ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ!

(ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ Κ.Ε. / 5^ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΔΗΚΚΙ  ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ)

                                                                                                              6^ος 2013

Το 5^ο Συνέδριο του ΔΗΚΚΙ συμπίπτει με το κατέβασμα του σήματος της ΕΡΤ. Οι μάσκες έπεσαν. Η διολίσθηση της κατοχικής κυβέρνησης προς την εκτροπή του πολιτεύματος σε συγκαλυμμένη «κοι-νοβουλευτική δικτατορία» με σκοπό να ολοκληρώσει το νεοφιλελεύθερο δόγμα του ΣΟΚ και να προωθήσει την κατάρρευση και την αποσύνθεση της χώρας είναι γεγονός. Το Γερμανικό οικονομικό Ράιχ απαιτεί και το διεφθαρμένο πολιτικό καθεστώς της 25ετίας εκτελεί. Στην επόμενη περίοδο τίποτα δε θα είναι ίδιο με χθες. Έχει ήδη ξεκινήσει η τελική επίθεση. Μπορεί τις επόμενες ημέρες ο πρωθυπουργός να ζητήσει, και να πάρει, «μεταξικού τύπου» ψήφο εμπιστοσύνης στην Βουλή. Όμως αυτή η Βουλή βρίσκεται σε πλήρη δυσαρμονία με το αίσθημα του λαού. Δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει παρά μόνο ως άλλοθι νομιμοποίησης της διατεταγμένης,  ιστορικών διαστάσεων, οικονομικής, ανθρωπιστικής και εθνικής καταστροφής που προ-ετοιμάζεται.

Διεξάγεται τώρα ένας «αγώνας δρόμου» για την εξώθηση στο «τελικό πιστωτικό γεγονός» πριν τις Γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου, ώστε μετά απ΄ αυτές η Γερμανική κυβέρνηση να προχωρήσει μέσω μιας νέας αναδιάρθρωσης στην ολοκληρωτική εκποίηση της χώρας και οι ΗΠΑ να κλείσουν όσο το δυνατόν ενωρίτερα τις «εκκρεμότητες» που αφορούν την διάσπαση των Ανατολικών μας συνόρων και την επα-ναφορά του επαίσχυντου σχεδίου Ανάν στην Κύπρο.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, και παρά τα επικοινωνιακά παιχνίδια των Κουβέλη, Βενιζέλου η τρικομματική κυβέρνηση μόνο αν ηττηθεί μπορεί να υπογράψει «διάταγμα εκλογών». Η τρικομματτική κυ-βέρνηση δεν θα πέσει μόνη της. Τώρα δεν χωρούν ταλαντεύσεις και αναβολές.

Το στοίχημα της διάσωσης της χώρας θα κριθεί πριν τις εκλογές και θα κριθεί στο αν θα υπάρξει ξεσηκωμός και εξέγερση του λαού με βάση το άρθρο 120 του Συντάγματος και τον «σφετερισμό της εξουσίας» που έχει συντελεσθεί. Θα κριθεί στην έγερση ενός κινήματος αντίστοιχου αλλά μαζικότερου και  ωριμότερου αυτού των «πλατειών» του 2011, για να σαρωθεί συνολικά το καθεστώς του δόγματος του ΣΟΚ και της νέας κατοχής. Ενός κινήματος το οποίο πρέπει να δράσει συντεταγμένα και να αξιοποιήσει μορφές δημοκρατικής αυτοοργάνωσης φτάνοντας μέχρι τη μορφή της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, όπως συνέβη ιστορικά σε άλλες κρίσιμες περιόδους στη χώρα μας, ώστε να παράξει αποτελέσματα και να υπάρξει αναστροφή και προοδευτική διέξοδος για τον τόπο.

                Το ΔΗΚΚΙ θεωρεί ότι για αυτόν τον στόχο είναι αναγκαία η άμεση ανάδειξη ενός Λαϊκού Πατριωτικού Μετώπου, ενός νέου, ασυμβίβαστου αυτή την φορά ΕΑΜ, ικανού να συσπειρώσει όλα τα προοδευτικά - πατριωτικά ρεύματα του λαού, ανεξάρτητα προηγούμενης ιδεολογικής καταγωγής. Ενός Μετώπου όχι μόνον της Αριστεράς, αλλά όλων όσων συνθλίβονται από το νεοφιλελεύθερο – νεοταξικό καθεστώς για να δημιουργηθεί το αξιόμαχο – νικηφόρο «αντίπαλο δέος» απέναντι στον μονόδρομο του ΕΥΡΩ και την νέα ιμπεριαλιστική κατοχή.

Για να ανατραπεί το καθεστώς της ξενόδουλης - παρασιτικής ολιγαρχίας που λυμαίνεται κυριολεκτικά την τελευταία 25ετία τον τόπο μαζί με το πολιτικό της προσωπικό είτε αυτό παραμένει στην τρικομματική παρωδία είτε διαισθανόμενο τη δραματική συρρίκνωση των καθεστωτικών κομμάτων «προβληματίζεται» αντιμνημονιακά.

Με αυτή την πρόταση το ΔΗΚΚΙ θα προχωρήσει την προσπάθεια της ανασυγκρότησης του συνεπούς σοσιαλιστικού - δημοκρατικού και πατριωτικού χώρου ο οποίος θεωρούμε ότι μπορεί να παίξει έναν καταλυτικό ρόλο σε αυτή την υπόθεση, και αυτήν την πρόταση, την πρόταση του μετωπικού – συμμαχικού πολιτικού φορέα (νέου ΕΑΜ) ενάντια στον μονόδρομο του ΕΥΡΩ και της νέας κατοχής θα θέσουμε στις διαδικασίες του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαφωνία μας με την πρόταση που έχει διατυπωθεί από τον ΣΥΝ για ενιαίο κομματικό φορέα δεν έχει να κάνει με οργανωτικούς υπολογισμούς. Εδράζεται στην προηγούμενη πολιτική αντίληψη των πραγμάτων την οποία προβάλλουμε σταθερά από το 3^ο Συνέδριο του ΔΗΚΚΙ το 2007 και με βάση αυτή συμμετείχαμε στον ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή που πάλευε για να εδραιώσει την παρουσία του στην Βουλή.

-Το ασύμμετρο πολεμικό χτύπημα που είχε προηγηθεί από τριμήνου στην Κύπρο αποτέλεσε προάγγελο και κατώφλι για την τελική ευθεία των εξελίξεων στη χώρα. Τα γεγονότα στην Κύπρο, ο εκβιασμός που τέθηκε με βάση το ΕΥΡΩ, αλλά και η μετέπειτα ευθεία συνάρτηση της «επίλυσης του οικονομικού θέματος» με τις γεωπολιτικές βλέψεις των ΗΠΑ – Τουρκίας στο νησί (επαναφορά του σχεδίου Ανάν) και τον έλεγχο – ιδιο-ποίηση του ορυκτού του πλούτου,  προσφέρονται για να εξαχθούν καίρια πολιτικά συμπεράσματα για τον αγώνα στη χώρα μας.

Η οικονομική επέκταση της Γερμανίας μέσω του ΕΥΡΩ στο Νότο και οι γεωστρατηγικές απαιτήσεις των ΗΠΑ στη Ν. Α. Μεσόγειο προωθούν τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι μόνο. Προωθούν τη διάρρηξη του ενιαίου αμυντικού χώρου Κύπρος - Αιγαίο - Θράκη και μια πρόσθετη γεωπολιτική - εθνική αυτή τη φορά κρίση στη χώρα μας και τον Ελληνισμό. Με φορέα την Οικονομική Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) και τη συνδρομή των ΗΠΑ η «κρίση χρέους» μετεξελίσσεται και ολοκληρώνεται ταχύτατα σε γεωπολιτική εθνική κρίση με σκοπό την ακύρωση των συνθηκών της Λωζάννης του 1923, των Παρισίων του 1947  και των αποφάσεων του ΟΗΕ του 1969 για την Κύπρο που καθορίζουν τα μεταπολεμικά σύνορα της Ελλάδας και της Βαλκανικής.

Οδηγούμαστε στη ρευστοποίηση των συνόρων, την αναδιάταξη και την «περιφερειακή ολοκλήρωση» της περιοχής υπό τις γεωπολιτικές βλέψεις του στρατοκρατικού καθεστώτος της Άγκυρας για τον έλεγχο των στρατηγικών σημείων και του ορυκτού της πλούτου.  Προς την κατεύθυνση αυτή συντείνει και ο προωθούμενος πολυκερματισμός της χώρας σε ΕΟΖ ανά Περιφέρεια Καλλικράτη, βάσει του σχεδίου της «Ευρώπης των Πόλεων και των Περιφερειών» του 1995, που θα αντικαταστήσει την Ευρώπη των εθνών - κρατών με πρώτη προωθούμενη ΕΟΖ την Περιφέρεια της Θράκης.

                Το ΔΗΚΚΙ θεωρεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει αγώνας για λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απε-λευθέρωση χωρίς την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Ούτε μπορεί να υπάρξει καταγγελία του Μνημονίου και των Δανειακών Συμβάσεων και παραγωγική ανα-συγκρότηση υπό τη δαμόκλειο σπάθη και τον εκβιασμό τετελεσμένων στο Αιγαίο και την Κύπρο.

Η διατύπωση «Ενιαίου Οικονομικού και Αμυντικού Δόγματος Ελλάδας - Κύπρου» και η αξιοποίηση των γεωπολιτικών μας πλεονεκτημάτων για την άμυνα της χώρας αποτελούν πια αναγκαιότητα. Η αναζήτηση διεθνών συμμαχιών αντιρρόπησης της απειλής στη ζώνη Κύπρος - Αιγαίο - Θράκη, έξω από τα πλαίσια της νέας δομής του ΝΑΤΟ που διχοτομεί το Αιγαίο και από την εμμονή στο δόγμα «ανήκομεν εις τη Δύση» αποτελεί τη στρατηγική απάντηση των δύο λαών στη νέα πρόκληση και στον ασύμμετρο πόλεμο του Ευρωατλαντισμού. 

Στην Κύπρο το Γερμανικό οικονομικό Ράιχ και οι ΗΠΑ ξεπέρασαν κάθε όριο παραβιάζοντας εκτός από το «άβατο» των καταθέσεων κι αυτά ακόμη «τα ιερά και τα όσια» της μεγάλης καπιταλιστικής ιδιοκτησίας προκειμένου να αρπάξουν τον ορυκτό της πλούτο (Γερμανία) και να επεκτείνουν τον Αττίλα και την πολεμική τους μηχανή (ΗΠΑ) στη Ν. Α. Μεσόγειο. Για να αποδειχθεί μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο πως:  

-Πίσω απ΄ τις απρόσωπες «αγορές» βρίσκεται η ιμπεριαλιστική «Νέα Τάξη πραγμάτων» ΗΠΑ - Γερμανίας και το ιδεολόγημα της Παγκοσμιοποίησης με το οποίο διαλύουν τα έθνη κράτη της Περιφέρειας για να ιδιοποιηθούν τον εθνικό πλούτο και την Παραγωγή τους αντιπαραθέτοντας στην προοδευτική σκέψη και στις κατακτήσεις ενός αιώνα την «παγκόσμια διακυβέρνηση» ενός νέου ολοκληρωτισμού. Να εδραιωθεί επίσης σε όλους όσους αγωνιούν για μια «Ευρώπη των λαών» σε έναν ισότιμο Κόσμο, η εκτίμηση πως:

-Η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση εξελίσσεται σε Οικονομικό Ράιχ της Γερμανίας και του Ευρωπαϊκού Βορρά, το οποίο, με την κατάργηση του εθνικού νομίσματος και των κεντρικών τραπεζών μετατρέπει ταχύτατα τις χώρες του Νότου σε οικονομικά υποζύγια - αποικίες και τις χώρες της Κεντρικής και Ν. Α. Ευρώπης σε χώρες υπό λεηλασία, διάλυση και ξένη κατοχή. Αυτή είναι η διάταξη της Νέας Τάξης πραγμάτων και της μετά το τέλος του «ψυχρού πόλεμου» και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ εποχής του ιμπεριαλισμού και με βάση αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων οφείλουμε να επεξεργασθούμε τη δική μας απάντηση και στρατηγική.  

Α) Το πολιτικό πρόβλημα της χώρας εννιά μήνες από τις εκλογές είναι ότι παρά τo πογκρόμ εξαθλίωσης του λαού και ποδοπάτησης της εθνικής κυριαρχίας και του Συντάγματος με πρόνοιες της κυβέρνησης και του Προέδρου της Δημοκρατίας, και ενώ το πάλαι ποτέ κραταιό δικομματικό μπλοκ έχει περιπέσει σε γενική ανυποληψία και έχει απολέσει οριστικά τα 2/3 της δύναμής του, δεν εμφανίζεται το ανάλογο κίνημα αντίστασης και ανατροπής.

Γενικότερα, παρά την έκρηξη της ανεργίας (1.500.000 νοικοκυριά χωρίς κανέναν εργαζόμενο!) και τις απειλές στο 50% των νοικοκυριών (2.000.000  νοικοκυριά) με κατασχέσεις και προσωποκρατήσεις, παρά τον καταιγισμό μέτρων αυτού του εξαμήνου και τα νέα μέτρα που διαψεύδουν κάθε σκέψη για έξοδο από το σπιράλ της κατάρρευσης, το βαρόμετρο της αντίστασης και των αγώνων κινείται κάτω από τα επίπεδα της άνοιξης του 2011 και του «κινήματος των πλατειών». Σήμερα, υπό αυτή την αντίφαση: 

Με τους γκαουλάιτερ της Ε. Ε. και του ΔΝΤ επικεφαλής του κράτους να καταφέρουν «δια χειρός» κυβέρνησης Σαμαρά τα τελειωτικά πλήγματα στην Οικονομία και το ενδεχόμενο τετελεσμένων στο Αιγαίο ορατό πρώτη φορά από το ΄74, η Ελλάδα σύρεται στο «πιστωτικό γεγονός» και στην τελευταία πράξη μιας διατεταγμένης γενοκτονίας και εθνικής καταστροφής.

Γενοκτονίας και εθνικής καταστροφής που επισφραγίζεται από την αιμορραγία της απώλειας μεγάλου μέρους του καλύτερου σε ηλικία και κατάρτιση δυναμικού της και από την καταδίκη του πληθυσμού σε υπογεννητικότητα για να προσλάβει σε βάθος χρόνου διαστάσεις μεγαλύτερες από αυτές του 1922 και 1941- 44!

-Το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί με την πολιτική οργάνου του Γερμανικού οικονομικού Ράιχ η κυβέρνηση Σαμαρά είναι οι «δόσεις» των δανείων μέχρι το 2015-2016, και μια νέα αναδιάρθρωση (κούρεμα) με ακόμη πιο καταστροφικούς όρους από την προηγούμενη.

Αλλά οι «δόσεις» δεν αποτελούν παρά «λογιστικές εγγραφές» που φθάνουν εδώ, πιστώνονται, και στην συνέχεια επιστρέφουν για να αποπληρωθούν τόκοι και τοκοχρεολύσια, στην ουσία πανωτόκια(!) προηγούμενων δανείων, χωρίς να μειώνουν αλλά αντίθετα αυξάνοντας το σύνολο του «χρέους».

Το συνολικό χρέος υπολογίζεται για το 2015 σε 180% του ΑΕΠ αντί του 125% που ήταν όταν υπεγράφη το  Μνημόνιο και η 1^η Δανειακή! (Κάτι που με λίγους ακόμη προβάλλαμε από το 2010 ζητώντας την καταγγελία της Σύμβασης και μονομερή Διαγραφή του «εν΄ πολλοίς πλασματικού και σε μεγάλο βαθμό εξοφλημένου χρέους» όπως χαρακτηριστικά αναφέραμε).  

Μένει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ωστόσο και μετά από αυτήν, οι τράπεζες δε θα μειώσουν τα ληστρικά επιτόκια του 8% και δεν θα δώσουν νέα δάνεια για «να πάρει ανάσα η Οικονομία», όπως δια-τείνονται εκπρόσωποι του Μνημονίου και των Δανειακών Συμβάσεων και συνηγορούν ακόμη και πολιτικοί της ευρύτερης κεντροαριστεράς που έχουν στο βάθος τον ίδιο υποτελή Ευρωκεντρικό προσανατολισμό. Άλλωστε δεν το έπραξαν και με την προηγούμενη ανακεφαλαιοποίησή τους. Δεν το έπραξαν ούτε τις «καλές μέρες» πριν το 2009 όταν εμφάνιζαν διαδοχικές αυξήσεις κερδοφορίας μέχρι και 180% μετατρέποντας σε λίστες Λαγκάρντ και «αποσαθρώνοντας τη μικρή και μεσαία Παραγωγή και την πραγματική Οικονομία» όπως εκτιμούσε το 3^ο Συνέδριό μας τον Απρίλιο του 2007. 

Τώρα πλέον τα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται («κόκκινα δάνεια») από το 10% του 2011 (5% του 2008) έφθασαν στο 25%! Κάτι το οποίο σύντομα θα απαιτήσει και νέα ανακεφαλαιοποίηση, η οποία με τη σειρά της θα απαιτήσει καινούργια κ.ο.κ. προς δόξα του καρτέλ των Ελληνικών τραπεζών και της δι-αιωνιζόμενης διαδικασίας εξαγωγής του κλεμμένου πλούτου στις χώρες του Βορρά. Ζούμε, μαζί με την κατάρρευση της χώρας, το απόλυτο κενό στρατηγικής του πολιτικού συστήματος της 25ετίας, χωρίς ωστόσο να διαφαίνεται η αποπομπή του εάν δεν υπάρξει το «αντίπαλο δέος» και η εξέγερση της συντρι-πτικής πλειοψηφίας του λαού.

- Σύντομα, από την πτώση μόνον του ΑΕΠ (16-18% τα τρία τελευταία χρόνια) και το ύψος της ανεργίας (πάνω από 30%) που ξεπερνούν τα επίπεδα της Αργεντινής πριν το κραχ, θα επέλθει εσωτερική «στάση πληρωμών» λόγω υστέρησης των εσόδων του κράτους από αδυναμία καταβολής φόρων, ανεξάρτητα από άλλη αιτία (καθυστέρηση δόσεων κ.λ.π.)

Ήδη, οι προβλέψεις για το 2014 μιλάνε για νέα πτώση του ΑΕΠ τάξης του 4-6% κάτι που μεταφράζεται στο ότι εφέτος δε θα υπάρξει συγκράτηση στο 4-6% και η πτώση θα είναι ανεξέλεγκτη! Την ίδια στιγμή η υστέρηση των εσόδων του κράτους τους μήνες Ιανουάριο - Φεβρουάριο ξεπέρασε τα 500 εκ. ευρώ προ-οιωνίζοντας για το τέλος του χρόνου νέα «μαύρη τρύπα» της τάξης των 5-6 δις!

Πρόκειται για το φαύλο - κύκλο της λιτότητας που παγώνει την Αγορά για να καθηλωθεί η Παραγωγή και η πραγματική Οικονομία ώστε να μην παράξουν νέο πλούτο και υπεραξία, για να μετατραπεί στο τέλος σε μπούμερανγκ με υστέρηση των ίδιων των εσόδων του κράτους κ.ο.κ. Πρόκειται για το φαύλο – κύκλο, ο οποίος συμπυκνώνει μαζί με τον κύκλο των τραπεζών που αναλύσαμε, όλη την διαδικασία του Νεοφιλελευθερισμού.

Διαδικασία για την οποία το ΔΗΚΚΙ πιστεύει ότι δε θα σπάσει για να περάσουμε σε Ανάπτυξη αν δεν ακολουθηθεί μια πολιτική αυξήσεων και επαναφοράς σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης του λαού ώστε να επανεκκινηθεί η Αγορά, να κινήσει την Παραγωγή και να ανακάμψει η Οικονομία. Δε θα σπάσει αν περιμένουμε δηλαδή να έρθει πρώτα η Ανάπτυξη και μετά να δοθούν αυξήσεις, όπως υποστηρίζουν με τη λογική της «κοστολόγησης» και τήρησης «ισοσκελισμένων Προϋπολογισμών» στελέχη της κεντροαριστεράς και απαιτεί το «Σύμφωνο για το ευρώ» (πρώην Σύμφωνο Σταθερότητας) της Ε. Ένωσης.

Β) Η προώθηση των ΕΟΖ και η ανάθεση της εποπτείας του Μνημονίου για αυτές σε ομόσπονδα κρατίδια της Β. Ευρώπης, καθώς και ο «ειδικός λογαριασμός» απευθείας είσπραξης από τις Βρυξέλλες φορολογικών εσόδων του Ελληνικού δημοσίου που αποφασίσθηκαν με βάση το «έγγραφο Σόιμπλε» στη σύνοδο κορυφής της 25/11^ου καθώς και η νέα δανειακή σύμβαση με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που κυρώθηκαν στην Βουλή, συνιστούν εξελίξεις – σταθμό για τη χώρα.

Οι εξελίξεις αυτές απόρροια και γεωπολιτικών ενδιαφερόντων που συγκεντρώνονται στην περιοχή  μας και συνδυάζονται με την «κρίση της Ευρωζώνης», διαχωρίζουν την Ελλάδα από τις άλλες χώρες τού Νότου στη διαχείριση της «κρίσης». Την υπάγουν στο υποσύστημα των χωρών της Κεντρικής και N. Α. Ευρώπης (πρώην Ανατολικό μπλοκ) με τους υποχρεωτικούς μισθούς των 400 ΕΥΡΩ, τις ακόμη μικρότερες συντάξεις και το αντίστοιχο επίπεδο Οικονομίας.

-Οδηγούν τη χώρα σε διαμελισμό και συγχρόνως την απομονώνουν ωθώντας την σε «πιστωτικό γεγονός» πολύ πριν γενικευθεί η σύγκρουση Βορρά - Νότου πανευρωπαϊκά πράγμα που απαιτεί την επανεκτίμηση από το ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ και τον αντιμνημονιακό χώρο της πολιτικής της Ε.Ε.

-Παράλληλα, δημιουργούν τις προϋποθέσεις ώστε μετά τη χρεοκοπία  να μην εμφανισθεί το αναμενόμενο σε αυτές τις περιπτώσεις θετικό κύμα παλινδρόμησης στην Οικονομία και να αφαιρεθούν τα δικαιώματα που έχει κάθε χώρα που χρεοκοπεί, ώστε μέσω των Συμφώνων Σταθερότητας και του ΕΥΡΩ ή μιας ελεγχόμενης απ΄ τη Γερμανία - πολλαπλά υποτιμημένης - κατοχικής ψευτοδραχμής να αφαιρεθεί κάθε δυνατότητα ανάκαμψης και αναστροφής. (Πρόκειται για την στημένη κατοχική ψευτοδραχμή με την οποία μας απειλεί με τεράστιες υποτιμήσεις ο κ. Σαμαράς και όχι για ένα εθνικό νόμισμα που θα προστατευθεί από μια λαϊκή – δημοκρατική κυβέρνηση).

Συμπερασματικά, επιδιώκουν να μην κινηθεί η χώρα σε τροχιά χωρών όπως η Αργεντινή, ή Ισλανδία, ο Ισημερινός κ.ά. που ανέκαμψαν και αναπλήρωσαν ένα σημαντικό μέρος της υποχώρησής τους μετά το κραχ, αλλά στην τροχιά πτωχευμένων χωρών με «πρότυπο» την Ουρουγουάη ή τη γειτονική μας Βουλ-γαρία όπου 20 χρόνια μετά το κραχ παραμένει όμηρος και ημιθανής χωρίς ελπίδα ανάκαμψης.

Πρόκειται για τη διατεταγμένη - «ελεγχόμενη χρεοκοπία» η οποία θα διαιωνίσει την υποταγή και εκμετάλλευση της χώρας και τον έλεγχο των φυσικών της πόρων υπερασπίζοντας μόνο την εξουσία και τη συνέχεια του καρτέλ των Ελληνικών τραπεζών γύρω απ΄ το οποίο, όπως διατυπώναμε στο 3^ο Συνέδριό μας, «συνενώνονται και δραστηριοποιούνται όλες οι παλιές και οι νέες παρασιτικές μερίδες της ελληνικής ολιγαρχίας που λυμαίνονται κατά τις τελευταίες δεκαετίες την Ελληνική Οικονομία».

-Ο παραπάνω διαχωρισμός αποκλείει την υπόθεση ότι το Ελληνικό πρόβλημα θα λυθεί «ταυτόχρονα στην Ελλάδα και την Ευρώπη», αφού η κρίση στην Ελλάδα θα έχει ραγδαία εξέλιξη και όχι τη μορφή μιας πα-ρατεταμένης λιτότητας με ταυτόχρονη όμως διατήρηση του βιοτικού επιπέδου, του Κοινωνικού Κράτους και της συνοχής του κοινωνικού ιστού, όπως συμβαίνει την ίδια περίοδο στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Η υπόθεση της «ταυτόχρονης επίλυσης του προβλήματος σε Ελλάδα και Ευρώπη» που υιοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε πρακτικό αντίκρισμα στην έκβαση του αγώνα μας εάν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, τα οποία σε αντίθεση με την Ελλάδα στην υπόλοιπη Ευρώπη παραμένουν ισχυρά κρατώντας καθηλωμένη την Αριστερά, τάσσονταν αλληλέγγυα μαζί μας.  

Τα κόμματα όμως αυτά τηρούν την πεπατημένη της κεντροαριστεράς με σκληρότερες θέσεις και από τα συντηρητικά, όπως έκαναν και στην περίπτωση της Κύπρου με δηλώσεις του εκπροσώπου του SPD Σταϊνμάγερ και του Γάλλου υπουργού Οικονομικών Μοσχοβισί. Το κόμμα της Γερμανικής Αριστεράς  Die Linke που μας στηρίζει έχει δυστυχώς μικρότερη εμβέλεια, η δε επιρροή του ενόψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου βαίνει μειούμενη υποδηλώνοντας πιθανά μια γενικότερη «υποχώρηση αναδίπλωση» των λαών του Βορρά μπροστά στα διλήμματα που θέτει η Μέρκελ και ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός κατά τη μετά το κραχ του 2008 εποχή.  

Το ΔΗΚΚΙ θεωρεί το κίνημα αλληλεγγύης στην Ελλάδα προϋπόθεση για τη νίκη του Ελληνικού λαού, όπως συνέβη πάντα στις μεγάλες στιγμές αυτού του τόπου, αλλά θα ήταν αποπροσανατολισμός και υπεκ-φυγή  αν θέλαμε να «φορτώσουμε» δικές μας ευθύνες σε αυτό.

Η μάχη θα κριθεί σε εθνικό επίπεδο. Θα κριθεί πολιτικά και θα κριθεί πρώτα και κύρια στην ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και την επαναφορά της «εθνικής ασυλίας» με ζητούμενα:

1)      Tην απαλλαγή απ΄ τον εκβιασμό του επαχθούς και στην ουσία εξοφλημένου «χρέους» με «μονομερή ενέργεια» της χώρας όπως έπραξαν με επιτυχία μια σειρά χώρες που βρέθηκαν σε ανάλογη θέση.

2)      Τον έλεγχο της Ελληνικής Οικονομίας μέχρι τα κρίσιμα σημεία της Δημοσιονομικής πολιτικής, της πολιτικής Δημοσίων επενδύσεων, της εμπορικής και της νομισματικής - συναλλαγματικής πολιτικής καθώς και του ελέγχου της κίνησης των κεφαλαίων που διαφεύγουν πλέον (μετά τα γεγονότα στην Κύπρο) μαζικά προς το εξωτερικό, πράγμα που απαιτεί την επανατοποθέτησή μας απέναντι στην Ευρωζώνη και το ΕΥΡΩ.

3)      Την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με τον προσανατολισμό μιας ανεξάρτητης - αξιόπιστης πορείας της χώρας ικανής για νέες συμμαχίες στο διαμορφούμενο πολυπολικό Κόσμο (Ρωσία, Κίνα κ.α. χώρες του BRIC) σε αντιδιαστολή με το μονοσήμαντο προσανατολισμό του «Ανήκομεν εις την Δύσιν», ο οποίος μας απομονώνει μετατρέποντάς μας σε «εύκολη λεία» των δανειστών.

Γ) Θα μπορούσε να μας επικρίνει κανείς για αδύναμη παρέμβαση (ιδίως από τη διάσπασή μας το 2004) όλα αυτά τα χρόνια, όπου η Παγκοσμιοποίηση κυριαρχούσε και ακόμη και το δυσανάλογο μεταναστευτικό φορτίο και τα «πολυπολιτισμικά γκέτο» που μας φόρτωνε εκλαμβάνονταν ως  «Διεθνισμός του κόσμου της εργασίας». Τα χρόνια όπου η Ευρωζώνη μοίραζε αφειδώς δωρεάν «δάνεια και προγράμματα για όλους» χαλαρώνοντας τα πάντα. Δεν θα μπορούσε όμως να ισχυρισθεί το ίδιο και για την αξιοπιστία της πολιτικής μας. Από το 2006 η Κ.Ε. του ΔΗΚΚΙ με έντυπό της για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές μιλούσε για «συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΜΜΕ» με στόχευση να «υλοποιηθούν σχέδια κατά της εθνικής μας κυριαρχίας» για να συνεχίσει:

«Οδηγούν τη χώρα σε χρεοκοπία τύπου Αργεντινής και τον πολίτη οριστικά στο οικονομικό περιθώριο… Γι΄ αυτό έφεραν το ΕΥΡΩ… Γι΄ αυτό οι οικονομικοί δοσίλογοι των Βρυξελλών εκποιούν τις ΔΕΚΟ και συνθλίβουν το μικρό και μεσαίο μέγεθος της Παραγωγής και της Αγροτικής Οικονομίας, συνθλίβουν τις βάσεις όλης της μεταπολεμικής Ανάπτυξης του τόπου». Στο ίδιο κείμενο προβαλλόταν η εκτίμηση:  «Η φτώχεια και ο υπερδανεισμός δε γίνονται μόνο για υπερκέρδη. Η φτώχεια και ο υπερδανεισμός είναι το μέσον για να μας ελέγχουν».

Δ) Βαδίζουμε σε μια πορεία προς το «πιστωτικό γεγονός» και σε νόρμες που προσομοιάζουν με τις χώρες της Κεντρικής και Ν. Α. Ευρώπης. Βαδίζουμε συγχρόνως και σε μια πορεία που αξιοποιεί η Τουρκία, η οποία από την περίοδο Κλίντον έχει  ανακηρυχθεί σε «στρατηγικό εταίρο» και προπομπό της Νέας Τάξης πραγμάτων στην περιοχή.  

Στην προσπάθειά της αυτή ενισχύεται από τον Αμερικανικό παράγοντα, κυρίως όμως από τη στάση ενδοτικότητας και ουραγού στις θελήσεις του τελευταίου που ακολουθεί η Αθήνα την τελευταία 25ετία, εγκαταλείποντας την εξωτερική πολιτική Κ. Καραμανλή - Α. Παπανδρέου και προσερχόμενη από το ΄99 σε διαπραγματεύσεις και «διάλογο» με την Άγκυρα (Μαδρίτη, Ελσίνκι, Ερζερούμ) πάνω σε απαράδεκτες τουρκικές αξιώσεις οι οποίες βαφτίσθηκαν Ελληνοτουρκικές διαφορές το Αιγαίο!

Διάλογο τον οποίο απαιτούν οι ΗΠΑ και για την ευόδωση του οποίου απεμπολήθηκαν καίρια διπλωματικά - πολιτικά όπλα, όπως το δικαίωμα βέτο στις ενταξιακές διαδικασίες της Τουρκίας και τα ισχυρά πλεονεκτήματα από τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας με πρώτο την έγκαιρη οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Κύπρο που μπορούσε να προλάβει εξελίξεις και να βάλει την Άγκυρα σε θέση απολογούμενου. Έτσι φθάσαμε στις δηλώσεις Νταβούτογλου για το Καστελλόριζο και στο «μισά - μισά» για το Αιγαίο του Ερντογάν!

Με ανοιχτό το δρόμο τώρα η Τουρκία αξιοποιεί τη δεινή θέση της χώρας προπαρασκευάζοντας μη αντιστρεπτές ενέργειες, με ζητούμενο την επέκταση των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο και σκοπό την προσφυγή στη Χάγη με τους δικούς της όρους για τη διχοτόμησή του μέχρι τον 25^ο Μεσημβρινό.   

-Η επίσκεψη Σαμαρά στην Άγκυρα που έδωσε τη λαβή και το πλαίσιο της νομιμοποίησης των δηλώσεων Ερντογάν στη διεθνή κοινότητα και ένα ακόμη σκαλί στην Τουρκία προς την «ώρα μηδέν» και την ένταση των παραβιάσεων στο Αιγαίο, δεν ήταν μεμονωμένη διπλωματική ενέργεια. Αποφασίσθηκε βάσει της Συμφωνίας του Ερζερούμ η οποία επακολούθησε των συμφωνιών της Μαδρίτης και του Ελσίνκι και συνάφθηκε από τον Παπανδρέου το 2011 λίγο μετά το Μνημόνιο χωρίς να καταγγελθεί στην συνέχεια από το Σαμαρά, και η οποία θεσμοθετεί και αναβαθμίζει το «διάλογο» στο επίπεδο υπουργών εξωτερικών και πρωθυπουργών και τον επεκτείνει σε διάλογο «εφ΄ όλης της ύλης».

-Την επίσκεψη αυτή εκμεταλλεύθηκε η Άγκυρα για να εισάγει και να θέσει με τον πιο επίσημο τρόπο και «θέμα Θράκης»!

Προηγουμένως, επί έτη, με έγκριση των ελληνικών κυβερνήσεων επισκεπτόταν με ομάδες κυβερνητικών αξιωματούχων της τη Θράκη, ωσάν να ήταν «ουδέτερη ζώνη» υπό την προστασία της, με σκοπό τη μεθόδευση εμφάνισης τουρκικής «κοινότητας» και τη σταδιακή Κυπροποίησή της. Την ίδια περίοδο οι κυβερνήσεις κεντροδεξιάς - κεντροαριστεράς επέλεξαν τη Θράκη ως μια από τις πρώτες Περιφέρειες του Καλλικράτη που θα μεταλλαχθούν σε ΕΟΖ, για να μπορεί έτσι η Άγκυρα να απαιτεί βάσει του σχεδίου της «Ευρώπης των Πόλεων και των Περιφερειών» του Μάαστριχ την απευθείας σύναψη διακρατικών σχέσεων μαζί της!

Ε) Βαδίζουμε προς το «πιστωτικό γεγονός» με χιλιάδες απώλειες ανθρώπινων ζωών, ανυπολόγιστη μέχρι τώρα καταστροφή παραγωγικών μονάδων και υπηρεσιών, απαλλοτρίωση των ΔΕΚΟ και των υποδομών, υποβιβασμό της διεθνούς θέσης και φαλκίδευση της ίδιας της υπόστασης και της συνοχής της χώρας. Επιπτώσεις οι οποίες σε διεθνή κλίμακα δεν μπορούν να συγκριθούν παρά μόνο με τις επιπτώσεις ενός κανονικού πολέμου. Πρόκειται για έναν φονικό «ασύμμετρο πόλεμο», πρόκειται για εγκληματική ιμπεριαλιστική επιδρομή και ξένη κατοχή!

Κατοχή όχι μόνο οικονομική, κατοχή πολιτική από το Γερμανικό οικονομικό Ράιχ (Ευρωζώνη) και τις ΗΠΑ (ΔΝΤ) με εκτελεστικά όργανα την ελληνική ολιγαρχία και όλο τον παρασιτισμό της 25ετίας που συνασπίζεται γύρω από τις τράπεζες και το ΕΥΡΩ, και γι΄ αυτό «διπλή κατοχή», κατοχή εθνική και ταξική εναντίον της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.

Κατοχή ανάλογη με αυτήν που επιχειρήθηκε στη Γιουγκοσλαβία το 1999, που διενεργείται τώρα σε Ελλάδα και Κύπρο, ως πείραμα, όχι με στρατιωτικά, αλλά με οικονομικά και πολιτικά-επικοινωνιακά μέσα και με σύγχρονες μεθόδους διακυβέρνησης (στρατηγική της «ήπιας ισχύος») ώστε ο  λαός να ηττηθεί προτού την πολεμήσει.

Κατοχή επομένως ύπουλη και γι΄ αυτό περισσότερο επικίνδυνη, στην οποία το ΔΗΚΚΙ θεωρεί ότι πρέπει να στρέψουμε πριν απ΄ όλα την προσοχή μας και πάνω απ΄ όλα να την αποκαλύψουμε με το όνομά της στον λαό για να μην αποπροσανατολισθεί και να την αντιπαλέψει.

Κατοχή τέλος που μπορεί να κατάσχει με τελεσίγραφα την ατομική και δημόσια περιουσία, τα δημόσια αγαθά, τις υποδομές και τον εθνικό μας πλούτο και να δημιουργεί, εν μέσω ύφεσης και εν μια νυκτί, πλεονάσματα και αρνητικά επιτόκια δανεισμού στο Βορρά, αλλά γνωρίζει ότι για να εδραιωθεί χρειάζεται να νικήσει βαθύτερα ιδεολογικά και γι΄ αυτό : συκοφαντεί και υβρίζει ως «λαϊκισμό, εθνικισμό και ξενοφοβία» την αντίσταση και τις απαιτήσεις μας, αντιπαρατίθεται στις συλλογικότητες και τις κατά-κτήσεις μας και επιχειρεί να «ενοχοποιήσει» τη συλλογικότητα του έθνους, τη γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό μας.

Επιμένουμε να χαρακτηρίζουμε ιμπεριαλιστική επιδρομή και νέα κατοχή τη διαδικασία που υφίσταται η χώρα κάθε άλλο παρά για να αθωώσουμε τον ελληνικό καπιταλισμό και το πολιτικό καθεστώς της 25ετίας.

Το μεταπολιτευτικό καθεστώς, από το 1990, κυνηγώντας τα κέρδη από τη «μεγάλη ιδέα» της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και το δόγμα της Παγκοσμιοποίησης στην Οικονομία, αλλά και την πολιτική της Νέας Τάξης πραγμάτων για επαναχάραξη των συνόρων στην περιοχή, άνοιξε έναν νέο κύκλο για τη χώρα. Με την ένταξη στην Ο.Ν.Ε., το ΕΥΡΩ, τα Σύμφωνα Σταθερότητας της Ε. Ένωσης και τον επακόλουθο αφανισμό της εγχώριας Παραγωγής, τη νέα δομή του ΝΑΤΟ και το διάλογο για το Αιγαίο κ.ά. εκχώρησε τις πολιτικές του αρμοδιότητες, μετατράπηκε σε πολιτικό διαχειριστή, για να εκπέσει στον παρασιτισμό (Χρηματιστήριο, Ολυμπιακοί Αγώνες, «μεγάλα έργα», SIEMENS κ.τ.λ.) και προκειμένου να διασφαλίσει τη συνέχειά του, από το 2009:

Με πράξεις οι οποίες με βάση το Σύνταγμα συνιστούν «σφετερισμό της εξουσίας» και θεμελιώνουν εθνική μειοδοσία, όπως οι δηλώσεις σε πρότερο χρόνο περί «βυθιζόμενου Τιτανικού» και η δόλια αλλαγή του Τ3 σε Τ10 που εκτίναξαν τα επιτόκια δανεισμού της χώρας(!), η πλαστογράφηση στο Έλλειμμα του 2009(!), τα Μνημόνια, οι Δανειακές Συμβάσεις, το αγγλικό δίκαιο κ.ά. προετοίμασε, προσκάλεσε και συνεταιρίσθηκε με την ιμπεριαλιστική επιδρομή και τη λεηλασία του τόπου.

Επιμένουμε να χαρακτηρίζουμε ιμπεριαλιστική επιδρομή και νέα κατοχή τη διαδικασία που υφίσταται η χώρα για να αποδείξουμε ότι χωρίς την αλλαγή των διεθνών συσχετισμών που προϋποθέτει ο στόχος του σοσιαλισμού, είναι δυνατό να αλλάξει η φορά των πραγμάτων στην πατρίδα μας.

Εκτιμάμε πως υπάρχει σήμερα και χρειάζεται να ξεπερασθεί η εξής αντίφαση:

ΣΤ) Ενώ μέσα στο λαό έχει σχηματισθεί ένα «κοινωνικό μέτωπο» απόρριψης και πλήρους εναντίωσης στην τρόικα και το πολιτικό καθεστώς, μέτωπο που ενισχύεται από βαθύτερες ανακατατάξεις και μετατοπίσεις όπως:

α) την «πληβειοποίηση» μεγάλου μέρους των μεσαίων στρωμάτων β) τη μετατόπιση σε αντινεοφιλελεύθερες θέσεις μεγάλου μέρους παραδοσιακών συντηρητικών λαϊκών στρωμάτων («λαϊκή δεξιά»), φαίνεται ότι την ίδια στιγμή: καταγράφεται αδύναμα και υστερεί η πολιτική πρόταση η οποία θα μπορούσε να μετουσιώσει αυτό το «κοινωνικό μέτωπο» σε πολιτικό μέτωπο και πλειοψηφικό κίνημα εξέγερσης και νέας εξουσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ εκτινάχτηκε επάξια από το 4,6% στο 27% και έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, διότι υπήρξε ο μόνος συνεπής και σταθερός αντιμνημονιακός πολιτικός φορέας απ΄ την πρώτη ημέρα της εφαρμογής της λαίλαπας του «δόγματος του σοκ» και της ιμπεριαλιστικής επιδρομής στη χώρα.

Δεν έκοψε το νήμα της πρωτιάς στις εκλογές του Ιουνίου του 2012, ώστε να ανακόψει την αντιδραστική πορεία, διότι δεν πείσθηκε ο λαός από το κυβερνητικό του πρόγραμμα λόγω της αδυναμίας αποσαφήνισης των θέσεών του στα μείζονα θέματα της διαγραφής του «χρέους», της επανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας και του ελέγχου της Οικονομίας της χώρας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ –  παρά την γενικότερη αντιμνημονιακή πολιτική του –  δεν έπεισε στο καίριο θέμα της αντιμετώπισης του εγκλωβισμού μας στη ζώνη της ΟΝΕ και του ΕΥΡΩ που ετίθετο ως κύριο δίλημμα των εκλογών. Δίλημμα το οποίο στη συνέχεια εφαρμόσθηκε στην επίθεση εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας και εξακολουθεί και σήμερα να τίθεται ως κύριο δίλλημα στην πολιτική ζωή του τόπου.

Σήμερα, παραμένουν οι ίδιοι λόγοι για τους οποίους, ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι κατέχει την ηγεμονία στην αριστερά και το αντιμνημονιακό μπλοκ, δεν κατάφερε ακόμη να δημιουργήσει το ανερχόμενο πολιτικό ρεύμα που επιτρέπει η συγκυρία και η αποσύνθεση των δύο αστικών κομμάτων και απαιτεί η ανάγκη ενός ικανού «αντίπαλου δέους». Ειδικότερα, εξακολουθεί να υποτιμάται και να απουσιάζει από τη γενικότερη θεώρηση του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ και της Ελληνικής Αριστεράς η Παγκοσμιοποίηση, η σημασία του γεωπολιτικού παράγοντα  και των «υπερεθνικών οργανισμών» και  ο ρόλος που ανέλαβε η συμμαχία ΗΠΑ - Ε. Ε. (Νέα Τάξη πραγμάτων) και η Ε. Ε. στη μετά τον «ψυχρό πόλεμο» εποχή.

Υποτιμάται έτσι και δεν αναλύεται στις πραγματικές του διαστάσεις και το πολιτικό επίδικο της τριετίας:  Ο αδυσώπητος πόλεμος εναντίον του Ελληνικού «έθνους κράτους» με τη γεωπολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική έννοια του όρου.

Στο κενό αυτό που εμποδίζει μια «κατά μέτωπο» σύγκρουση με τις τρόικες εξωτερικού και εσωτερικού και εγκαταλείπει ένα «θολό τοπίο», όπου όλες οι πολιτικές δυνάμεις παραμορφώνονται και προβάλλουν ως ενιαίες δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου», βρίσκει το έδαφος να αναπτυχθεί η δημαγωγία της φασι-στικής Χρυσής Αυγής για να καταφέρει να υφαρπάξει και να εγκλωβίσει σε αντιδραστική κατεύθυνση ένα σημαντικό μέρος πληβειακών λαϊκών στρωμάτων που θα έπρεπε να έχουν στραφεί προς τα αριστερά!   

Επομένως, στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τεθεί η αντίθεση στην Οικονομική Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) και στην ακολουθούμενη από την Ευρωπαϊκή Ένωση στρατηγική του ΕΥΡΩ καθώς και στη γενικότερη διαδικασία Ευρωπαϊκής ενοποίησης - ομοσπονδιοποίησης που προϋποθέτει την κυριαρχία των «υπερεθνικών οργανισμών» και την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας - άρα και κάθε δυνατότητας λαϊκής κυριαρχίας - που υπάρχει στη σημερινή μορφή οργάνωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία βασίζεται σε κυρίαρχα «έθνη – κράτη». Η αντίθεση στην υποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας με «πολλαπλές κυριαρχίες» και την «εξάλειψη του εθνικισμού (διάβαζε δικαιώματος αυτοδιάθεσης - ψήφου - εθνικού κοινοβουλίου) και του λαϊκισμού (διάβαζε κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων)» που εξήγγειλε πρόσφατα ως βάση της ευρωπαϊκής ενοποίησης ο κ. Μπαρόζο.

Θεωρούμε ότι η κατεδάφιση και εκχώρηση των παραγωγικών δυνάμεων και η κατάργηση των κοινωνικών κατακτήσεων που αποτολμήθηκαν με πρωτοφανείς ρυθμούς και εν΄ είδει  «διεθνούς πειράματος» την τελευταία τριετία στη χώρα θα είχαν ανατραπεί από το λαό εάν η ελληνική ολιγαρχία και το πολιτικό καθεστώς δε διέθεταν την καθοριστική συνδρομή του Γερμανικού και Βορειοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και των προτύπων του Μάαστριχτ και της Ευρωσυνθήκης. Εάν δε διέθεταν τον εκβιασμό του ΕΥΡΩ και την επικράτηση από το 1990 του ιδεολογήματος της Παγκοσμιοποίησης. «Όσα πετύχαμε σήμερα, σε μια μόνο ημέρα, δεν τα είχαμε πετύχει επί δεκαετίες» δήλωνε από το βήμα της Βουλής, ευγνωμονώντας τους «εταίρους» του Ευρωπαϊκού Βορρά, ο κ. Σαμαράς κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που καταργούσαν συλλήβδην εργασιακές, εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα ενός αιώνα.

-Η διαδικασία της Ευρωπαϊκής ενοποίησης στις σημερινές συνθήκες επικράτησης της πλασματικής - χρηματοπιστωτικής οικονομίας επάνω στην πραγματική οικονομία και την παραγωγή, στις συνθήκες της Μεγάλης Κρίσης του καπιταλισμού, δε μπορεί παρά να γεννήσει τέρατα ανάλογα του Γ΄ Ράιχ. Να προσφέρει το έδαφος για την επανεμφάνιση του φασισμού – ναζισμού, η άνοδος του οποίου στον μεσοπόλεμο δεν είναι τυχαίο πως έγινε για το ξεπέρασμα της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης του ΄29 και στηρίχθηκε κατεξοχήν στο χρηματιστικό κεφάλαιο.

Αυτό το πείραμα, το πείραμα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, το οποίο για να επιτύχει χρειάζεται την πολιτική μορφή ενός νέου ολοκληρωτισμού - φασισμού δοκιμάζεται και θα κριθεί για λογαριασμό όλων των λαών της Ν. Ευρώπης από το 2009 στην χώρα μας.

Ολοκληρωτισμού και φασισμού, ο οποίος μπορεί να μην παρουσιάζεται τώρα με στραταρχικές ράβδους και εμβλήματα και να εμφανίζεται ως «πολυπολιτισμικός» αλλά μαζί με τη διάρρηξη των γεωγραφικών και οικονομικών συνόρων και την απόρριψη των εθνών - κρατών απορρίπτει την εργασία ως αξία, το εθνικό και διεθνές δίκαιο και το κοινωνικό κράτος. Μαζί με την απόρριψη της συλλογικότητας του έθνους απορρίπτει και κάθε συλλογικότητα «των κάτω» και σαρώνει τη μια μετά την άλλη όλες τις θεμελιώδεις κατακτήσεις (από τις συλλογικές συμβάσεις, έως τα προσωπικά δεδομένα και το τεκμήριο της αθωότητας) επιστρέφοντας τις σύγχρονες κοινωνίες στην περίοδο της φεουδαρχίας των διομολογήσεων και της αποικιοκρατίας των αρχών του προηγούμενου αιώνα.

Ολοκληρωτισμού, ο οποίος, πρέπει να επισημανθεί ότι εκφράζεται στη χώρα μας πρωτίστως από τις τρόικες «εξωτερικού» (Ευρωπαϊκή Ένωση-ΗΠΑ) και «εσωτερικού» (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και από το ενιαίο καθεστώς του νεοφιλελευθερισμού και της ιμπεριαλιστικής νέας κατοχής, του οποίου η συμμορία της Χρυσής Αυγής δεν αποτελεί παρά την καρικατούρα και τα «τάγματα εφόδου» που προορίζονται για την αντιμετώπιση της παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα την κρίσιμη στιγμή.

Ο αγώνας μας δε μπορεί να εγκλωβίζεται στα στενά αδιέξοδα πλαίσια της Ευρωζώνης και μιας «καλύτερης διαπραγμάτευσης» μαζί της, πλαίσια τα οποία θέτει και πίσω από τα οποία οχυρώνεται η ελληνική ολιγαρχία και το πολιτικό καθεστώς της 25ετίας. Πλαίσια τα οποία δεν αποτελούν παρά μια άλλη διαχείριση της σημερινής πραγματικότητας.

Δεν μπορείς να στηρίξεις θέσεις όπως η επανάκτηση των ΔΕΚΟ, ο έλεγχος της εξόδου κεφαλαίων, η Ανάπτυξη με φορέα το κράτος μέσω των Δημοσίων Επενδύσεων, η εξωλογιστική δίκαιη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, ακόμη και η αλλαγή της τρέχουσας Δημοσιονομικής πολιτικής και η ανεμπόδιστη αύξηση μισθών, ημερομισθίων και συντάξεων, αφού πέραν της ΟΝΕ τις απαγορεύει και το Σύμφωνο για το ΕΥΡΩ  (πρώην Σύμφωνο Σταθερότητας) της Ε.Ε. Το ίδιο Σύμφωνο απαιτεί την κατάρτιση και προβλέπει τη μόνιμη επιτήρηση της εκτέλεσης ισοσκελισμένων Προϋπολογισμών (Δημοσιονομική εξυγίανση) οι οποίοι εξ΄ ορισμού εξανεμίζουν τα περιθώρια για την άσκηση μιας άλλης πολιτικής πέραν του Νεοφιλελευθερισμού.

Ο αγώνας μας δε μπορεί τέλος να εγκλωβίζεται στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και του Ευρωατλαντισμού που μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας προωθεί τον πολυκερματισμό των Βαλκανίων και της Ν.Α. Μεσογείου με αιχμή σήμερα τη Συρία και την Κύπρο και στόχευση τη ζώνη Κύπρος - Αιγαίο – Θράκη, για τη μετατροπή της ευρύτερης περιοχής σε μια μάζα «αδύναμων κρατιδίων - προτεκτοράτων», στην ουσία δορυφόρων των ολοκληρωτικών υποϊμπεριαλιστικών καθεστώτων της Άγκυρας και του Ισραήλ.

Ο αγώνας μας μπορεί σήμερα να εκφράσει όχι μόνο την Αριστερά αλλά τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού ενάντια στο πολιτικό καθεστώς της 25ετίας εφόσον το τελευταίο πρωτοστατεί και πλειοδοτεί σε πολιτικές κοινωνικής βαρβαρότητας, εκφασισμού, υποτέλειας και ραγιαδισμού σε όλα τα επίπεδα.

Δεν περιθωριοποιεί μόνο την εργατική τάξη. Εξοντώνει και τα μεσαία στρώματα. Δεν παραδίδει μόνο τις υποδομές και το δημόσιο πλούτο. Στο όνομα της Παγκοσμιοποίησης παραδίδει και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας προετοιμάζοντας βήμα - βήμα με διεθνείς συμφωνίες και με τους πιο εξέχοντες εκπροσώπους της (Κ. Σημίτης, Θ. Πάγκαλος, Γ. Παπανδρέου, Α. Σαμαράς) παράλληλα με την οικονομική και μια γεωπολιτική - μη αντιστρεπτή - εθνική κρίση.

Επομένως ο αγώνας μας είναι ταυτόχρονα ταξικός (εκφράζοντας τα εργατικά - λαϊκά στρώματα και τα πολυπληθή πληβειοποιημένα μεσαία στρώματα) και ταυτόχρονα αντιϊμπεριαλιστικός - εθνικοανεξαρτησιακός και δε μπορεί να αναμένει πρώτα τις αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο για να ευοδωθεί.  

Η Παγκοσμιοποίηση δεν αποτελεί μια πολιτικά ουδέτερη διαδικασία διεθνοποίησης της οικονομίας. Πολύ περισσότερο, δεν έχει καμία απολύτως σχέση και δεν προάγει την υπόθεση του Διεθνισμού και της αλληλεγγύης των λαών. Αντίθετα, εκπορεύεται από το νέο-φιλελεύθερο Θατσερικό δόγμα: «Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα» και έχει επιλεγεί ως διέξοδος στη Μεγάλη Κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που από το 2008 ακολουθεί μια μη αντιστρεπτή πορεία. Αποτελεί την αιχμή του σύγχρονου ιμπεριαλισμού και τοποθετείται στον αντίποδα του Διεθνισμού.

Κατά συνέπεια η σπουδή μας δεν πρέπει να είναι να προφυλαχθούμε από μια εθνική αναδίπλωση – απομόνωση αλλά να συμπεριλάβουμε στις προτεραιότητές μας το στόχο της εθνικής ανεξαρτησίας και μαζί να υπερασπίσουμε τα προοδευτικά στοιχεία της ιστορίας και του πολιτισμού μας.

Να αντιτάξουμε - σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία - τις ισχυρές πολιτισμικές παρακαταθήκες του τόπου μας απέναντι στο «δίκαιο του ισχυρού», στον κοσμοπολιτισμό, στηνμετανεωτερικότητα, στην «πολυπολιτισμική κοινωνία» και στα πολιτισμικά ρεύματα - υποπροϊόντα της Παγκοσμιοποίησης.

Η Αριστερά δε μπορεί να απέχει από αυτήν την αναγκαιότητα και η αποχή της από αυτή, γενι-κότερα η αποχή από μια αντιιμπεριαλιστική πατριωτική απάντηση θα της στερήσει μια συνολική στρατηγική πρόταση εξόδου από την κρίση.

Η Αριστερά δεν μπορεί τέλος να απέχει από την αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού.  Η χώρα μας αποτελεί μια απ΄ τις κύριες πύλες εισόδου εκατομμυρίων οικονομικών μεταναστών στη Δύση, οι οποίοι παραμένουν και «λιμνάζουν» εδώ λόγω της συνθήκης Δουβλίνου ΙΙ, η οποία πρέπει να αλλάξει με μονομερή καταγγελία από μέρους μας, αλλά και της Σένγκεν την εφαρμογή της οποίας πρέπει επίσης στο συγκεκριμένο θέμα να αναστείλουμε.

 Η μετατροπή της χώρας σε αποθήκη λιμνάζοντος μεταναστευτικού πληθυσμού δε γίνεται τυχαία και - όπως καταδεικνύουν οι δύο προηγούμενες συνθήκες - έχει πολιτικές αιτίες.  Η Ελλάδα δεν έχει τις υποδομές να αντιμετωπίσει τη φτώχεια και την πείνα λαών, δισεκατομμυρίων πληθυσμών. Σήμερα, παρά τη ραγδαία επιδείνωση της οικονομικής της θέσης η εισροή μεταναστευτικού πληθυσμού και το μετανα-στευτικό πρόβλημα παραμένουν και διογκώνονται και θα χρησιμοποιηθούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο  για την ανάσχεση μιας πορείας προοδευτικής διεξόδου για τον τόπο. Δεν μπορούμε να μείνουμε στη θέση ότι «το μεταναστευτικό ρεύμα αποτελεί μια αντικειμενική πραγματικότητα και δε μπορεί να ανασχεθεί». 

Η Αριστερά ποτέ δεν είχε ως πρότασή της τη μετανάστευση, ούτε έκανε ταύτισε ποτέ τον ανθρωπι-σμό με την νομιμοποίηση όποιου περνάει τα σύνορα μιας χώρας.  Το ίδιο πρέπει να κάνει σήμερα. Να επανεξετάσει το θέμα. Να ξεχωρίσουμε τη μετανάστευση από το μετανάστη. Να διαχωριστεί ο πολιτικός πρόσφυγας που αποτελεί κάτι ιερό και δε μπορεί ο όρος αυτός να γίνεται αντικείμενο εμπορίου ανθρώπων.

Να τεθεί μια οροφή μεταναστευτικού πληθυσμού στη χώρα. Να ανοίξει μια συζήτηση για τις στοιχει-ώδεις προϋποθέσεις νομιμοποίησης του αλλοδαπού εργαζόμενου.  Να αποκατασταθούν τέλος οι σχέσεις  με τα πληττόμενα εργατικά – λαϊκά στρώματα των μεγάλων συνοικιών που καθιζάνουν σηκώνοντας μονομερώς το βάρος του μεταναστευτικού πληθυσμού.

Διανύουμε μια ιδιαίτερα δύσκολη, κρίσιμη αλλά και ενδιαφέρουσα περίοδο. Χωρίς καμιά τάση αυτοεπιβεβαίωσης και αυτοβράβευσης θεωρούμε ότι έχουν σήμερα ωριμάσει προγραμματικές θέσεις και στόχοι που παλέψαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το γεγονός αυτό αποτελεί το καλύτερο εφόδιο στην περαιτέρω δράση μας. Ήρθε η ώρα ο αγώνας μας να δικαιωθεί!

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ! ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ!