής τάξης στα συμφέροντά της).

Επόμενα η ουσία και το περιεχόμενο των εννοιών όπως, «ανάπτυξη», «αειφορία», «περιβάλλον» έχουν ταξική διάσταση αφού εκφράζουν διαφορετικά συμφέροντα.

Το φαινομενικά απλοϊκό ερώτημα «ανάπτυξη για το συμφέρον ποιανού», το οποίο δέχεται ομοβροντία επιθέσεων, από την άρχουσα τάξη, γιατί αποκαλύπτει την βαθύτερη σχέση που έχουν οι σχεδιασμοί και οι εφαρμογές των προγραμμάτων ανάπτυξης με την εξυπηρέτηση συμφερόντων, είμαστε αναγκασμένοι να το θέσουμε και να το απαντήσουμε στα πλαίσια της αντικειμενικής πραγματικότητας των ταξικών συμφερόντων.

Η  καπιταλιστική επιχείρηση είναι ταυτόσημη με την κερδοφορία του κεφαλαίου.  Το κέρδος και μάλιστα το μέγιστο κέρδος στην περίοδο του αναπτυγμένου καπιταλισμού, είναι ο βασικός σκοπός για τον οποίον υπάρχει. Τα πάντα υποτάσσονται στο βασικό σκοπό. Το μέσον για την αποκομιδή του κέρδους είναι το εμπόρευμα. Εμπόρευμα η εργατική δύναμη, εμπόρευμα η φύση, εμπόρευμα η υγεία, εμπόρευμα τα φυσικά αγαθά, εμπόρευμα η εκπαίδευση, απ’ όπου τέλος πάντων μπορεί να εξασφαλιστεί η κερδοφορία.

Επιβεβαίωση, επικρότηση, προώθηση των παραπάνω είναι η «ανταγωνιστικότητα» αρχή που βρίσκεται στο DNA της Ε.Ε. Δηλαδή όχι απλά μέγιστη κερδοφορία αλλά «αναγκαστική» μέγιστη κερδοφορία.

Για ποια «αειφορία» λοιπόν γίνεται λόγος; όταν στη λογική της επιχειρηματικής κερδοφορίας ακόμα και η ρύπανση λογίζεται ως εμπόρευμα παράλληλα με την εξαθλίωση της εργατικής δύναμης; την καταστροφή του ανθρωπογενούς και φυσικού περιβάλλοντος, την ρύπανση των θαλασσών, την καταστροφή των δασών, των καμινάδων της ΔΕΗ, των προβληματικών  βιολογικών καθαρισμών, των  ανεπαρκών ΧΥΤΑ;

Για ποια «αειφορία» των τοπικών κοινωνιών  γίνεται λόγος όταν προγραμματίζονται να εκποιηθούν όλες οι παραλιακές εκτάσεις, τόποι Natura 2000, αρχαιολογικοί χώροι, περιοχές απείρου φυσικού κάλλους; Και αυτό προβάλλεται ως στοιχείο «ανάπτυξης»;

Όταν σχεδιάζεται νέο χωροταξικό για τον τουρισμό με σκοπό να δοθεί «γη και ύδωρ» στους επιχειρηματικούς ομίλους για την κερδοφορία τους;

Ο καπιταλισμός όσο σαπίζει  τόσο γίνεται πιο αδηφάγος και επικίνδυνος.

Περισσότερο από κάθε άλλη φορά σήμερα χρειάζεται η ανατροπή του. Μόνο μια λαϊκή εξουσία, με σχεδιασμένη οικονομία, με κοινωνικοποιημένα τα βασικά μέσα παραγωγής, έξω από την Ε.Ε. με ισορροπημένη ανάπτυξη που θα σέβεται το περιβάλλον και θα το αντιμετωπίζει ως κοινωνικό αγαθό  μπορεί να λύσει το πρόβλημα της σχέσης ανάπτυξης και περιβάλλοντος.

Να το πραγματικό δίλημμα στο οποίο θα πρέπει ο κάθε μελετητής , ο κάθε επιστήμονας να τοποθετηθεί αντικειμενικά, θαρρετά, έξω από τις οδηγίες της Ε.Ε, και τις χρηματοδοτήσεις της για μελέτες εντός των τειχών.»