ΚΥΠΡΟΣ: Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Δεύτερη επίθεση δέχεται τώρα η Κύπρος, λίγες ώρες μόνο μετά το ιστορικό ‘Όχι της. Η προσπάθεια είναι διπλή:

 

πρώτον, να υπονομευθεί εκ των ένδον η αντίστασή της και να συγκατατεθεί τελικά σε μια παραλλαγή κουρέματος και τρόικας, με το επιχείρημα «δεν πάει άλλο, πρέπει να ανοίξουν οι τράπεζες».

 

Η Κύπρος δεν έχει κανένα λόγο να ανοίξει τις τράπεζες ούτε την επόμενη Δευτέρα, ούτε τον επόμενο μήνα, αν δεν έχει στα χέρια της βιώσιμο σχέδιο για τις τράπεζές της και το κράτος της. Αν τις ανοίξει με αυτές τις παραλλαγές που συζητώνται στη Λευκωσία, το κυπριακό κράτος θα καταστραφεί και προοπτικά το αυτό θα συμβεί με τον ελληνισμό του νησιού.

 

δεύτερο, γίνεται τεράστια προσπάθεια να τορπιλισθεί η προσπάθεια λύσης μέσω Ρωσίας του προβλήματος, αλλά και να διαρραγούν οριστικά οι σχέσεις της Ρωσίας με την Κύπρο και, ευρύτερα, τον ελληνικό χώρο. Για το σκοπό αυτό έχουν τώρα κινητοποιηθεί ισχυρότατες δυνάμεις στην Κύπρο, την Ευρώπη και την ίδια τη Ρωσία. Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, ο οξυδερκής παρατηρητής έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει την πραγματική ατζέντα των κινητοποιούμενων προσώπων και δυνάμεων, ποιος είναι τι, γιατί το μέγεθος του διακυβεύματος δεν επιτρέπει πολλά παιχνίδια

 

Στο σημείο που πήγαν τα πράγματα, η Κύπρος χρειάζεται οπωσδήποτε τη Ρωσία και δύσκολα μπορεί να επιβιώσει χωρίς τη Ρωσία, όχι μόνο για τα πέντε ή δέκα δις που χρειάζεται, αλλά και για την πολιτική και στρατηγική στήριξή της. Δεν φαίνεται να υπάρχει άλλος δρόμος. Αλλά και για τα ύψιστα στρατηγικά συμφέροντα της ίδιας της Ρωσίας έχει σημασία να μην οδηγηθεί στην πλήρη καταστροφή και εξανδραποδισμό ολόκληρος τελικά ο ελληνικός χώρος.

 

Οι πιθανές συνέπειες μιας συνθηκολόγησης, ειρήσθω εν παρόδω, θα είναι τεράστιες, δεν θα αφορούν μόνο την Κύπρο και την Ελλάδα, αλλά θα είναι α) ευρωπαϊκές, γιατί αυτό που θα γίνει στην Κύπρο θα σφραγίσει το μέλλον της ΕΕ, β) γεωπολιτικές, λόγω της τεράστιας στρατηγικής σημασίας του νησιού και γ) παγκόσμιες.

 

Αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο με το «κούρεμα» των καταθέσεων, είναι το τρίτο πραξικόπημα της Αυτοκρατορίας του Χρήματος εναντίον του «κανονικού» καπιταλισμού, αντανάκλαση της μετάβασης από τον νεοφιλελεύθερο στον καπιταλισμό της καταστροφής, από τον ίδιο τον καπιταλισμό στη φεουδαρχία του χρήματος, από την αστική δημοκρατία στον ολοκληρωτισμό. (Τα προηγούμενα ήταν η απόφαση να μη χρεωκοπήσουν οι τράπεζες, το 2008 και η συνταγή Μνημόνια-Τρόικες που εφαρμόζεται από το 2010, αρχής γενομένης από την Ελλάδα).

 

Πέμπτη Φάλαγγα

 

Το μεγαλύτερο όπλο του «διεθνούς συστήματος» παραμένει ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και η άρχουσα ελίτ του νησιού. Αυτό συνέβη άλλωστε συχνότατα στην ιστορία της Κύπρου και της Ελλάδας. Εκ των ένδον υπονομεύτηκε το έθνος και οι καταπληκτικοί αγώνες του κυπριακού και του ελληνικού λαού. Αυτό συνέβη τον καιρό της ΕΟΚΑ οδηγώντας στην αποδοχή της ανεξαρτησίας, τη Ζυρίχη και το Λονδίνο. Συνέβη μετά το 1963, με την εξαπόλυση ενός «εμφυλίου» πολέμου, που κατέληξε στο 1974. Συνέβη με την αποδοχή του σχεδίου Ανάν προτού το εισάγει ο ΓΓ του ΟΗΕ. Συνέβη με την υπονόμευση του Παπαδόπουλου και του ‘Όχι του από τους ‘Αγγλους με τη σύμπραξη του κυπριακού πολιτικού κόσμου. Συμβαίνει τώρα με τον Νίκο Αναστασιάδη.

 

Απορεί βέβαια κανείς πως, ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης, και οι συν αυτώ, ελπίζουν σε οποιοδήποτε προσωπικό μέλλον, αν ολοκληρώσουν την καταστροφή που δρομολόγησαν, και μάλιστα σε μια χώρα με τη μοναδική παράδοση της ΕΟΚΑ. Είναι και προς το δικό τους ύψιστο προσωπικό συμφέρον να αντιληφθούν άμεσα που οδηγούνται και οι ίδιοι, συνεχίζοντας ένα τέτοιο παιχνίδι.

 

Αλλά το θέμα μας δεν είναι η ψυχολογία των χαρακτήρων σε μια ιστορική τραγωδία χωρίς προηγούμενο. Είναι, όσο υπάρχει χρόνος, να αποτραπεί η τελική καταστροφή. Τις προϋποθέσεις δημιούργησε η απόφαση της Βουλής, ισοδυνάμου αξίας με την απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης και του ελληνικού λαού στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι τον Οκτώβριο του   1940. Τότε ήταν ο ολοκληρωτισμός του ‘Αξονα. Τώρα είναι ο ολοκληρωτισμός του χρηματιστικού κεφαλαίου, της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος»

 

Στον ψυχρό και ενημερωμένο παρατηρητή, είναι ηλίου φαεινότερον ότι ο κ. Αναστασιάδης βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία και ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπορεί να επιβιώσει με αυτόν τον άνθρωπο στη θέση του Προέδρου και τον Υπουργό Οικονομικών του να διαπραγματεύεται με τη Ρωσία.

 

Δείτε προσεκτικά το διάγγελμα Αναστασιάδη την Κυριακή και συγκρίνετέ το με το διάγγελμα Παπανδρέου από το Καστελόριζο. Το μήνυμα είναι σαφές και πάει κατευθείαν στα πιο τραυματισμένα τμήματα του ασυνείδητου: 1974, χρεωκοπήσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Κανένας διαφημιστής ή επικοινωνιολόγος στην Ελλάδα ή την Κύπρο δεν μπορεί να φτιάξει αυτό το πράγμα. Τα διαγγέλματα αυτά έχουν γίνει από υψηλού επιπέδου ειδικούς του ψυχολογικού πολέμου, με βαθιά γνώση της ελληνικής ιστορίας και ψυχολογίας, και αποσκοπούν στην τρομοκράτηση και παράλυση του υποκειμένου που δέχεται την επίθεση.

 

Περιττό επίσης να σημειώσουμε ότι δεν είναι δυνατόν μια απόφαση όπως αυτή που πήρε το Eurogroup να μην έχει προετοιμαστεί ικανό χρόνο προηγουμένως. Ο δε κ. Ααναστασιάδης, πολύ προτού εκλεγεί, έκανε σαφή προς την εφημερίδα Μοντ, την απέχθειά του προς τον ρωσικό παράγοντα.

 

Δεν θα χρονοτριβήσουμε για να αποδείξουμε αυτό το σημείο, γιατί, ακόμα κι αν δεν ήταν έτσι, είναι φανερό ότι αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί πλέον να διαχειριστεί τις τύχες της Δημοκρατίας.

 

Η συνέχεια του ‘Οχι

 

Αυτή τη στιγμή, η Βουλή των Αντιπροσώπων με τον Πρόεδρό της και οι δύο ανθυποψήφιοι του κ. Αναστασιάδη στις εκλογές, αν προτιμάτε το Εθνικό Συμβούλιο στο σύνολό του έχουν τα τεκμήρια νομιμοποίησης και εκπροσώπησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού που δεν έχει ο κ. Αναστασιάδης. Πρέπει να απαιτήσουν χωρίς χρονοτριβή την πλήρη συμμετοχή τους στο σύνολο των διαπραγματεύσεων που γίνονται και να στείλουν και δικό τους απεσταλμένο σήμερα κιόλας στη Μόσχα.

 

Αν δεν γίνουν αυτά, δεν έχει νόημα η ψήφος του ‘Όχι, γιατί πλέον το ‘Όχι πρέπει να γίνει Ναι σε κάτι και γρήγορα.

 

Στην Κύπρο επικρατεί συχνά μια κουλτούρα «καλών τρόπων». Εκτός άλλων παραγόντων, λιγότερο «αγνών», αντανακλά και τη βαθιά συνείδηση αλληλεγγύης μιας εθνικής ομάδας που επιβίωσε τόσων κατακτητών αγκιστρωμένη στο νησί της. Αντανακλά την τραγική εμπειρία της προδοσίας από διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, την εξίσου τραγική εμπειρία της περιόδου που κατέληξε στο 1974, τα βιώματα μιας κοινωνίας που έχασε την ψυχή της με το εύκολο χρήμα.

 

Μπορεί κανείς, ακόμα κι αν δεν συμφωνήσει, να καταλάβει τα πλεονεκτήματα ενός ορισμένου «οπορτουνισμού» τόσο εσωτερικά, όσο και διεθνώς.

‘Όταν όμως ο Ιμπραήμ έχει ήδη αποβιβασθεί στην Πελοπόννησο, κάθε δισταγμός και κάθε έλεος θα αποδειχθούν μοιραία. Μόνο η μέθοδος Κολοκοτρώνη μπορεί να έχει αποτελέσματα. «Στον πόλεμο, όπως στον πόλεμο» (A la guerre comme a la guerre) έλεγε ο Ναπολέων. Αύριο θα είναι αργά.

 

Κύπρος και Ευρώπη

 

Να σημειώσουμε ότι δεν φτάνει να μένουν οι τράπεζες κλειστές και να διαπραγματευόμαστε με τους Ρώσους. Χρειάζεται ενεργοποίηση στο ευρωπαϊκό μέτωπο. Η Βουλή των Αντιπροσώπων έπρεπε ήδη από την πρώτη μέρα να έχει απευθύνει έκκληση στους ευρωπαϊκούς λαούς και τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια, εξηγώντας τι έχει συμβεί στην Κύπρο, εξηγώντας γιατί αυτό συνιστά κατάφωρη παραβίαση των αρχών της δημοκρατίας και της Ευρώπης, εξηγώντας γιατί είναι προς το συμφέρον των υπολοίπων ευρωπαικών λαών να συμπαρασταθούν στους Κυπρίους, προβάλλοντας όποιες γενικότερες ιδέες έχουν για το μέλλον της Ευρώπης και την αντιμετώπιση της κρίσης.

 

Οι φανατικοί κινδυνεύουν περισσότερο να γίνουν αιρετικοί. Στην πολιτική τάξη της Κύπρου ακούγονται τώρα φωνές υπέρ της εξόδου από το ευρώ. Ο γράφων έχει επικρίνει σφόδρα την αρχιτεκτονική του ευρώ και του Μάαστριχτ όταν όλοι αυτοί είχαν γίνει ιερείς της νέας θρησκείας του ευρωπαϊσμού. Η Κύπρος όμως, όπως και η Ελλάδα έχει απελπιστικά ανάγκη όχι να φύγει από το ευρώ, αλλά να φύγει από τη νοοτροπία του ραγιά, να συμπεριφερθεί ως ισότιμο μέλος της ΕΕ και όχι να αντιλαμβάνεται τη συμμετοχή στην ευρωζώνη/ΕΕ ως άσκηση υποταγής σε ότι της λένε. Υπενθυμίζουμε ότι πάνω από τις μισές αποφάσεις στην ‘Ενωση λαμβάνονται υποχρεωτικά δια ομοφωνίας.

 

Δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο η Κύπρος να φύγει με δική της πρωτοβουλία και τώρα από την ευρωζώνη ή την ΕΕ, ούτε φεύγοντας θα λύσει το πρόβλημα ζωής ή θανάτου που αντιμετωπίζει. ‘Ηταν πολύ καλύτερα με τη λίρα, όταν συνέβαινε αυτό όμως το κυπριακό νόμισμα αντανακλούσε ένα ισχυρό κράτος και μια ανθηρή οικονομία. Εδώ μπερδεύουμε αίτια και συμπτώματα.

 

Το μόνο που θα κάνει φεύγοντας με δική της πρωτοβουλία τώρα είναι να εξυπηρετήσει πρώτον τη Μέρκελ, δεύτερον την Αγγλία, τρίτον, ίσως και την Αμερική. Στην Κύπρο δυστυχώς, όταν εξετάζει κανείς τις φαεινές ιδέες, πρέπει επίσης να διερωτάται για το αν και πόσο μοιάζουν με τα βρετανικά desiderata. Συνήθως, το σωστό για την Κύπρο είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θέλει το Λονδίνο και στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι προφανές ότι οι Βρετανοί θα ήταν ευτυχείς με μια αποχώρηση της Κύπρου από το ευρώ ή και την ΕΕ.

 

Αν θέλει η Μέρκελ να διώξει την Κύπρο από την ευρωζώνη, ας το πράξει με δική της ευθύνη και πρωτοβουλία. Φυσικά, στις σημερινές συνθήκες, η Λευκωσία πρέπει να σχεδιάσει την επείγουσα εισαγωγή εσωτερικού μέσου πληρωμής αν καταστεί αναπόφευκτο. ‘Άλλο όμως αυτό και άλλο να αυτοπυροβοληθεί αποχωρώντας από το ευρώ ή την ΕΕ. ‘Όταν περάσει η κρίση και σταθεροποιηθεί η κατάσταση, όλα αυτά μπορούν να συζητηθούν.

 

Δεν το γνωρίζουμε με βεβαιότητα, αλλά είναι πιθανό ότι έχει σχηματισθεί πάλι μια τεράστια παγκόσμια φούσκα χρήματος και ουσιαστικά, ήδη από τώρα, Βερολίνο, Ουάσιγκτον και Goldman Sachs τοποθετούνται στο περιβάλλον μιας μελλοντικής έκρηξης αυτής της φούσκας. Αν είναι έτσι – δεν το γνωρίζουμε, μόνο ενδείξεις έχουμε - η Αμερική και η Γερμανία ενεργούν για να τη σκάσουν η μία στα μούτρα της άλλης. Δεν έχουμε κανένα λόγο να παίξουμε εμείς ρόλο «χρήσιμου ηλίθιου». ‘Εχουμε όλους τους λόγους του κόσμου να προστατεύσουμε ως κόρη οφθαλμού τα κράτη μας και τις δυνατότητες και προοπτικές τους. Τοποθετώντας πολιτικά τις προσπάθειές μας στη γενικότερη υπεράσπιση των καλών νοούμενων συμφερόντων των ευρωπαϊκών λαών και αναποτύσσοντας πολύπλευρες σχέσεις. Το κατάλαβαν μόνοι τους οι Ισπανοί διαδηλωτές, αυθόρμητα κινητοποιούμενοι υπέρ των Κυπρίων. Πόσοι ‘Ελληνες και Κύπριοι πολιτικοί πήγαν όμως στην Ισπανία να συζητήσουν πως μπορεί να συντονιστούν οι προσπάθειες;

Αθήνα 21 Μαρτίου 2013

              Στέλνουμε το άρθρο του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, επειδή το θεωρούμε πολύ σημαντικό για τις εξελίξεις των ημερών, αλλά και για την όλη θεώρηση της εξέλιξης των πραγμάτων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμφωνούμε μαζί του στην τοποθέτηση που κάνει για την Ευρωζώνη και το Ευρώ