Επιθυμητή για το λαό, εφικτή και αποτελεσματική υπό τις δικές του προϋποθέσεις, η ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, κύριοι του ΣΕΒ.
Του Γιάννη Δουλφή
Έντονη δημοσιότητα, για ευνόητους λόγους, έλαβε, η έκθεση που δημοσιεύθηκε στο τελευταίο εβδομαδιαίο Οικονομικό Δελτίο του Σ.Ε.Β. (09/02/2017) και αξίζει ένας σχολιασμός της επιστημονικοφανούς επιχειρηματολογίας της, που επαναλαμβάνει τους γνωστούς τρομοκρατικούς πομφόλυγες που εξαπολύονται, ιδιαίτερα εν όψει της υπογραφής, κάθε φορά των ολοένα και επαχθέστερων αντιλαϊκών μέτρων, που ως φαίνεται επίκεινται οσωνούπω.
Η ενδεχόμενη έξοδος από το ευρώ αντιμετωπίζεται αποσπασματικά, χωρίς άλλα στοιχεία πολιτικής (αναποτελεσματικής εν προκειμένω) διεξόδου, όπως και από διάφορους θιασώτες της εξόδου, απέναντι στους οποίους αντιπαρατίθεται η επιχειρηματολογία της έκθεσης.
Δεν υπάρχει, κύριοι, μια μόνο διαδικασία εξόδου, που θα πραγματοποιηθεί από ένα «αόρατο – ουδέτερο – χέρι», αλλά πολλά ενδεχόμενα, π.χ. της «αποπομπής» ή εκβιαστικής αποχώρησης από την πλευρά των μεγάλων δυνάμεων των επικυρίαρχων «δανειστών» που κατέκτησαν το ρόλο τους με μοχλό το κρατικό χρέος και το ευρώ (που τρομοκρατικά άλλωστε επισείεται ως μονόδρομος από σας τους ίδιους), ή/και εσωτερικών μεγάλων παραγόντων για να επιρρίψουν με την πολιτική που θα τη συνοδεύει τις επιπτώσεις στις λαϊκές τάξεις.
Η έξοδος, όμως, μπορεί να πραγματοποιηθεί και διαφορετικά από μια άλλη κυβέρνηση της χώρας με προσανατολισμό τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας που θα έχει προκύψει από τους κόλπους της και θα ελέγχεται δημοκρατικά από αυτήν.
Ένα συνολικό εθνικό και κοινωνικό απελευθερωτικό πρόταγμα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να περιορίζεται στην έξοδο από την ευρωζώνη και την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, που για να είναι ουσιαστική και αποτελεσματική, θα πρέπει να υπακούει σε ένα συνολικό πλαίσιο πλήρους ανάκτησης όλων των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων με αναπροσανατολισμό και ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με κοινωνική πολιτική προς όφελος της καθημαγμένης κοινωνικής πλειονότητας.
Τα πραγματολογικά δεδομένα χρησιμοποιούνται για να προσδώσουν επιστημονικοφανή μανδύα στις υπόρρητες αξιωματικές παραδοχές, χρησιμοποιούμενα ως μη αναστρέψιμα στοιχεία και όχι ως στοιχεία αναγκαίων παρεμβάσεων της οικονομικής πολιτικής.
Αποσιωπάται το γεγονός ότι η καταστροφική μνημονιακή πολιτική που επιβλήθηκε από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ως αποτέλεσμα της μακροχρόνιας εξάρτησης της οικονομίας της χώρας με τα στάδια που ακολούθησε (πλήρης «απελευθέρωση» και «διεθνοποίηση» της αγοράς, ένταξη στην Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. – ευρωζώνη) οδήγησε στην αποδιάρθρωση της εγχώριας παραγωγής για να καταλήξει σε μια τερατώδη οικονομική ύφεση και κοινωνικό όλεθρο, με ένα κρατικό χρέος που διογκώθηκε σε πραγματικούς ονομαστικούς και σχετικούς όρους εν ονόματι της απομείωσής του (διογκώνοντας παράλληλα και την υπερχρέωση της κοινωνίας με τις εισοδηματικές και φορολογικές αφαιμάξεις).
Οι κατά τα άλλα θιασώτες της «ελεύθερης αγοράς» ουσιαστικά δέχονται ότι αυτή είναι πλήρως ελεγχόμενη, πράγμα εν μέρει ορθό. Διότι αν ένα μεγάλο μέρος του διεθνούς εμπορίου δεν διεξάγεται από τα ίδια τα κράτη, αλλά από τον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα, ένα άλλο σημαντικό μέρος διεξάγεται υπό την αιγίδα κρατικών πολιτικών στήριξής του. Για παράδειγμα ο κρίσιμος για την απόκτηση συναλλάγματος τομέας του τουρισμού έχει ήδη παραδοθεί στον έλεγχο του γερμανικού κεφαλαίου με την άρον - άρον εκχώρηση των αερολιμένων στη Fraport (ακόμη και αν φαίνεται ότι ούτε αυτά τα μηδαμινά αναγκαία κεφάλαια εξαγοράς δεν είναι διατεθειμένη να καταβάλει) και υποθηκεύει στους οποιουσδήποτε εκβιασμούς, εκ προοιμίου, είτε εντός, είτε εκτός ευρώ.
Άλλωστε, η επιβαλλόμενη πολιτική εσωτερικής υποτίμησης και αποπληθωρισμού, ούτε στην αξιόλογη βελτίωση των εξαγωγών οδήγησε, ούτε στην τόνωση της παραγωγής. Ο οικονομικός μαρασμός και η γενικευμένη παρακμή, ουδέποτε θα φέρουν την πολυδιαφημιζόμενη «ανάπτυξη». Θα απαιτούνταν εξαιρετικά περισσότερα από τα «ανεπαρκή» συναλλαγματικά διαθέσιμα που επισημαίνονται, αν το νέο εθνικό νόμισμα παρέμενε διαπραγματεύσιμο στις διεθνείς αγορές χρήματος και κεφαλαίου. Η μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδήματος και αποταμιεύσεων από τα χαμηλότερα στα υψηλότερα στρώματα συνέβη ως αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών και της ασφυξίας της ευρωζώνης.
Ως προς το δυσθεώρητο κρατικό χρέος – που οι ίδιοι οι «δανειστές» γνωρίζουν καλά ότι είναι αδύνατον να αποπληρωθεί στο ακέραιο, όπως εξακολουθούν να απαιτούν – έχει αποδειχθεί, εξόφθαλμα και πανηγυρικά, επονείδιστο και παράνομο, για να μην παραβλέψουμε τα υπέρογκα ποσά που έχουν καταβληθεί τις τελευταίες δεκαετίες για την εξυπηρέτησή του. Η επίκληση των διεθνών κανόνων για τη διαγραφή του είναι κάτι που έχει πολλάκις επιτευχθεί στην ιστορία. Άλλωστε τα καταστροφικά προγράμματα – αναγνωρισμένα ως τέτοια από τους, αμετανόητους στη συνέχισή τους κατά τα άλλα, εμπνευστές τους, συνόδευσαν μια μετατόπιση των «απαιτήσεων» του χρέους αυτού από τις μεγάλες διεθνείς τράπεζες στα ίδια τα κράτη με στόχο την επίρριψή του, στους φορολογουμένους τους. Αν απομείνει μετά την αναγκαστική αποδοχή της ουσιαστικής απομείωσής του ένα μικρό μέρος του χρέους θα είναι απαιτητό στο νέο εθνικό νόμισμα, παρά τις σοφιστείες της έκθεσης.
Μήπως δεν αποτέλεσε το όχημα για την αρπαγή όλων των περιουσιακών στοιχείων της χώρας και του απόλυτου ελέγχου των κρατικών εσόδων της;
Αν μια τέτοια αναγκαία επιδίωξη οδηγήσει στην απομόνωση της χώρας, πέραν του πιο πρόσφατου παραδείγματος της Αργεντινής, ας αναλογισθούν τις δυνατότητες που διανοίγονται με το πρόσφατο ρήγμα του ευρωατλαντισμού και τους κλυδωνισμούς της ευρωζώνης και της Ε.Ε. που αναμένεται να ενταθούν. Είναι αναγκαία προς τούτο μια συνολική ανεξάρτητη, εθνική εξωτερική πολιτική νέων διεθνών συμμαχιών που θα αξιοποιεί και αυτούς τους παράγοντες. Εξ’ άλλου όλες οι χώρες της Ε.Ε. δεν συμμετέχουν στην ευρωζώνη.
Και παρ’ όλα αυτά υπάρχουν ακόμη δυνατότητες παραγωγικής ανασυγκρότησης, όπως διαπιστώνεται και από τα ίδια τα πραγματολογικά δεδομένα της έκθεσης, αρκεί να εφαρμοσθεί μια συνολική, συνεκτική, πολιτική υπέρ των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας, Ο υποκειμενισμός της δεν μπορεί να υπακούει σε καμία «ουδέτερη - αντικειμενική - οικονομική θεωρία», ούτε αποκλειστικά πολιτική οικονομία, αλλά από την κριτική και υπέρβασή της από αυτή την τελευταία σκοπιά.
Αυτή δεν μπορεί να περιλαμβάνει τίποτε λιγότερο από την απεμπλοκή από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς με την άμεση παύση πληρωμών και μη αναγνώριση του υφιστάμενου εξωτερικού κρατικού χρέους, ουσιαστική ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και παροχής κοινωνικών αγαθών, έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων και στις εισαγωγές και εξαγωγές και σταδιακή κατάργηση των μνημονίων με άμεση προτεραιότητα την ανάκτηση των δημοσιονομικών και περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού κράτους, έξοδο από την Ε.Ε, και επανεξέταση των διεθνών σχέσεων με μια καλοσχεδιασμένη σειρά ενεργειών που θα αξιοποιεί νέες διεθνείς συμμαχίες, με αποκατάσταση των εισοδημάτων για μια αξιοβίωτη ζωή σε συνδυασμό με την ελάφρυνση της υπερχρέωσης με γενναία διευθέτηση των ιδιωτικών χρεών των πολιτών.
Η «ανεπιθύμητη», λοιπόν, κατά τους συντάκτες της έκθεσης του ΣΕΒ, έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη μπορεί να είναι και αποτελεσματική και εφικτή υπό την προϋπόθεση του παραπάνω πλαισίου. Η υλοποίησή του υπόκειται σε προϋποθέσεις, διακυβεύματα και ερωτήματα προς ουσιαστική διερεύνηση των οποίων πρέπει να κατευθυνθεί η προσπάθεια, αντί της σκόπιμης τρομολαγνείας ή των ανέξοδων, αντίστροφα, φληναφημάτων.
Οι συντάκτες αντί να ανατρέχουν στην επιλεκτική χρήση/παράφραση του μεγάλου μας ποιητή Κ. Καβάφη, ας αναλογισθούν ένα άλλο ποίημά του «Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.» [1928]
Και μια πικρή διαπίστωση από τον ίδιο τον Ποιητή:
Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
Αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
(από την «Ιθάκη»)
Γιάννης Δουλφής, Οικονομολόγος μέλος του Π.Σ. του ΔΗΚΚΙ
Βλέπε:
ΣΕΒ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ TEYXΟΣ 83 9 Φεβρουαρίου 2017 σελ. 1
ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΧΟΡΗΓΙΑ: TEYXΟΣ 82 2 Φεβρουαρίου 2017
Η έξοδος από το Ευρώ: Αναποτελεσματική, Ανεπιθύμητη, Ανέφικτη!
ΕΠΙΣΚOΠΗΣΗ
ο Τον τελευταίο καιρό γίνεται πάλι μια ανώφελη συζήτηση για την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη ως μία λύση στην υποτιθέμενη «αδυναμία» μας να θέσουμε υπό έλεγχο τα δημοσιονομικά μας και τη βιωσιμότητα του χρέους. Η λύση αυτή είναι το ίδιο εξωφρενική με την πρόταση που κυκλοφορεί ότι κάποιος πολύ πλούσιος θα αποπληρώσει το ελληνικό χρέος!
Και στις δύο περιπτώσεις, αφελώς ορισμένοι πιστεύουν ότι κάποιος τρίτος πληρώνει το χρέος ή μας το χαρίζει. Δεν υπάρχει κανείς που θα αναλάβει τα χρέη μας και κανείς δεν θα μας διευκολύνει να ζούμε σε βάρος άλλων. Ας το πούμε λοιπόν για άλλη μια φορά: Μία έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη, με μονομερή διαγραφή του χρέους από την πλευρά μας, δεν θα λύσει το πρόβλημα του χρέους. Το χρέος είναι απαιτητό σε Ευρώ και αν δεν εξυπηρετείται κανονικά, τότε η χώρα μας θα απομονωθεί στη διεθνή κοινότητα, διακινδυνεύοντας το σύνολο των οικονομικών και κοινωνικών της επιτευγμάτων... Όσον αφορά, για παράδειγμα, τις εμπορικές της συναλλαγές η χώρα μας δεν θα μπορεί σε μεγάλο βαθμό να καλύψει τις εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών (€53 δισ.) και η παραγωγική δομή της θα καταρρεύσει. Όχι μόνο γιατί τα συναλλαγματικά της διαθέσιμα (€6,5 δισ.), κυρίως σε χρυσό, είναι περιορισμένα, αλλά και τα ισόποσα περίπου με τις εισαγωγές έσοδα εξαγωγών αγαθών και υπηρεσιών, κυρίως από τουρισμό και μεταφορές, θα εξασθενήσουν σημαντικά λόγω του εξοστρακισμού της χώρας από τη διεθνή νομιμότητα. Το 70% των καθαρών εισαγωγών μας σε αγαθά είναι εισροές στην παραγωγική διαδικασία, το 25% των εισαγωγών μας επανεξάγεται, ενώ το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των συναλλαγών μας γίνεται με την ΕΕ - 28. Οι αναταράξεις στις εμπορικές συναλλαγές της χώρας θα συμπέσουν κατά πάσα πιθανότητα με μία επέκταση του προστατευτισμού στο διεθνές εμπόριο.
Κάτι τέτοιο θα είναι ιδιαίτερα οδυνηρό για την Ελλάδα που θα μείνει εκτός νυμφώνος, χωρίς την προστασία της συμμετοχής της σε ένα μεγάλο εμπορικό μπλοκ. Τέλος, η μετατροπή του Ευρώ σε ένα ασθενέστερο εθνικό νόμισμα θα οδηγήσει στη μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδήματος και αποταμιεύσεων από τα χαμηλότερα στα υψηλότερα στρώματα, που καμία πολιτική δύναμη δεν πρόκειται να επιχειρήσει αν έχει σώας τας φρένας.
Η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη είναι, λοιπόν, αναποτελεσματική, ανεπιθύμητη και ανέφικτη. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε τους βαρβάρους για να λύσουμε τα προβλήματά μας. Παραφράζοντας τον Καβάφη: «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους»... η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν είναι «μία κάποια λύσις»!
o Η πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού σε επίπεδο γενικής κυβέρνησης για το σύνολο του 2016 επιβεβαιώνει την επίτευξη του μεγάλου πρωτογενούς πλεονάσματος, εκλογικευμένο ως προς την αύξηση των πληρωμών στο τέλος του έτους καθώς η επίτευξη των στόχων επέτρεψε μια χαλάρωση της συντηρητικής στάσης που επικρατούσε από την αρχή του έτους.
Παρά την καλή πορεία των εσόδων, ειδικά στο τέλος του έτους τα έσοδα από φόρους και εισφορές επέδειξαν μειωμένο δυναμισμό, όπως και οι εξαγωγές το Δεκέμβριο χωρίς όμως να ανατρέπεται η συνολικά καλή πορεία τους για όλο το 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου