Του Γ. Σιώζου
Αφορμή για την συγγραφή του ανά χείρας κειμένου, αποτέλεσε η δημοσίευση στο "ΠΡΙΝ" στις 5.3.2017 και μάλιστα στην πρώτη σελίδα άρθρου με τίτλο: Ειρήνη στο Αιγαίο, πόλεμος στο Μνημόνιο.
Επίσης στο ίδιο φύλλο ο σ. Γ. Κρεασίδης σελ. 10-11 δημοσιεύει άρθρο με τίτλο: Στήνουν σκηνικό έντασης στο Αιγαίο.
Βεβαίως έχουν προηγηθεί και άλλα κείμενα στην εν λόγω εφημερίδα για τα ίδια θέματα, ιδίας αντίληψης και ύφους.
Το παρόν κείμενο δεν στοχεύει να οξύνει τον "εμφύλιο πόλεμο" στα πλαίσια της Μαχόμενης Αριστεράς, αλλά αποσκοπεί στην ανάπτυξη ενός συντροφικού διαλόγου για τα Εθνικά ζητήματα.
Ζητήματα, που έχουν βαθύ ταξικό περιεχόμενο και ιστορικά αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα πολιτικών εξελίξεων και της έκβασης της Ταξικής Πάλης.
Ιδιαίτερα σήμερα που η γειτονιά μας φλέγεται και ο ανταγωνισμός μεταξύ των Ιμπεριαλιστικών δυνάμεων εντείνεται παγκοσμίως, ο κίνδυνος του πολέμου είναι ορατός, τα δε Εθνικά ζητήματα αποκτούν δεσπόζουσα θέση.
Ας αποφύγουμε όμως μιά ευρύτερη επισκόπηση του προβλήματος και ας περιοριστούμε στην παρούσα ένταση των σχέσεων Ελλάδας και Τουρκίας.
Άλλωστε και τα δημοσιευθέντα κείμενα στην εφημερίδα "ΠΡΙΝ" εκεί επικεντρώνονται.
Είναι κοινή παραδοχή ότι την εξουσία σε Ελλάδα και Τουρκία την ασκούν οι δυνάμεις του Αστισμού, χειριζόμενες τα Εθνικά ζητήματα ανάλογα με τα συμφέροντά τους.
Ανεξάρτητα όμως από ποιά τάξη ασκεί την εξουσία σε κάθε χώρα, πάγια θέση της Αριστεράς ήταν η υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας των χωρών, η άσκηση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων, η διαφύλαξη της εδαφικής τους συγκρότησης, υπερασπιζόμενη παράλληλα την εφαρμογή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.
Η Τουρκία ακόμη και πριν την άρση του διπολισμού με την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλόκ, ήγειρε εδαφικές αξιώσεις απέναντι στη χώρα μας, παρότι και η δύο χώρες συμμετέχουν στο "αμυντικό" σύμφωνο του ΝΑΤΟ.
Η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, ήταν η αρχή μιάς εντεινόμενης αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας στο Αιγαίο με την δημιουργία "γκρίζων" ζωνών - βλέπε Ίμια - με αποκορύφωμα την αμφισβήτηση προσφάτως και αυτής της συνθήκης της Λωζάνης, τινάζοντας στον αέρα την ήδη εύθραυστη Λυκοφιλία μεταξύ των δύο χωρών.
Η στάση των Ελληνικών Κυβερνήσεων διαχρονικά υπήρξε φοβική, με συνεχείς υποχωρήσεις, στο ζήτημα δε του Κυπριακού τόσο η Ελληνική κυβέρνηση όσο και η Ελληνοκυπριακή, υπήρξαν ακραία ενδοτικές κινούμενες στα όρια της εθνικής μειοδοσίας, αποφασισμένες σήμερα να τα ξεπεράσουν.
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα η Μαχόμενη Αριστερά, μαχόμενη κατά του Μνημονίου δεν θα πρέπει παράλληλα να μάχεται και για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας απέναντι σε κάθε επιβουλή;
Προφανώς και οι Κομμουνιστές στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο για αυτόν τον σκοπό ζήτησαν να πολεμήσουν.
Όχι για την υπεράσπιση της αστικής τάξης, πόσο μάλλον της Κυβέρνησης Μεταξά.
Αυτό που ενδιαφέρει την Αριστερά είναι η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού σε μιά Ελλάδα ακρωτηριασμένη, που θα περιλαμβάνει την περιφέρεια Αττικοβοιωτίας άντε και της Πελοποννήσου;
Όπως πάντα έτσι και σήμερα, η Αστική Τάξη στην Ελλάδα εξασφαλίζει την κυριαρχία της με την στήριξη των ισχυρών ξένων πατρώνων της.
Δεν θα είναι διόλου απίθανο εάν αυτό εξασφαλίζει την διαιώνιση της κυριαρχίας της, να καταστήσουν τη χώρα δορυφόρο της Τουρκίας, αναβιώνοντας τις χειρότερες παραδόσεις της Φαναριώτικης καμαρίλας και του κοτσαμπάσικου ραγιαδισμού.
Στην Μαχόμενη Αριστερά επομένως ανατίθεται το καθήκον της κατάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας και της υπεράσπισης της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.
Μόνο έτσι θα αναδειχθεί σε Ηγεμονεύουσα Εθνική Τάξη, ανοίγοντας το δρόμο για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον η δημοσίευση των απόψεων των Συντακτών του "ΠΡΙΝ" και των πολιτικών φορέων που εκφράζονται μέσω αυτής της εφημερίδος, για τα ζητήματα όπως η υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου και την οριοθέτηση της ΑΟΖ, καθώς και την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 Μίλια.
Φαντάζει απίθανο για την Μαχόμενη Αριστερά να μην απαιτεί την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, που απορρέουν από το Διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του ΟΗΕ.
Δυστυχώς οι συντάκτες του "ΠΡΙΝ" εξομοιώνουν το θύμα με το θύτη επενδύοντας με τεράστιο κόστος, σε έναν υπέρμετρο Αριστερισμό και σε έναν θολό και κούφιο Αντι-Ιμπεριαλισμό.
Εάν ο δρόμος προς την "κόλαση" είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις, τα ηχηρά υπερεπαναστατικά και αντικαπιταλιστικά εμβατήρια που "άδουν" οι συντάκτες του "ΠΡΙΝ" τον συντομεύουν δραματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου