ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ Π.Σ. ΣΤΗΝ Κ.Ε. ΤΟΥ ΔΗΚΚΙ

27/3/2013

Ο ασύμμετρος πόλεμος που εξελίσσεται εναντίον της Κύπρου αποτελεί νέα επίθεση ε-ναντίον της χώρας μας και προάγγελο νέων δεινών για όλους τους λαούς του Ευρωπα-Ικού Νότου. Η βίαιη οικονομική επέκταση της Γερμανίας στον Νότο απαιτεί τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και οδηγεί σε μια γεωπολιτική - εθνική αυτήν την φορά κρίση την χώρα μας και τον Ελληνισμό. Ο κίνδυνος διάρρηξης του ενιαίου αμυντικού χώρου Κύπρος - Αιγαίο - Θράκη είναι ορατός.

Επιπλέον οι επιπτώσεις από το γεγονός ότι η Κύπρος αποτελεί την τέταρτη κατά σειρά χώρα των εμπορικών μας συναλλαγών μπορεί να δώσουν τη «χαριστική βολή» στην Οι-κονομία της χώρας μας. Το ΔΗΚΚΙ θεωρεί ότι η διατύπωση «Ενιαίου Οικονομικού και Αμυντικού Δόγματος» Ελλάδας και Κύπρου αποτελεί την στρατηγική απάντηση των δύο λαών και του Ελληνισμού στην νέα αυτή πρόκληση και τον ασύμμετρο πόλεμο του Ευρωατλαντισμού. 

Στην Κύπρο το Γερμανικό οικονομικό Ράιχ και οι ΗΠΑ ξεπέρασαν κάθε‘όριο παραβιάζο-ντας εκτός από το «άβατο» των καταθέσεων κι΄ αυτά ακόμη «τα ιερά και τα όσια» της μεγάλης καπιταλιστικής ιδιοκτησίας προκειμένου να αρπάξουν κυριολεκτικά τον ορυκ-τό της πλούτο (Γερμανία) και να επεκτείνουν τον Αττίλα και την πολεμική τους μηχανή (ΗΠΑ) στη Ν. Α. Μεσόγειο. Για να αποδειχθεί μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα και με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο πως:  

-Πίσω απ΄ τις απρόσωπες «αγορές» βρίσκεται η ιμπεριαλιστική «Νέα Τάξη πραγμάτων» ΗΠΑ και Γερμανίας και το ιδεολόγημα της Παγκοσμιοποίησης με το οποίο διαλύουν τα «έθνη κράτη» της Περιφέρειας για να ιδιοποιηθούν τον εθνικό πλούτο και την Παραγω-γή τους αντιπαραθέτοντας στην προοδευτική σκέψη και στις κατακτήσεις ενός αιώνα την «παγκόσμια διακυβέρνηση» ενός νέου ολοκληρωτισμού. Να εδραιωθεί επίσης, σε όλους όσους αγωνιούν για μια «Ευρώπη των λαών» σε έναν ισότιμο Κόσμο, η εκτίμηση πως:

-Η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση εξελίσσεται σε Οικονομικό Ράιχ της Γερμανίας και του Ευ-ρωπαϊκού Βορρά, το οποίο, με την κατάργηση του εθνικού νομίσματος και των κεντρι-κών τραπεζών μετατρέπει ταχύτατα τις χώρες του Νότου σε παρίες και οικονομικά υπο-ζύγια - αποικίες και τις πιο αδύναμες χώρες της Κεντρικής και Ν. Α. Ευρώπης σε χώρες υπό λεηλασία, διάλυση και ξένη κατοχή. Αυτή είναι η διάταξη της Νέας Τάξης πραγμά-των και της μετά το τέλος του «ψυχρού πόλεμου» και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ επο-χής του ιμπεριαλισμού και με βάση αυτή την θεώρηση των πραγμάτων οφείλουμε να επεξεργασθούμε την δική μας απάντηση και στρατηγική.

Κάθε άλλο παρά πρόκειται για συγκρουόμενες ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και για «πα-ράπλευρες απώλειες» από αυτές όπως έμμεσα δικαιολογούν τα γεγονότα αφανείς σύμ-μαχοι του Ευρωκεντρισμού που οδήγησε Ελλάδα και Κύπρο στα όρια μιας ιστορικής και πιθανά μη αντιστρεπτής ήττας.

Πρόκειται για σύμπνοια και συνέργια των μητροπολιτικών κέντρων της Ευρώπης και των ΗΠΑ.  Στην Κύπρο μαζί με τους μεγαλοκαταθέτες της φαλίρισε και η ιδέα της Ευ-ρωπαϊκής ενοποίησης καταλήγοντας σε πολιορκητικό κριό των πιο επιθετικών ενστί-κτων και ορέξεων της «ιεράς συμμαχίας» του Γερμανικού οικονομικού Ράιχ και του Ευρωατλαντισμού.

Το ΔΗΚΚΙ σε συνεργασία με δυνάμεις του συνεπή σοσιαλιστικού - πατριωτικού χώρου, και συγχρόνως με προτάσεις του στον ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, θα επιδιώξει συνεχείς πρωτοβου-λίες για την υπόθεση αυτή.

Η έγερση ενός κινήματος αποτροπής της επερχόμενης νέας εθνικής τραγωδίας και άμε-σης ανατροπής του πολιτικού καθεστώτος που την καλλιέργησε και την ευνοεί μπορεί να δώσει την «άκρη του νήματος» και το έναυσμα για το ξεπέρασμα της υποχώρησης των αγώνων και την ανόρθωση του λαού σε μια περίοδο που θα κριθεί η έκβαση της μνημονιακής επίθεσης που δέχεται η χώρα.

Σε αυτή την διαδικασία εντάσσουμε την αναγκαία για τα πολιτικά πράγματα και τη συγ-κυρία που διερχόμαστε, συγκρότηση του συνεπή σοσιαλιστικού - πατριωτικού χώρου σε ένα μεγάλο Προοδευτικό Πατριωτικό Φόρουμ στις θέσεις και τις προτάσεις που θέ-τει η Εισήγηση και καλείται να καταλήξει η Κ.Ε. και το 5^ο Συνέδριό μας. Μέσα από αυ-τήν την πορεία και με αυτήν την συμβολή θα υποδεχθούμε το  Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ.   

Α) Το πολιτικό πρόβλημα της χώρας εννιά μήνες από τις εκλογές είναι ότι παρά τo πογ-κρόμ εξαθλίωσης του λαού και ποδοπάτησης της εθνικής κυριαρχίας και του Συντάγμα-τος με πρόνοιες της κυβέρνησης και του Προέδρου της Δημοκρατίας, και ενώ το πάλαι ποτέ κραταιό δικομματικό μπλοκ έχει περιπέσει σε γενική ανυποληψία και έχει απο-λέσει οριστικά τα 2/3 της δύναμής του, δεν εμφανίζεται το ανάλογο κίνημα αντίστα-σης και ανατροπής.

Δεν δημιουργείται «αντίπαλος πόλος» και πλειοψηφικό ρεύμα γύρω απ΄ τον ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ ο οποίος στις εκλογές του Ιουνίου αναδείχθηκε επάξια στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κατέχει την πρωτοβουλία των κινήσεων στον αντιμνημονιακό χώρο και αποτελεί τον φορέα που συγκεντρώνει τις δυνάμεις και τις ελπίδες για την αναστρο-φή της πορείας της χώρας.

Γενικότερα, παρά την έκρηξη της ανεργίας (1.500.000 νοικοκυριά χωρίς κανέναν εργα-ζόμενο!) και τις απειλές στο 50% των νοικοκυριών (2.000.000  νοικοκυριά) με κατασχέ-σεις και προσωποκρατήσεις, παρά τον καταιγισμό μέτρων αυτού του τριμήνου και τα νέα μέτρα για τον Ιούνιο που διαψεύδουν κάθε σκέψη για έξοδο υπό τη τρόικα  απ΄ το σπιράλ της κατάρρευσης, το βαρόμετρο της αντίστασης και των αγώνων κινείται κάτω από τα επίπεδα της άνοιξης του 2010 και του «κινήματος των πλατειών».

Την άνοιξη 2013 μετά το κλείσιμο ενός κύκλου τριών χρόνων εφαρμογής του νεοφιλε-λεύθερου δόγματος του ΣΟΚ, μετά΄ την κύρωση από την Βουλή του ΦΕΚ 140 που κα-ταργεί την εθνική ασυλία θέτοντας επίσημα την χώρα σε καθεστώς ξένης κατοχής, και μετά την επιδρομή στην Κύπρο και το νέο μέτωπο κατά του  Ελληνισμού, ο «αντίπαλος πόλος εξουσίας» δεν διαγράφεται με απαιτήσεις στον ορίζοντα. Κάτω από αυτήν την αντίφαση: 

Με τους γκαουλάιτερ της Ε. Ε. και του ΔΝΤ επικεφαλής του κράτους να καταφέ-ρουν «δια χειρός» κυβέρνησης Σαμαρά τα τελειωτικά πλήγματα στην Οικονομία, τις ΕΟΖ να περιγράφουν την διάλυση του κοινωνικού της ιστού, και το ενδεχόμενο τετελεσ-μένων στο Αιγαίο ορατό πρώτη φορά από το ΄74, η Ελλάδα σύρεται στο «πιστωτικό γεγονός» και στην τελευταία πράξη μιας διατεταγμένης γενοκτονίας και εθνικής κα-ταστροφής.

Γενοκτονίας και εθνικής καταστροφής που επισφραγίζεται από την αιμορραγία της απώλειας μεγάλου μέρους του καλύτερου σε ηλικία και κατάρτιση δυναμικού της και από την καταδίκη του πληθυσμού σε υπογεννητικότητα για να προσλάβει σε βάθος χρόνου - όπως πιστεύει το ΔΗΚΚΙ - διαστάσεις μεγαλύτερες από αυτές του 1922 και 1941-΄44!

-Το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί σήμερα με την πολιτική της υποτέλειας και του οργά-νου του Γερμανικού οικονομικού Ράιχ η κυβέρνηση και το πολιτικό καθεστώς της τελευ-ταιας 25-ετίας είναι οι «δόσεις» των δανείων.

Αλλά οι «δόσεις» δεν αποτελούν παρά «λογιστικές εγγραφές» που φθάνουν εδώ, πι-στώνονται, και στην συνέχεια επιστρέφουν για να αποπληρωθούν τόκοι και τοκοχρε-ολύσια, στην ουσία πανωτόκια! προηγούμενων δανείων, χωρίς να μειώνουν αλλά αντίθετα αυξάνοντας το σύνολο του «χρέους».

Το συνολικό χρέος υπολογίζεται για το 2020 σε 180% του ΑΕΠ αντί του 140% που ήταν όταν υπογράφηκε το  Μνημόνιο και η 1^η Δανειακή! (Κάτι που με λίγους ακόμη προβάλ-λαμε από το 2010 ζητώντας την καταγγελία της Σύμβασης και μονομερή Διαγραφή του «εν΄ πολλοίς πλασματικού και σε μεγάλο βαθμό εξοφλημένου χρέους»).  

Μένει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ωστόσο και μετά από αυτήν, οι τράπεζες δεν θα μειώσουν τα ληστρικά επιτόκια του 8% και δεν θα δώσουν νέα δάνεια για «να πάρει ανάσα η Οικονομία», όπως διατείνονται εκπρόσωποι του Μνημονίου και των Δανειακών και συνηγορούν ακόμη και πολιτικοί της ευρύτερης κεντροαριστεράς που έχουν στο βάθος τον ίδιο υποτελή Ευρωκεντρικό προσανατολισμό.

Άλλωστε δεν το έπραξαν και με την προηγούμενη ανακεφαλαιοποίησή τους. Δεν το έπραξαν και τις «καλές ημέρες» πριν το 2009 όταν εμφάνιζαν διαδοχικές αυξήσεις κερδοφορίας μέχρι και 180% (όσο οι τράπεζες των ΗΠΑ!) μετατρέποντας σε λίστες Λαγκάρντ και «αποσαρθρώνοντας την μικρή και μεσαία Παραγωγή και την πραγ-ματική Οικονομία» όπως εκτιμούσε στο 3^ο Συνέδριό μας τον Απρίλιο του 2007. 

Τώρα πλέον τα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται («κόκκινα δάνεια») από το 10% του 2011 (5% του 2008) έφθασαν ήδη στο 25%! κάτι το οποίο σύντομα θα απαιτήσει και νέ-α ανακεφαλαιοποίηση, η οποία με την σειρά της θα απαιτήσει καινούργια κ.ο.κ. προς δόξαν του καρτέλ των Ελληνικών τραπεζών και της διαδικασίας μόνιμης εξαγωγής του κλεμμένου πλούτου στις χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά.

Αυτό που απομένει ως διέξοδος για το καθεστώς είναι η στρατηγική της έντασης, και ο αυταρχισμός με τον οποίο «η κυβέρνηση θα προστατέψει τον πολίτη διασφαλίζοντάς του την τάξη, την οποία διασαλεύει ο ΣΥΡΙΖΑ… εμποδίζοντας να έρθουν και επενδυ-

τές!». Αλλά δεν περιορίζεται εκεί:

Οι Σκουριές δείχνουν πως ο αυταρχισμός δοκιμάζεται ως πρόβα από την τρόικα και το καθεστώς για να αποκαλύψουν ολόκληρο το πρόσωπό τους με ευθεία εκτροπή σε «α-στυνομικό κράτος», ενώπιον μιας πιθανής έκρηξης του λαού. Για να επιβεβαιωθεί πως εκεί φωλιάζει το «αυγό του φιδιού» και όχι στην συμμορία της Χ. Αυγής που δεν αποτε-λεί παρά τα «τάγματα εφόδου» και πολιτικό το άλλοθι του νέου ολοκληρωτισμού. Ζού-με, μαζί με την κατάρρευση της χώρας, το απόλυτο κενό στρατηγικής του πολιτικού συστήματος της 25-ετίας, χωρίς ωστόσο να διαφαίνεται εύκολη η αποπομπή του εάν δεν υπάρξει το «αντίπαλο δέος» και το μαζικό κίνημα - εξέγερσης της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.

Β) Στην σύνοδο της Κ.Ε. τον Οκτώβριο εκτιμήσαμε πως από την πτώση μόνον του ΑΕΠ (16-18% τα τρία τελευταία χρόνια) και το ύψος της ανεργίας (πάνω από 30%) που ξε-περνούν τα επίπεδα της Αργεντινής πριν το κραχ, θα επέλθει εσωτερική «στάση πληρω-μών» λόγω υστέρησης των εσόδων του κράτους από αδυναμία καταβολής φόρων, ανε-ξάρτητα από άλλη αιτία (καθυστέρηση δόσεων κ.λ.)

Ήδη, οι προβλέψεις για το 2014 μιλάνε για νέα πτώση του ΑΕΠ τάξης του 4-6% κάτι που μεταφράζεται στο ότι εφέτος δεν θα υπάρξει συγκράτηση στο 4-6% και η πτώση θάναι ανεξέλεγκτη! Την ίδια στιγμή η υστέρηση των εσόδων του κράτους τους μήνες Ιανου-άριο - Φεβρουάριο ξεπέρασε τα 500 εκ. ΕΥΡΩ προοιωνίζοντας για το τέλος του χρόνου νέα «μαύρη τρύπα» 5-6 δις.

Πρόκειται για τον φαύλο - κύκλο της λιτότητας που παγώνει την Αγορά για να καθη-λωθεί η Παραγωγή και η πραγματική Οικονομία να μην παράξουν νέο πλούτο και υ-περαξία, και να μετατραπεί στο τέλος σε μπούμερανγκ με υστέρηση και των εσόδων του κράτους κ.ο.κ. Φαύλο - κύκλο ο οποίος συμπυκνώνει μαζί με τον κύκλο των τραπε-ζών που αναλύσαμε, όλη την διαδικασία του Νεοφιλελευθερισμού.

Διαδικασία για την οποία το ΔΗΚΚΙ πιστεύει ότι δεν θα σπάσει για να περάσουμε σε Ανάπτυξη αν δεν ακολουθηθεί μια πολιτική αυξήσεων και επαναφοράς σε ένα αξι-οπρεπές επίπεδο διαβίωσης του λαού, για να επανεκινηθεί η Αγορά, να κινήσει την Παραγωγή και να ανακάμψει η Οικονομία. Αν περιμένουμε δηλαδή να έρθει πρώτα η Ανάπτυξη και μετά να δοθούν αυξήσεις, όπως υποστηρίζουν με τη λογική της «κοστολό-γησης» και τήρησης «ισοσκελισμένων Προϋπολογισμών» στελέχη της κεντροαριστεράς και απαιτεί το «Σύμφωνο για το ΕΥΡΩ» (πρώην Σύμφωνο Σταθερότητας) της Ε. Ένωσης.

-Η προώθηση των ΕΟΖ και η ανάθεση της εποπτείας του Μνημονίου για αυτές σε ομόσ-πονδα κρατίδια της Β. Ευρώπης, καθώς και ο «ειδικός λογαριασμός» απευθείας είσ-πραξης από τις Βρυξέλλες φορολογικών εσόδων του Ελληνικού δημοσίου που αποφα-σίσθηκαν με βάση το «έγγραφο Σόιμπλε» στην σύνοδο κορυφής της 25/11^ου συνιστούν εξελίξεις - σταθμό. Εξελίξεις οι οποίες χωρίς να συνυπολογίζεται το πλήγμα στη Κύπρο θα φέρουν πρακτικά αποτελέσματα συγκρίσιμα με εκείνα του Μνημονίου και τις Δα-νειακών.

Οι εξελίξεις αυτές απόρροια και γεωπολιτικών ενδιαφερόντων που συγκεντρώνονται στην χώρα μας και συνδυάζονται με την «κρίση της Ευρωζώνης», διαχωρίζουν την Ελλά-δα από τις άλλες χώρες τού Νότου στην διαχείριση της «κρίσης». Την υπαγάγουν στο υποσύστημα των χωρών της Κεντρικής και N. Α. Ευρώπης (πρώην «Ανατολικό μπλοκ») με τους υποχρεωτικούς μισθούς των 400 ΕΥΡΩ, τις ακόμη μικρότερες συντάξεις και το αντίστοιχο επίπεδο Οικονομίας.

-Οδηγούν την χώρα σε διαμελισμό και συγχρόνως την απομονώνουν ωθώντας την σε «πιστωτικό γεγονός» πολύ πριν γενικευθεί η σύγκρουση Βορρά - Νότου πανευρωπαϊκά πράγμα που απαιτεί την επανεκτίμηση από τον ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ και το αντιμνημονιακό χώ-ρο της πολιτικής της Ε. Ένωσης. Πολιτικής που εξελίσσεται σε επίθεση εξόντωσης του

Ελληνικού «έθνους - κράτους» και του Ελληνισμού.

-Παράλληλα, δημιουργούν τις προϋποθέσεις ώστε μετά την χρεοκοπία  να μην εμφανι-σθεί το αναμενόμενο σε αυτές τις περιπτώσεις κύμα παλινδρόμησης της Οικονομίας, να αφαιρεθούν τα δικαιώματα που έχει κάθε χώρα που χρεοκοπεί ώστε μέσω των Συμφώ-νων Σταθερότητας και του ΕΥΡΩ ή μιας ελεγχόμενης απ΄ τη Γερμανία - πολλαπλά υπο-τιμημένης - κατοχικής ψευτοδραχμής να αφαιρεθεί κάθε δυνατότητα ανάκαμψης και αναστροφής.

Για να μην κινηθεί η χώρα σε τροχιά χωρών όπως η Αργεντινή, ή Ισλανδία, ο Ισημερινός κ.ά. που ανέκαμψαν και αναπλήρωσαν ένα σημαντικό μέρος της υποχώρησής τους αλ-λά στην τροχιά πτωχευμένων χωρών με «πρότυπο» την Ουρουγουάη ή την γειτονική μας Βουλγαρία όπου 20 χρόνια μετά το κραχ παραμένει όμηρος και ημιθανής χωρίς ελπίδα ανάκαμψης. Εάν προσθέσει κανείς την επέκταση της Τουρκίας στο τόξο Κύπρος -Αιγαίο-Θράκη και το τοπίο οικονομικής προσάρτησης ανάλογης αυτής του Β. Μεξικού από τις ΗΠΑ που προοιωνίζουν οι ΕΟΖ, σχηματίζει την εικόνα της Ελλάδας του 2020, με την πολιτική της συμμαχίας κεντροαριστεράς - κεντροδεξιάς και του «Ευρωκεντρισμού» που την καθοδηγεί.

Πρόκειται για την διατεταγμένη - «ελεγχόμενη χρεοκοπία» η οποία θα διαφυλάξει την υποταγή και εκμετάλλευση της χώρας και τον έλεγχο των φυσικών της πόρων υπερασ-πίζοντας μόνο την εξουσία και την συνέχεια του καρτέλ των Ελληνικών τραπεζών γύρω απ΄ το οποίο, όπως διατυπώναμε στο 3^ο Συνέδριό μας, «συνενώνονται και δραστηρι-οποιούνται όλες οι παλιές και οι νέες - παρασιτικές μερίδες της ελληνικής ολιγαρχίας που λυμαίνονται από την οκταετία Σημίτη και τις τελευταίες δεκαετίες την Ελληνική Οικονομία».

Η πορεία διαχωρισμού της χώρας επιβεβαιώνεται και από το μέγεθος της «εσωτερικής υποτίμησης» που ξεπερνά το 40% σε αντίθεση με το 10-15% άλλων χωρών της «κρίσης της Ευρωζώνης», και την συζήτηση ακόμη που γίνεται σε ορισμένες απ΄ αυτές (π.χ. Ιρ-λανδία) για επιστροφή στις αγορές παρότι παρουσιάζουν ανάλογα αποτελέσματα με εμάς. Επιπρόσθετα η νέα Δανειακή Σύμβαση θέτει στη χώρα μας τον στόχο μιας περαι-τέρω εσωτερικής υποτίμησής της κατά 50%! Βρισκόμαστε στα… «μισά του δρόμου!» όπως δήλωσε χαρακτηριστικά κατά την επίσημη αναγγελία της ο αρμόδιος εκπρόσωπος της Κομισιόν.

Η προηγούμενη πορεία διαχωρισμού επιβεβαιώνεται ακόμη περισσότερο από τον βρώ-μικο πόλεμο κατά της Κύπρου η οποία υπάγεται στην ίδια ζώνη γεωπολιτικών και εμπο-ρικών ενδιαφερόντων με την χώρα μας ενώ συγκεντρώνει τελευταία και την προσοχή για τον ορυκτό της πλούτο.

Η Κύπρος στήριζε σε σημαντικό βαθμό την Οικονομία της στο χρηματοπιστωτικό της σύστημα και τις καταθέσεις από το εξωτερικό πράγμα το οποίο καθόλου δεν ενόχλησε την Ε. Ένωση όταν εντασσόταν με επαίνους σε αυτήν το 2008.

Με το κούρεμα που τολμήθηκε να επιβληθεί στις καταθέσεις, με τη συνενοχή και την ένοχη σιωπή της κυβέρνησης Σαμαρά, το τραπεζικό της σύστημα χάνει «διά μιας» την αξιοπιστία του και μοιραία καταρρέει παρασύροντας στην κατάρρευση όλη την Οικονο-μία της.

Με αυτό το ύπουλο χτύπημα - κανιβαλισμό του Γερμανικού οικονομικού Ράιχ και του ΔΝΤ που επιλέχθηκε αντί της αναδιάρθρωσης που έγινε αλλού, χτύπημα που στηρίχθη-κε στην παγίδευση της προηγούμενης Κυπριακής ηγεσίας από Γερμανία και Ελλάδα με την εθελοντική συμμετοχή της στο PSI και την εξ΄ αυτού απώλεια 4,5 δις ΕΥΡΩ, η Κύπρι-ακή Δημοκρατία αντιμετωπίζει σε ένα καθοριστικό για την ίδια την ύπαρξή της και το μέλλον της  δίλλημα.

Εάν ακολουθήσει την στρατηγική της σημερινής πολιτικής ηγεσίας της μένοντας στην τρόικα και στην Ευρωζώνη είναι υποχρεωμένη να εξανδραποδισθεί οικονομικά, να παραδώσει τον ορυκτό της πλούτο και να υποστείλει την άμυνά της στον τουρκικό ε-πεκτατισμό αποδεχόμενη ένα νέο σχέδιο Ανάν και έναν νέο Αττίλα - τελειωτικό αυτή την φορά - εναντίον της.

Εξέλιξη στην οποία ενδίδει η εξωνημένη ηγεσία της, η πιο εξωνημένη ηγεσία μετά από αυτή των πραξικοπηματιών του ΄74, η οποία εξ΄ αρχής έσπευσε να συμφωνήσει και στη συνέχεια, όταν ακούσθηκε το βροντερό ΟΧΙ του Κυπριακού λαού απέστειλε τον Υπουρ-γό της των Οικονομικών στην Ρωσία με μια ατζέντα που καταφανώς και εκ΄ προοιμί-ου απέκλειε κάθε δυνατότητα συνεργασίας για να επαναφέρει έτσι τον εκβιασμό της Μέρκελ και της Ευρωζώνης προς τον Κυπριακό λαό.

-Ο διαχωρισμός της χώρας αποκλείει την υπόθεση ότι το Ελληνικό πρόβλημα θα λυθεί «ταυτόχρονα στην Ελλάδα και την Ευρώπη», αφού η κρίση στην Ελλάδα θάχει ραγδαί-α εξέλιξη και όχι την μορφή μιας παρατεταμένης λιτότητας με ταυτόχρονη όμως διατή-ρηση του βιοτικού επιπέδου, του Κοινωνικού Κράτους και της συνοχής του κοινωνικού ιστού όπως διαδράμει στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Παρ΄ όλα αυτά η προηγούμενη υπόθεση θα είχε πρακτικό αντίκρισμα στην έκβαση του αγώνα μας εάν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, τα οποία σε αντίθεση με την Ελλάδα στην υπόλοιπη Ευρώπη παραμένουν ισχυρά κρατώντας καθηλωμένη την Αριστερά, ή-ταν αλληλέγγυα μαζί μας.

Τα κόμματα όμως αυτά τηρούν την πεπατημένη της κεντροαριστεράς με σκληρότερες θέσεις και από τα συντηρητικά, όπως έκαναν και στην περίπτωση της Κύπρου με δηλώ-σεις του εκπροσώπου του SPD Σταϊνμάγερ και του Γάλλου υπουργού Οικονομικών Μοσ-χοβισί. Το κόμμα της Γερμανικής Αριστεράς  Die Linke που μας στηρίζει έχει δυστυχώς μικρότερη εμβέλεια η δε επιρροή του εν΄ όψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου βαίνει μειούμενη υποδηλώνοντας πιθανά μια γενικότερη «υποχώρηση» των λαών του Βορ-ρά στα διλλήματα που θέτει η Μερκελ και ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός στην μετά το κραχ του 2008 περίοδο.  

Το ΔΗΚΚΙ θεωρεί το κίνημα αλληλεγγύης στην Ελλάδα προϋπόθεση για τη νίκη του Ελ-ληνικού λαού, όπως συνέβη πάντα στις μεγάλες στιγμές αυτού του τόπου, αλλά θα ήταν αποπροσανατολισμός αν θέλαμε να «φορτώσουμε» δικές μας ευθύνες σε αυτό, ή παρατείναμε την παραμονή μας στα ασφυκτικά πλαίσια που θέτει για τη χώρα η Ευρώ-πη του Γερμανικού ιμπεριαλισμού και της διακυβέρνησης των τραπεζών αναμένοντας από αυτό πράγματα που τώρα δεν μπορεί να κάνει.

-Η μάχη θα κριθεί σε εθνικό επίπεδο. Θα κριθεί πολιτικά και θα κριθεί πρώτα και κύρια στην ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και την επαναφορά της «εθνικής ασυλίας» με ζητούμενα:

1)      Tην απαλλαγή απ΄ τον εκβιασμό του επαχθούς και στην ουσία εξοφλημένου «χρέους» με «μονομερή ενέργεια» της χώρας όπως έπραξαν με επιτυχία μια σει-ρά χώρες που βρέθηκαν σε ανάλογη θέση, και από την στήριξη της προσπάθειας αυτής από Διεθνή Επιτροπή Ελέγχου.

2)      Τον έλεγχο της Ελληνικής Οικονομίας μέχρι τα κρίσιμα σημεία της Δημοσιονο-μικής πολιτικής, της πολιτικής Δημοσίων επενδύσεων, της νομισματικής - συν-αλλαγματικής πολιτικής και της κίνησης των κεφαλαίων πράγμα που σημαίνει την επανατοποθέτησή μας απέναντι στην Ευρωζώνη και το ΕΥΡΩ.

3)      Την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με τον προσανατολισμό μιας ανεξάρτητης - αξιόπιστης πορείας της χώρας ικανής για νέες συμμαχίες στον διαμορφούμενο πολυπολικό Κόσμο σε αντιδιαστολή με τον μονοσήμαντο προσανατολισμό του «Ανήκουμε εις την Δύσιν», ο οποίος μας απομονώνει μετατρέποντάς μας σε «εύ-κολη λεία» των δανειστών, και την πιο σύγχρονη εκδοχή του τον  Ευρωκεντρισμό που μας οδήγησε εδώ.

Γ) Θα μπορούσε να μας επικρίνει κανείς για αδύναμη παρέμβαση (ιδίως από την δι-άσπασή μας το 2004) όλα αυτά τα χρόνια όπου η Παγκοσμιοποίηση, ακόμη και το δυσανάλογο μεταναστευτικό φορτίο και τα «πολυπολιτισμικά γκέτο» που μας «ανέ-θετε» εκλαμβάνονταν ως  Διεθνισμός του «κόσμου της εργασίας». Τα χρόνια όπου η Ευρωζώνη μοίραζε δωρεάν «δάνεια και προγράμματα για όλους» χαλαρώνοντας τα πάντα. Δεν θα μπορούσε όμως να ισχυρισθεί το ίδιο και για την αξιοπιστία της πολι-τικής μας.

Από το 2006 η Κ.Ε. του ΔΗΚΚΙ με έντυπό της για τις δημοτικές και περιφερειακές εκ-λογές μιλούσε για «συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΜΜΕ» με στόχευση να «υλοποι-ηθούν σχέδια κατά της εθνικής μας κυριαρχίας» για να συνεχίσει:

«Οδηγούν την χώρα σε χρεοκοπία τύπου Αργεντινής και τον πολίτη οριστικά στο οικο-νομικό περιθώριο… Γι΄ αυτό έφεραν το ΕΥΡΩ… Γι΄ αυτό οι οικονομικοί δοσίλογοι των Βρυξελλών εκποιούν τις ΔΕΚΟ και συνθλίβουν το μικρό και μεσαίο μέγεθος της Παρα-γωγής και της Αγροτικής Οικονομίας, τις βάσεις όλης της μεταπολεμικής Ανάπτυξης του τόπου». Στο ίδιο κείμενο προβαλλόταν η εκτίμηση:  «Η φτώχεια και ο υπερδανεισμός δεν γίνονται μόνο για υπερκέρδη. Η φτώχια και ο υπερδανεισμός είναι το μέσον για να μας ελέγχουν»:

Βαδίζουμε σε μια πορεία προς το «πιστωτικό γεγονός» και σε νόρμες που προσομοι-άζουν με τις χώρες της Κεντρικής και Ν. Α. Ευρώπης και με ένα θανάσιμο πλήγμα στην Κύπρο υπό εξέλιξη. Βαδίζουμε συγχρόνως και σε μια πορεία που αξιοποιεί η Τουρκία, η οποία από την περίοδο Κλίντον έχει  ανακηρυχθεί σε «στρατηγικό εταίρο» και προπομ-πό της Νέας Τάξης πραγμάτων στην περιοχή, για να επιβάλλει «ντε φάκτο» πάγιες βλέ-ψεις της σε βάρος της ακεραιότητας και της συνοχής της χώρας.

Στην προσπάθειά της αυτή ενισχύεται από τον Αμερικανικό παράγοντα, κυρίως όμως από την στάση ενδοτικότητας και ουραγού στις θελήσεις του τελευταίου που ακολου-θεί η Αθήνα την τελευταία 25-ετία, εγκαταλείποντας την Εξωτερική πολιτική Κ. Καραμα-νλή - Α. Παπανδρέου και προσερχόμενη από το ΄99 σε διαπραγματεύσεις και σε «διάλο-γο» με την Άγκυρα πάνω σε απαράδεκτες τουρκικές αξιώσεις που βαφτίσθηκαν Ελληνο-τουρκικές διαφορές το Αιγαίο!

Διάλογο τον οποίο απαιτούν οι ΗΠΑ και για την ευόδωση του οποίου απεμπολήθηκαν καίρια διπλωματικά - πολιτικά όπλα όπως το δικαίωμα βέτο στις ενταξιακές διαδικασίες της Τουρκίας και τα ισχυρά πλεονεκτήματα απ΄ τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας με πρώτο την έγκαιρη οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Κύπρο που μπορούσε να προλάβει ε-ξελίξεις και να βάλει την Άγκυρα στη θέση του απολογούμενου. Έτσι φθάσαμε στις γνωστές δηλώσεις Νταβούτογλου για το Καστελλόριζο, στο «να τελειώνουμε με την Κύπρο» - που απέκρυψε επιμελώς ο ελληνικός τύπος - και στο «μισά - μισά» για το Αιγαίο του Ερντογάν!

Με ανοιχτό τον δρόμο τώρα η Τουρκία αξιοποιεί την δεινή θέση της χώρας προπαρασ-κευάζοντας μη αντιστρεπτές ενέργειες, με ζητούμενο την επέκταση των «γκρίζων ζω-νών» στο Αιγαίο και σκοπό την προσφυγή στην Χάγη με τους δικούς της όρους για την διχοτόμησή του μέχρι τον 25^ο Μεσημβρινό.  

Οι δηλώσεις που εκστόμισε ο Τούρκος πρωθυπουργός δεν ήταν παρά επανάληψη όσων είχε εκστομίσει το καλοκαίρι στην Αθήνα ο Αμερικανός υφυπουργός Φίλιπ Γκόρτον και αποτελούν την κατάληξη της στροφής της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και του «δια-λόγου για το Αιγαίου» που αποφασίστηκε στις συμφωνίες που σύναψε το καθεστώς της 25-ετίας στην Μαδρίτη, στο Ελσίνκι και τελευταία στο Ερζερούμ.    

-Η επίσκεψη Σαμαρά που έδωσε τη λαβή και το πλαίσιο της νομιμοποίησης των δηλώ-σεων Ερντογάν στη διεθνή κοινότητα και ένα ακόμη σκαλί στη Τουρκία προς την «ώρα μηδέν» δεν ήταν μεμονωμένη διπλωματική ενέργεια. Αποφασίσθηκε βάσει της Συμφω-νίας του Ερζερούμ που συνάφθηκε το 2010 λίγο μετά το Μνημόνιο, η οποία θεσμοθε-τεί και αναβαθμίζει τον «διάλογο» στο επίπεδο υπουργών εξωτερικών και πρωθυπουρ-γών και τον επεκτείνει σε διάλογο «εφ΄ όλης της ύλης».

-Την επίσκεψη αυτή εκμεταλλεύθηκε η Άγκυρα για να εισάγει και να θέσει με τον πιο επίσημο τρόπο «θέμα Θράκης»!

Προηγουμένως, επί έτη, με έγκριση των ελληνικών κυβερνήσεων επισκεπτόταν με ομά-δες κυβερνητικών αξιωματούχων της τη Θράκη, ωσάν να ήτο «ουδέτερη ζώνη» υπό την προστασία της, με σκοπό τη μεθόδευση εμφάνισης τουρκικής «κοινότητας» και τη στα-διακή Κυπροποίησή της. Την ίδια περίοδο οι κυβερνήσεις κεντροδεξιάς - κεντροαριστε-ράς επέλεξαν τη Θράκη ως μια από τις πρώτες Περιφέρειες του Καλλικράτη που θα με-ταλλαχθούν σε ΕΟΖ, για να μπορεί έτσι η Άγκυρα να απαιτεί βάσει του σχεδίου της «Ευρώπης των Πόλεων και των Περιφερειών» του Μάαστριχ την απευθείας σύναψη διακρατικών σχέσεων μαζί της!

Δ) Βαδίζουμε προς το «πιστωτικό γεγονός» με χιλιάδες απώλειες ανθρώπινων ζωών, ανυπολόγιστη μέχρι τώρα καταστροφή παραγωγικών μονάδων και υπηρεσιών, απαλ-λοτρίωση των ΔΕΚΟ και των υποδομών, υποβιβασμό της διεθνούς θέσης και φαλκίδευ-ση της ίδιας της υπόστασης και της συνοχής της χώρας. Επιπτώσεις οι οποίες σε διεθνή κλίμακα δεν μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις επιπτώσεις ενός κανονικού πολέμου, όπως υποκριτικά υπονόησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πρόκειται για έναν φονικό «ασύμμετρο πόλεμο», πρόκειται για εγκληματική ιμπεριαλιστική επιδρομή και ξένη κατοχή!

Κατοχή όχι μόνο οικονομική, κατοχή πολιτική από το Γερμανικό οικονομικό Ράιχ (Ευ-ρωζώνη) και τις ΗΠΑ (ΔΝΤ) με όργανα την ελληνική ολιγαρχία και όλο τον παρασιτι-σμό της 25-ετίας που συνασπίζεται γύρω από τις τράπεζες και το ΕΥΡΩ, και γι΄ αυτό «διπλή κατοχή», κατοχή εθνική και ταξική εναντίον της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.

Κατοχή ανάλογη με αυτήν που επιχειρήθηκε στην Γιουγκοσλαβία το 1999, που διενερ-γείται τώρα σε Ελλάδα και Κύπρο, ως πείραμα, όχι με στρατιωτικά αλλά με οικονομικά και πολιτικά-επικοινωνιακά μέσα και με σύγχρονες μεθόδους διακυβέρνησης (στρατη-γική της «ήπιας ισχύος») ώστε ο  λαός να ηττηθεί προτού την πολεμήσει.

Κατοχή επομένως ύπουλη και γι΄ αυτό περισσότερο επικίνδυνη, στην οποία το ΔΗΚΚΙ θεωρεί ότι πρέπει να στρέψουμε πριν απ΄ όλα την προσοχή μας και πάνω απ΄ όλα να την αποκαλύψουμε με το όνομά της στον λαό για να μην αποπροσανατολισθεί και να την αντιπαλέψει.

Κατοχή τέλος που μπορεί να κατάσχει με τελεσίγραφα την ατομική και δημόσια περιου-σία, τα δημόσια αγαθά, τις υποδομές και τον εθνικό μας πλούτο και να δημιουργεί, εν΄ μέσω ύφεσης και εν΄ μια νυκτί, πλεονάσματα και αρνητικά επιτόκια δανεισμού στον Βορρά αλλά γνωρίζει ότι για να εδραιωθεί χρειάζεται να νικήσει βαθύτερα ιδεολογικά και γι΄ αυτό : συκοφαντεί και υβρίζει ως «λαϊκισμό, εθνικισμό και ξενοφοβία» την α-ντίσταση και τις απαιτήσεις μας, αντιπαρατίθεται στις συλλογικότητες και τις κατά-κτήσεις μας και στοχοποιεί την συλλογικότητα του έθνους, την γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό μας.

Επιμένουμε να χαρακτηρίζουμε ιμπεριαλιστική επιδρομή και ξένη κατοχή την διαδι-κασία που υφίσταται η χώρα κάθε άλλο παρά για να αθωώσουμε τον ελληνικό κα-πιταλισμό και το πολιτικό καθεστώς της 25-ετίας.

Το μεταπολιτευτικό καθεστώς, από το 1990, κυνηγώντας τα κέρδη απ΄ την «μεγάλη ιδέ-α» της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, την Συνθήκη του Μάαστριχτ και το δόγμα της Παγ-κοσμιοποίησης στην Οικονομία, αλλά και την πολιτική της Νέας Τάξης πραγμάτων για ακύρωση των συμφωνιών της Λωζάννης του 1923 και των Παρισίων του 1947 και επα-ναχάραξη των συνόρων της χώρας μας και της Βαλκανικής, άνοιξε έναν νέο κύκλο για την χώρα.

Με την ένταξη στην Ο.Ν.Ε., το ΕΥΡΩ, τα Σύμφωνα Σταθερότητας της Ε. Ένωσης και τον επακόλουθο αφανισμό της εγχώριας Παραγωγής, τη νέα δομή του ΝΑΤΟ και τον διά-λογο για το Αιγαίο κ.ά. εκχώρησε τις πολιτικές του αρμοδιότητες, μετατράπηκε σε πο-λιτικό διαχειριστή, για να εκπέσει στον παρασιτισμό (Χρηματιστήριο, Ολυμπιακοί, «με-γάλα έργα», SIEMENS κ.τ.λ.) και στην πορεία, προκειμένου να διασφαλίσει τη συνέχειά του, από το 2009:

Με πράξεις οι οποίες με βάση το Σύνταγμα συνιστούν «σφετερισμό της εξουσίας» και θεμελιώνουν εθνική μειοδοσία όπως οι δηλώσεις σε πρότερο χρόνο περί «βυθιζόμε-νου Τιτανικού» και η δόλια αλλαγή του Τ3 σε Τ10 που εκτίναξαν τα επιτόκια δανεισ-μού της χώρας! η πλαστογράφηση στο Έλλειμμα του 2009! τα Μνημόνια, οι Δανεια-κές, το Αγγλικό δίκαιο κ.ά. προετοίμασε, προσκάλεσε και συνεταιρίσθηκε με την ιμ-περιαλιστική επιδρομή και την λεηλασία του τόπου.

Ε) Χαρακτηρίζουμε  διατεταγμένη την πορεία της χώρας για να επισημάνουμε ότι χωρίς την αναμονή των συσχετισμών που απαιτεί η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήμα-τος διεθνώς, αλλά με την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής επιδρομής και του νεοφιλελεύ-θερου ΣΟΚ που μας επιβάλλουν οι «αγορές» και τα μητροπολιτικά κέντρα της Δύσης, είναι δυνατό να επιτευχθεί η ριζική αναστροφή των πραγμάτων και η διάσωση της χώ-ρας και του λαού της.

Ότι είναι δυνατό να ηττηθεί η βαρβαρότητα της Παγκοσμιοποίησης και του δίδυμού της «ολοκληρωτικού καπιταλισμού» που αναπτύσσεται διεθνώς τις τελευταίες δεκαετίες, στην ίδια τη χώρα που επέλεξαν ως «υπόδειγμα» και οδηγό για την πρώτη μετά από το ξέσπασμα της Μεγάλης Κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος το 2008 οργανωμένη διεθνή επιδρομή τους.

Ότι είναι δυνατό να μην επαναληφθεί, με το πρόσχημα τώρα της «κρίσης χρέους»,  η επιτυχία της «σταυροφορίας» που οι ίδιες δυνάμεις είχαν εξαπολύσει μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και το τέλος του ψυχρού πολέμου εναντίον των λαών το «Ανατολικού μπλοκ». Να ηττηθεί η «νέα σταυροφορία» στην χώρα που συνέβη να επιλεχθεί ως «αφετηρία», για να ανακοπεί η συνέχειά της σε όλο στον Ευρωπαϊκό Νότο. Αυτή θα ήταν η καλύτε-ρη συνεισφορά στο καθήκον του Διεθνισμού και όχι ο φόβος μήπως από μια τέτοια έξαρση του Ελληνικού λαού επέλθει «εθνική αναδίπλωση» και «απομάκρυνσή του απ΄ τους άλλους Ευρωπαϊκούς λαούς με τους οποίους μας ενοποιεί η Παγκοσμιοποί-ηση».

-Η Παγκοσμιοποίηση δεν αποτελεί μια φυσική και πολιτικά ουδέτερη διαδικασία διεθ-νοποίησης της οικονομίας, ούτε προάγει αυτόματα την Αλληλεγγύη των λαών για να τη διαφυλάξουμε και να την αποδεχθούμε ως πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινείται η πολιτι-κή μας και θα τίθενται οι στόχοι μας.

-Εκπορεύεται από το Θατσερικό - νεοφιλελεύθερο δόγμα «Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα», άτομα που διακινούνται ανέστια χωρίς πατρίδα, κυρίαρχο κράτος και πολιτι-κά δικαιώματα, ως υπήκοοι των πολυεθνικών κολοσσών και των υπερεθνικών Οργα-νισμών, όπως προέβλεπε με τις πρόνοιές του και το - ευρισκόμενο σήμερα εν΄ αναμο-νή - σχέδιο Ανάν που αποτέλεσε το πρώτο Μνημόνιο για τον Ελληνισμό και την απαρχή της επίθεσης στον Ευρωπαϊκό Νότο.

-Αντικαθιστά το διεθνές δίκαιο, το εθνικό δίκαιο και την εργατική νομοθεσία των χω-ρών με «το δίκαιο και τη νομοθεσία του ισχυρού», απαλλοτριώνει τις Οικονομίες των χωρών της Περιφέρειας, και αναβιώνει μέ τις ΕΟΖ το αποικιοκρατικό καθεστώς των «διομολογήσεων» που επέβαλαν ως τις αρχές του περασμένου αιώνα τα μητροπολι-τικά κέντρα της Δύσης. Απορρίπτει το Κοινωνικό κράτος και την εργασία ως αξία, από-τελεί την αιχμή του σύγχρονου ιμπεριαλισμού και τοποθετείται στον αντίποδα του ερ-γατικού Διεθνισμού.

Η Παγκοσμιοποίηση ξεκίνησε με μια ιστορική ρεβάνς εναντίον του Κοινωνικού κράτους και των μεταρρυθμίσεων που συμβόλιζαν τις μεταπολεμικές κατακτήσεις της προοδευ-τικής σκέψης στην Ευρώπη, μεταφέροντας πρότυπα των ΗΠΑ και του Νέοφιλελευθερισ-μού και:

Από το 1990 για ένα μεγάλο διάστημα που ακολούθησε την διάλυση της ΕΣΣΔ και την αλλαγή των διεθνών συσχετισμών, με την βοήθεια της δίδυμής της Νέας Τάξης πραγ-μάτων που ανέλαβε τον γεωπολιτικό έλεγχο του πλανήτη, μονοπώλησε ασφυκτικά το παγκόσμιο σύστημα και εξακολουθεί και σήμερα να επιβάλλει την θέλησή της στις παγ-κόσμιες σχέσεις.

Προώθησε χωρίς στρατιωτικές επεμβάσεις και δικτατορίες άλλων εποχών, μέσα απ΄ το G8 και τον Π.Ο.Ε. την «χαλάρωση των συνόρων» (soft frontiers) και τις τέσσερες ελευ-θερίες (διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, εργαζομένων και υπηρεσιών) για να αναβιώσει κυριολεκτικά την αποικιοκρατία σαρώνοντας μαζί με τα σύνορα, τις κοινω-νικές - εργασιακές κατακτήσεις και απαλλοτριώνοντας τον εθνικό πλούτο, τις υποδομές, τη γη και την περιουσία των λαών σε μια σειρά χώρες του 3^ου Κόσμου και της Περιφέ-ρειας της Δύσης.

Η μεταφορά αυτού του προτύπου δοκιμάζεται σήμερα στην χώρα μας, μια χώρα εν-ταγμένη στο σύστημα της Δύσης η οποία όμως ταυτόχρονα αποτελεί την πύλη της «ευ-αίσθητης περιοχής» της Ν. Α. Μεσογείου και συνδέεται με μεγάλα γεωπολιτικά ενδια-φέροντα, βλέψεις για πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους αγωγούς τους, ζώνες επιρρο-ής και άλλες προτεραιότητες του υπό διαμόρφωση «πολυπολικού» Κόσμου. Του Κόσ-μου ο οποίος θα αποκαταστήσει μια νέα παγκόσμια ισορροπία μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. 

Ενδιαφέροντα που αφορούν ανακατατάξεις που επιχειρεί η «Νέα Τάξη πραγμάτων» με επίκεντρο την Κ. Ασία για τον έλεγχο των ενεργειακών αποθεμάτων του πλανήτη και με προτεραιότητες όπως η προετοιμασία του Μεγάλου Πόλεμου για την κατάκτηση του Ι-ράν και των «δρόμων προς την Κίνα», τα ανοιχτά μέτωπα στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Συρία, και προπάντων ο αποκλεισμός της Ρωσίας στα όρια τα οποία της τέθηκαν το 1990.

Ενδιαφέροντα που αφορούν κατεξοχήν την Τουρκία η οποία παίρνει το μεγαλύτερο ρίσκο των ανακατατάξεων (ίδρυση Κουρδικού κράτους Ανατολικά της) και για τούτο διαπραγματεύεται με τις ΗΠΑ την εκκίνηση μιας επέκτασής της στο Αιγαίο μέχρι τον 25ο Μεσημβρινό («μισά – μισά» του Ερντογάν) και την σταδιακή «ουδετεροποίηση» της Θράκης!

Ενδιαφέροντα που ξεπερνούν την «κρίση της Ευρωζώνης» και την προσπάθεια βίαιης οικονομικής επέκτασης της Γερμανίας προς τον Νότο αλλά διασταυρώνονται και προσ-τίθενται σε αυτήν  μετατρέποντας την χώρα μας σε «χώρα στόχο» και «αδύναμο κρί-κο» της αλυσίδας του συστήματος της Δύσης.

Αλυσίδας άγριων καπιταλιστικών ανταγωνισμών και συμφερόντων όπου τα ισχυρά με-λη δεν αντιμετωπίζουν  τον «αδύναμο κρίκο» δείχνοντάς του την έξοδο όπως απειλεί η Μέρκελ, αλλά κατασπαράσσοντάς τον όπως τις χώρες του 3^ου Κόσμου και κρατώντας ό,τι απομείνει ως ισόβιο όμηρο - δουλοπάροικό τους όπως συμβαίνει με τις χώρες της Κε-ντρικής και Ν. Α. Ευρώπης… Διότι αυτό που διδάσκει η «κρίση χρέους της Ευρωζώ-νης» είναι πως τα ελλείμματα των χωρών του Νότου διογκώθηκαν για να δημιουργη-θούν τα πλεονάσματα του Ευρωπαϊκού Βορρά και αυτός είναι ο κανόνας που οδηγεί την συμπεριφορά του.   

-Τις θέσεις αυτές μαζί με την πρόταση της διαγραφής του «χρέους» και της επανατοπο-θέτησης απέναντι στην ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ ώστε να αποφευχθεί μια πορεία ίδια με αυτήν που είχε η Αργεντινή όταν δέσμευε το εθνικό της νόμισμα στο δολάριο, έθεσε το ΔΗΚΚΙ «εισηγητικά» στην 2^η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ στο ΣΕΦ το φθινόπωρο του 2009 πριν περάσουμε το κατώφλι του Μνημονίου. Ήταν η εποχή που ο Γ. Παπανδρέου δεν είχε διαψεύσει το «λεφτά υπάρχουν», τον τόνο στην αριστερά έδινε το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια και τις μαζικές ελληνοποιήσεις και το γενικό κλίμα μέσα και έξω απ΄ το ΣΕΦ ήταν πολύ διαφορετικό!

Εκτιμάμε πως χρειάζεται να ξεπερασθεί η εξής αντίφαση:

ΣΤ) Ενώ μέσα στον λαό έχει σχηματισθεί ένα «κοινωνικό μέτωπο» κατηγορηματικής α-πόρριψης και πλήρους εναντίωσης στην τρόικα και το πολιτικό καθεστώς, μέτωπο που ενισχύεται από βαθύτερες ανακατατάξεις και μετατοπίσεις όπως:

α) την «πληβειοποίηση» μεγάλου μέρους των μεσαίων στρωμάτων τα οποία καθιστούν το «μέτωπο» αυτό πλειοψηφία και β) την μετατόπιση σε αντινεοφιλελεύθερες θέσεις, λόγω της καταρράκωσης της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, μεγάλου μέρους παραδοσι-ακά συντηρητικών λαϊκών στρωμάτων («λαϊκή δεξιά») που μέχρι πρότινος θεωρούνταν στήριγμα του ισχυρότερου ετέρου της τρικομματικής κυβέρνησης, φαίνεται ότι:

καταγράφεται αδύναμα και υστερεί η πολιτική πρόταση η οποία θα μπορούσε να με-τουσιώσει αυτό το «κοινωνικό μέτωπο» σε πολιτικό μέτωπο και πλειοψηφικό κίνημα εξέγερσης και νέας εξουσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ ενώ σε αντιδιαστολή με το ΚΚΕ ανταποκρίθηκε στην απαίτηση του μα-χόμενου τμήματος του λαού για καταμέτωπον σύγκρουση και «έκανε το βήμα» θέτον-τας θέμα εξουσίας και δημιουργώντας έτσι τον αντίπαλο πόλο, παρέμεινε στην κατάκ-τηση αυτή και δεν προχώρησε την σύγκρουση επενδύοντας τον πόλο που δημιούργη-σε με τα αναγκαία ριζοσπαστικά ιδεδολογικοπολιτικά προτάγματα.

Απόρροια της αδυναμίας αυτής είναι οι αγώνες να μην υποστηρίζονται από μια μάχιμη, ορατή προοπτική και να φαντάζουν ακάλυπτοι μπροστά στο βάρος και την σιδηρά πυγ-μή του μετώπου Κυβέρνησης, Ε. Ένωσης, ΔΝΤ με αποτέλεσμα - βοηθούντος και του κυ-βερνητικού συνδικαλισμού - να στερούνται της μαζικότητας και δυναμικής που απαι-τούν οι περιστάσεις.

Από αυτήν την διεργασία τροφοδοτείται και ανακυκλώνεται η ηττοπάθεια για το αν η αντίσταση στην τρόικα μπορεί να δικαιωθεί, η πολιτική σύγκρουση περιορίζεται μέσα στη Βουλή παίρνοντας έναν χαρακτήρα σύγκρουσης επικοινωνιακών πολιτικών που επι-καλύπτεται απ΄ τον οδοστρωτήρα των ΜΜΕ, και τελικά επικρατεί ένα θολό πολιτικό το-πίο.

Σε αυτό το θολό τοπίο που προβάλλει όλες τις πολιτικές δυνάμεις σαν ίδιες (δυνάμεις του συνταγματικού τόξου) και στην απουσία κατηγορηματικών θέσεων στα εθνικά και το μεταναστευτικό στηρίζεται η δημαγωγία της Χ. Αυγής και το γεγονός πως πετυχαίνει ποσοστά που δεν διέθετε ο φασισμός στην χώρα μας ούτε στο απόγειό του την περίοδο του μεσοπολέμου. Εξέλιξη για την οποία το ΔΗΚΚΙ εκτιμά ότι μπορεί να αποτελέσει τον πρώτο κίνδυνο ακύρωσης της προσπάθειας αναστροφής της πορείας των πραγ-μάτων στην χώρα. 

Απουσιάζουν απ΄ την θεώρηση του ΣΥΡΙΖΑ και της Ελληνικής αριστεράς:

Ζ) Σήμερα εξακολουθεί να υποτιμάται και να απουσιάζει από τη γενικότερη θεώρηση του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ και συνολικά της Ελληνικής αριστεράς η Παγκοσμιοποίηση, η σημασί-α του γεωπολιτικού παράγοντα  και των «υπερεθνικών οργανισμών» και  ο ρόλος που ανέλαβε η συμμαχία ΗΠΑ - Ε. Ένωσης (Νέα Τάξη πραγμάτων) στην μετά τον «ψυχρό πό-λεμο» εποχή.

Υποτιμάται κατ΄ επέκταση και δεν αναλύεται στις πραγματικές του διαστάσεις και το πολιτικό επίδικο της τριετίας:  Ο αδυσώπητος πόλεμος εναντίον της χώρας μας και της Οικονομίας της εναντίον του Ελληνικού «έθνους κράτους» με την γεωπολιτική, οικονο-μική, κοινωνική και πολιτιστική έννοια του όρου.

Απουσιάζει η αντίληψη της ιμπεριαλιστικής επιδρομής σε μια χώρα της Δύσης, κατ΄ αντιστοιχία με ό,τι συμβαίνει στον 3ο κόσμο, με σκοπό όχι μόνο την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερισμού, αλλά τον εξανδραποδισμό της, την ισοπέδωσή και αρπαγή του εθνικού πλούτου και του παραγωγικού της ιστού. Κάτι που ακόμη και ο πατέρας του Νεοφιλελευθερισμού Μ. Φρίντμαν το διαχωρίζει από αυτόν διαφωνώντας π.χ. με ιδι-ωτικοποιήσεις δρόμων και λιμανιών που εφαρμόζει αδιαλείπτως στη χώρα μας η ξένη κατοχή.

Δεν προσδιορίζεται επομένως με σαφήνεια το πραγματικό πρόβλημα και οι διαστάσεις του και μένει η εντύπωση της «σύγκρουσης μιας αριστερής με μια δεξιά πολιτική στην οικονομία», όπου καί αυτή όμως υποβαθμίζεται εφόσον τα πλαίσια της Παγκοσμι-οποίησης και της Ευρωζώνης (ΟΝΕ) εμποδίζουν να τεθούν αντισυστημικοί - ταξικοί στόχοι ικανοί να υποσχεθούν την δίκαιη και αναγκαία επάνοδο σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο αποδοχών του λαού.

Διότι δεν μπορείς να στηρίξεις θέσεις όπως η επανάκτηση των ΔΕΚΟ, ο έλεγχος της εξό-δου κεφαλαίων, η Ανάπτυξη με φορέα το κράτος μέσω των Δημοσίων Επενδύσεων, η εξωλογιστική - δίκαιη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, ακόμη και η αλλαγή της τρέχουσας Δημοσιονομικής πολιτικής και η ανεμπόδιστη αύξηση μισθών, ημερομισ-θίων και συντάξεων, αφού πέραν της ΟΝΕ τις απαγορεύει και το Σύμφωνο για το ΕΥΡΩ  (πρώην Σύμφωνο Σταθερότητας) της Ε. Ένωσης.

Το ίδιο Σύμφωνο απαιτεί την κατάρτιση και προβλέπει την μόνιμη επιτήρηση της εκτέ-λεσης ισοσκελισμένων Προϋπολογισμών (Δημοσιονομική εξυγίανση) οι οποίοι εξ΄ ορι-σμού εξανεμίζουν τα περιθώρια για την άσκηση μιας εναλλακτικής οικονομικής πολιτι-κής στην θέση του Νεοφιλελευθερισμού.

-Η υποτίμηση του γεωπολιτικού παράγοντα από την Ελληνική αριστερά έχει την μεγα-λύτερη επίδραση στα εθνικά θέματα καθώς και στον τρόπο που προσεγγίζονται ορισ-μένα άλλα θέματα πρώτης γραμμής για την Ελληνική κοινωνία όπως το μεταναστευτι-κό. Τα θέματα αυτά στοίχισαν την κυβέρνηση στον ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ στις εκλογές του Ιου-νίου και εξακολουθούν να θέτουν μια απαγορευτική οροφή στην επιρροή του εμπο-δίζοντας την επίτευξη του μεγάλου μετώπου εξέγερσης και ανατροπής.

Η απουσία απ΄ τον πολιτικό λόγο της Αριστεράς  κατηγορηματικών θέσεων για τα εθ-νικά θέματα δεν την αποκλείει μόνο από το μείζον πολιτικό πεδίο της Εξωτερικής πολι-τικής και της εξάρτησης της χώρας που υπήρξε σε όλη την νεότερη ιστορία προνομιακό πεδίο της δικής της πολιτικής. Της αφαιρεί και την δυνατότητα μιας ολοκληρωμένης πρότασης και στρατηγικής για την χώρα και την απομακρύνει από την σύγκρουση για μια άλλη εξουσία:

Την αποκλείει από μια πρόταση αξιοποίησης των γεωπολιτικών πλεονεκτημάτων της χώρας τόσο στην δημιουργία αντίβαρων απέναντι στον κλιμακούμενο τουρκικό επεκ-τατισμό, όσο και στην απαλλαγή από τον μονοδιάστατο προσανατολισμό στις διεθ-νείς σχέσεις και την προσέγγιση άλλων εναλλακτικών πηγών δανεισμού για να μη γί-νεται εύκολη λεία των «αγορών».

Της στερεί τέλος την δυνατότητα να απαντήσει σε υποπροϊόντα της Παγκοσμιοποί-ησης όπως ο κοσμοπολιτισμός, ο ατομισμός και η αναθεώρηση της Ιστορίας σύμφω-να με το «δίκαιο και τις απόψεις του ισχυρού», και εμποδίζει την διατύπωση από με-ρους της μιας γνήσια πατριωτικής, συνολικής πολιτικής και πολιτισμικής  απάντησης στην κρίση.

Από αυτό το έλλειμμα εξοικονομεί έδαφος το φασιστικό μόρφωμα της Χ. Αυγής και εδώ βρίσκεται η απάντηση για την ταχύτατα αυξανόμενη επιρροή του στη νεολαία. Επιρροή που αποτελεί κακό οιωνό και κινείται δυστυχώς αντίστροφα από την επιρροή της Αρισ-τεράς, η οποία σε αντίθεση με τη συντριπτική υπεροχή που είχε στις ιστορικές της στιγ-μές όταν πρωτοστατούσε στα εθνικά ζητήματα, δεν διαθέτει σήμερα υπεροχή στην νε-ολαία.

Τέλος ειδικότερα στο μεταναστευτικό, η σύγχυση που επικρατεί με αποτέλεσμα η υπερ-άσπιση του μετανάστη να ταυτίζεται με την υπεράσπιση της μετανάστευσης, και οι θέ-σεις που τείνουν στο ότι το μεταναστευτικό ρεύμα δεν μπορεί να ανασχεθεί και όποιος περάσει τα σύνορα έχει δικαίωμα νομιμοποίησης, δημιουργούν μέγα πρόβλημα. Απο-μονώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ από πολυπληθή εργατικά - λαϊκά στρώματα μεγάλων συ-νοικιών που σηκώνουν το βάρος, στρώματα που ενώ αποτελούν φυσικούς του συμμά-χους, καταλήγουν στην Χ. Αυγή.

-Το ΔΗΚΚΙ εδώ διακρίνει τις βαθύτερες αιτίες για την ταλάντευση που δείχνουν σήμε-ρα ριζοσπαστικά λαϊκά στρώματα και την δυσκολία να εγερθεί το ζητούμενο κίνημα εξέγερσης και ανατροπής και όχι σε απόψεις που θεωρούν ότι σε περιόδους οικονο-μικής εξαθλίωσης είναι αντικειμενικό να επικρατεί κοινωνική οπισθοχώρηση ακόμη και να ενισχύεται ο φασισμός.

Διαφωνούμε εξίσου και με απόψεις που κατατείνουν στο ότι έχει υποστεί «συντηρητι-κοποίηση» ο λαός επιρρίπτοντας του μάλιστα ευθύνες εκεί όπου πραγματικά δεν έχει.

Απόψεις που συγχέουν τη κρίση προτύπων και αξιών που πλήττει τις τελευταίες δε-καετίες την ελληνική κοινωνία απ΄ την επίδραση του νεοφιλελεύθερου - παρασιτικού καθεστώτος αυτών των δεκαετιών, με την γενικευμένη ηθική κρίση και παρακμή που εμφανίζει το ίδιο το καθεστώς.

Πολύ περισσότερο διαφωνούμε με απόψεις που ταυτίζουν τον λαό με διαβρωμένα με-σοστρώματα αυτών των χρόνων που ήταν στενά συνδεμένα με το καθεστώς μέσω των θεσμών του κράτους (κομματικό κράτος) και το υπηρετούσαν. Αυτά ακριβώς τα στρώ-ματα υπονοούν ως απόδειξη για να επιτεθούν υβρίζοντάς τα αιτήματα του λαού ως λα-ικισμό οι κάθε λογής επίσημοι ή αφανείς σύμμαχοι του Μνημονίου!          

Καταγράφονται συγχρόνως οι εξής αδύναμες ιδεολογικές πλευρές:

Λείπουν τα αμετακίνητα ιδεολογικά προτάγματα τα οποία θα μπορούσαν στη θέση της αντιπαράθεσης των «δύο διαφορετικών συνταγών για την Οικονομία» , να τοπο-θετήσουν την αντιπαράθεση επάνω στα πατριωτικά και ταξικά αιτήματα αιχμές που συμπίπτουν σήμερα και συνοψίζονται στην απελευθέρωση της χώρας από τη ξένη κατοχή και στην αναδιανομή του πλούτου που αποθησαύρισε το δοσίλογο - αντι-λαϊκό καθεστώς. Για να βαθύνει έτσι και να αποκτήσει προοπτική η ριζοσπαστικο-ποίηση, να ξαναπιαστεί το νήμα της ιστορικής συνέχειας των μεγάλων αγώνων του τόπου και να ανορθωθεί το φρόνημα του λαού.

-Για να απαντηθεί το κρίσιμο θέμα της εξάρτησης της χώρας η οποία με τις επιλογές της 25-ετίας (ΟΝΕ, ΕΥΡΩ, Σύμφωνα Σταθερότητας, αποφάσεις ΚΑΠ) μεγιστοποιήθηκε. Απετέλεσε μάλιστα, μαζί με την απάτη της διόγκωσης του χρέους και την απάτη της δήθεν υπερχρέωσης κατά το διάστημα 1981 ΄84 που ασκήθηκε κοινωνική πολιτική, το άλλοθι των αντιμεταρρυθμίσεων που αποτολμήθηκαν την 3-ετία. 

Αντιμεταρρυθμίσεων από τις οποίες ούτε το 10% δεν θα ήταν κατορθωτό απ΄ την ελλη-νική άρχουσα τάξη αν δεν υπήρχε ο οδοστρωτήρας της Μέρκελ και της Ε. Ε. Αυτό εννο-ούσε ο πρωθυπουργός όταν κατά την ψήφιση των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου που καταργούσαν συλλήβδην εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις δήλωνε από το βήμα της Βουλής πως: «Όσα πετύχαμε σήμερα, σε μια μόνο ημέρα, δεν τα είχαμε πε-τύχει δεκαετίες». Το ΔΗΚΚΙ θεωρεί πως:

Η στάση απέναντι στην Ε. Ε. και κατ΄ επέκταση η αναγνώριση ή όχι του «χρέους», ενός χρέους που διπλασιάσθηκε την περίοδο 2001-2009 με την ένταξη στην ΟΝΕ την επακό-λουθη απαγόρευση δανεισμού από την εσωτερική αγορά και την υποχρεωτική προσφυ-γή στην τοκογλυφία των διεθνών «αγορών», αποτελεί το υπ΄ αριθ. 1 κριτήριο για μια πρόταση διεξόδου, αλλά και για την «επόμενη ημέρα» της χώρας.

Και τούτο γιατί, πέραν της απαίτησης ενός άδικου «χρέους», το οποίο έχει σε μεγάλο βαθμό συγκεντρωθεί στα χέρια της αλλά δεν πρέπει και δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, και πέραν των απαγορεύσεων που θέτει η Ευρωζώνη στην διατύπωση ενός σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης:

η τροπή που παίρνει η διαδικασία ενοποίησης - ομοσπονδιοποίησής της οδηγεί στην απόλυτη εξουσία των «υπερεθνικών οργάνων» δηλαδή των μητροπολιτικών κέντρων του Βορρά και των «αγορών», αλλά και των απαιτήσεων του Ευρωατλαντισμού στην

Κύπρο, το Αιγαίο και την Θράκη. Οδηγεί σε θεσμική κατάργηση της εθνικής κυριαρχί-ας, άρα και της δυνατότητας της λαϊκής κυριαρχίας που υπάρχει στην ως τώρα μορφή οργάνωσής της που στηρίζεται σε κυρίαρχα «έθνη - κράτη».

Παράλληλα, η διακυβέρνηση του «χρηματιστικού συστήματος» στην θέση των εθνικών κοινοβουλίων,  δεν μπορεί παρά να γεννήσει τέρατα ανάλογα του ναζισμού που άνδ-ρωσε η προηγούμενη μεγάλη κρίση του καπιταλισμού και έφεραν στην εξουσία πρω-τίστως οι τότε χρηματιστικές ελίτ.

Εδώ εκκολάπτεται ο νέος ολοκληρωτισμός κι΄ όχι στη ροπή δήθεν προς τον λαϊκισμό ή την «ξενοφοβία και τον εθνικισμό» για την οποία εγκαλούνται σήμερα λαοί που ποτέ δεν κουβαλούσαν τέτοιου είδους καταβολές όπως ο ελληνικός λαός, για να τους μετα-φερθούν αισθήματα αναξιότητας και ενοχής να αποπροσανατολισθούν και συγχρόνως να διασυρθούν διεθνώς ως αφερέγγυοι, απρόβλεπτοι και επικίνδυνοι και να διευκολυν-θεί η εξόντωσή τους.

Καταγράφονται σήμερα αδύναμα τα εξής κεντρικά προτάγματα:

-Το πρόταγμα της εθνικής ανεξαρτησίας και η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και α-συλίας για να δώσει προοπτική στον αγώνα και κυρίως να στηρίξει τη δυνατότητα της χώρας να αντιτάξει μια «μονομερή ενέργεια» στην μέγγενη των δανειστών. Μονομερή ενέργεια η υποβάθμιση της οποίας στον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ αδυνατίζει την απάντηση στις αντίθετες με κάθε έννοια διεθνούς δικαίου Δανειακές Συμβάσεις που κατοχυρώνουν το Μνημόνιο, και τις εντολές των οργάνων και των γκαουλάιτερ της Ε. Ένωσης.

-Το πρόταγμα της κοινωνικής δικαιοσύνης με την σαφή και εφικτή μορφή της σύλλη-ψης και αναδιανομής του παράνομα συσσωρευμένου - και όχι μόνον αφορολόγητου - πλούτου που αποθησαυρίσθηκε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό τις τελευταίες 10-ετίες το οποίο υπολογίζεται πάνω από 100δις ΕΥΡΩ και η ύπαρξη και αναπαραγωγή του από-τελεί πρόκληση, αλλά και των προκλητικών υπερκερδών του ελληνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου και των πολυεθνικών που απολαμβάνουν συστηματικά φορολογική ασυλία στην χώρα μας.

-Το πρόταγμα της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης με βάση το άρθρο 120 παρ. 3 του Συν-τάγματος «τον σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας» και «την εθνική μειοδοσία» που συ-ντελέσθηκε, με στόχο την ριζική ανατροπή του διεφθαρμένου - παρασιτικού πολιτικού καθεστώτος, την κήρυξη έκπτωτων όλων των παράνομων διεθνών συμβάσεων που υπέγραψε και την κάθαρση στην ηγεσία της Δικαιοσύνης για την τιμωρία και προλη-πτική δέσμευσης των περιουσιών των υπευθύνων της με οιονδήποτε τρόπο αρπαγής του δημόσιου πλούτου.

-Το πρόταγμα του μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μετώπου συσπείρωσης κατά τα πρό-τυπα του ΕΑΜ το οποίο θα απελευθερώσει δυνάμεις διαφορετικής πολιτικής προέλευ-σης τμημάτων του λαού. Μετώπου που λόγο των αντικειμενικών συνθηκών διαθέτει ό-λες τις δυνατότητες να συμπληρώσει και να υπερβεί τους Εαμικούς στόχους δένοντας την γνήσια πατριωτική με τη συνεπή ταξική πολιτική πρόταση. Και μαζί του:

-Η κήρυξη ενός Ανένδοτου Αγώνα μέχρι τη νίκη και η επίθεση με στόχο την άμεση πτώ-ση της κυβέρνησης Σαμαρά ώστε να διακοπεί η επικίνδυνη παραμονή της στην εξου-σία και η επόμενη ημέρα να προέλθει από πρωτοβουλία του λαού, σε  αντιδιαστολή με λογικές αναμονής μιας φυσιολογικής φθοράς και κακώς νοούμενης «ομαλής» - κεν-τροαριστερής διαδοχής στην κυβέρνηση (λογική του ώριμου φρούτου).