Για τους εργαζόμενους στα ξενοδοχεία και τα καθήκοντα της εργατικής τάξης της περιοχής

Το τελευταίο διάστημα βρίσκεται στην επικαιρότητα το ζήτημα της απλήρωτης δουλειάς των ξενοδοχοϋπαλλήλων, ζήτημα που ειδικά τη φετινή τουριστική περίοδο έχει γενικευτεί στην περιοχή μας. Οι μεγαλοξενοδόχοι κλαψουρίζουν στα Μέσα Ενημέρωσης ότι στοχοποιούνται και γίνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι. Αντί δηλαδή να βογκάει γάιδαρος βογκάει το σαμάρι! Ξεζούμισαν τους εργαζόμενους όλη τη σαιζόν, έβαλαν σε εφαρμογή στο ακέραιο τα μέτρα που ψήφισαν για λογαριασμό τους οι πολιτικοί τους υπηρέτες, μείωσαν τους μισθούς των ξενοδοχοϋπαλλήλων, τους άφησαν και απλήρωτους και τώρα ζητούν και τα ρέστα!

Το θράσος όμως που εκφράζουν είναι το θράσος της τάξης τους. Της τάξης των μεγαλοξενοδόχων, των εφοπλιστών, των μεγαλεμπόρων, των βιομηχάνων, γενικά των εκμεταλευτών. Της τάξης που έχει στρατηγική να ρίξει την τιμή της εργατικής δύναμης για να θωρακίσει τα κέρδη της σήμερα σε περίοδο κρίσης και να τα απογειώσει αύριο σε περίοδο ανάπτυξης. Δεν είναι λοιπόν ούτε μπαταξήδες, ούτε καλοπληρωτές όπως λέει η πλειοψηφία της Διοίκησης του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων. Είναι καπιταλιστές, έχουν στα χέρια τους την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Εμείς παράγουμε και εκείνοι τσεπώνουν τον πλούτο και μας πετούν ένα ξεροκόμματο που όλο και μικραίνει.

Έχουν στα χέρια τους και τον κρατικό μηχανισμό. Μην ξεχνάμε ότι και στην περιοχή μας η “δικαιοσύνη” έχει δείξει τα δόντια της απέναντι στο λαϊκό κίνημα, στην απεργία των ξεναγών το καλοκαίρι που τελικά βγήκε παράνομη και μια μέρα πριν την απεργία των ξενοδοχοϋπαλλήλων στις 27 Ιούνη με στόχο την τρομοκρατία των εργαζομένων. Γι αυτό δε χωράνε αυταπάτες ότι με την παρέμβαση του εισαγγελέα, με μηνύσεις και γενικά με ενέργειες μέσα στα πλαίσια του κρατικού μηχανισμού που έχει φτιαχτεί για να τσακίζει και όχι να προστατεύει τους εργάτες, πρόκειται να πληρωθούν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι, να λύσουν έστω και τα πιο άμεσα προβλήματά τους. Ενδεχόμενα μια μερίδα θα πληρωθεί μέσω από αυτό το δρόμο. Η μεγάλη πλειοψηφία όμως θα υποφέρει.

΄Αλλωστε πίσω από τις μεγαλοστομίες στα τοπικά ΜΜΕ για σκληρή και αμείλικτη στάση του εισαγγελέα απέναντι στους ξενοδόχους, υπάρχει και η ουσία. Ο ίδιος ο εισαγγελέας σύμφωνα με τον τοπικό Τύπο από τη μια είπε ότι είναι κορωνίδα τα δικαιώματα των εργαζομένων, από την άλλη ότι πρέπει να κατανοηθούν τα αδιέξοδα των εργοδοτών και να πέσουν οι τόνοι από πλευράς των εργαζομένων! Ο κ. Καμπουράκης σε συνέντευξη του είπε ότι εργαζόμενοι και εργοδότες πρέπει να είμαστε μια γροθιά ενώ η πλειοψηφία της Διοίκησης στο Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων έσπευσε να διαχωρίσει τους ξενοδόχους σε καλούς και κακούς, δημοσιεύοντας και λίστα με αυτούς που έχουν “εκπληρώσει τις υποχρέωσεις τους” (πράγμα αδύνατο να το ξέρει!!!).

Με λίγα λόγια, όλοι μαζί, ξενοδόχοι - εργοδοτικοί συνδικαλιστές - κρατικός μηχανισμός με ένα στόμα μια φωνή, πασχίζουν να βάλουν στο γύψο την εργατική τάξη του νησιού, να διαχειριστούν τη δίκαια οργή των ξενοδοχοϋπαλλήλων, να τη σπρώξουν σε ανώδυνα κανάλια. Προωθούν τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, του κοινωνικοεταιρισμού, ότι δηλαδή μπορούν να συμβιβαστούν τα κέρδη των μεγαλοξενοδόχων με τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Το ΠΑΜΕ μέσα στη σαιζόν κατέθεσε πρόταση να γίνει Γενική Συνέλευση για να οργανωθούν αγώνες μέσα στους τόπους δουλειάς, όσο τα ξενοδοχεία είναι ανοιχτά και για τα δεδουλευμένα αλλά και για όλα τα ζητηματα που αφορούν την εργατική τάξη πρόταση η οποία απορρίφθηκε από την πλειοψηφία της Διοίκησης του Σωματείου. Εκεί που η πρόταση αυτή πήρε σάρκα και οστά από τους ίδιους τους εργαζόμενους, κόντρα και στην ανοιχτή υπονόμευση από την πλειοψηφία του Σωματείου, υπήρξαν θετικά αποτελέσματα, οι εργαζόμενοι οργάνωσαν την πάλη τους, ανάγκασαν την εργοδοσία σε υποχώρηση. Αυτή η εμπειρία πρέπει να συζητηθεί, να μεταφερθεί και στους άλλους τόπους δουλειάς, εκεί όπου οι εργαζομενοι δεν έκαναν το βήμα.

Κυρίως πρέπει να ανοίξει η συζήτηση πλατιά μέσα στους εργαζόμενους για το τι κίνημα, με τι προσανατολισμό έχει ανάγκη σήμερα η εργατική τάξη. Σίγουρα δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα κάλπικο που στενεύει την πάλη για το ένα ή το άλλο επίκαιρο ζήτημα πχ τώρα το ζήτημα των δεδουλευμένων. Από ένα σωματείο που αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι τις Γενικές Συνελεύσεις, τη συμμετοχή και την οργάνωση των εργαζομένων, που υπονομεύει αντί να οργανώνει τις κινητοποιήσεις, που αποδέχεται ότι πρέπει οι εργαζόμενοι να πληρώσουν την κρίση, τη χασούρα των μεγαλοξενοδόχων βάζοντας την υπογραφή τους σε μια σύμβαση με μειώσεις.

Σήμερα έχουμε ανάγκη από ένα εργατικό κίνημα μαζικό οργανωμένο μέσα στους τόπους δουλειάς, ένα κίνημα ταξικό, καρφί στο μάτι της πλουτοκρατίας, προσανατολισμένο απέναντι στην εργοδοσία τους νόμους και το κράτος της, απαλλαγμένο από τους ανθρώπους της εργοδοσίας. Κίνημα που δε θα παλεύει μόνο για επιμέρους βελτιώσεις αλλά για το σύνολο των αναγκών της λαϊκής - εργατικής οικογένειας, κίνημα που θα βάζει στην ημερήσια διάταξη το κεντρικό πρόβλημα - ερώτημα που πρέπει να απαντήσει η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι. Ανάπτυξη για το λαό με απαλλαγή από το ζυγό των μονοπωλίων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης ή ανάπτυξη για τα μονοπώλια με το λαό εξαθλιωμένο. Ενα τέτοιο κίνημα με αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να οδηγήσει στην πραγματική λύτρωση την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Ένα τέτοιο κίνημα είναι που έχει την ικανότητα να οργανώσει αγώνες, ακόμα και τώρα κάτω από αντίξοες συνθήκες, με τα ξενοδοχεία κλειστά, που μπορούν να δώσουν λύση και στα άμεσα οξυμένα προβλήματα - στην κυριολεξία ζητήματα επιβίωσης - που αντιμετωπίζουν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι της περιοχής κόντρα στη μοιρολατρία και στην ηττοπάθεια, κόντρα στις αυταπάτες ότι τα προβλήματα θα τα λύσουν άλλοι χωρίς οι εργαζόμενοι να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Σε αυτή την κατεύθυνση δουλεύουν δραστήρια οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ καθημερινά και θα αναπτύξουν πρωτοβουλίες το επόμενο διάστημα.

Γραμματεία Επισιτισμού Τουρισμού Ρόδου του ΠΑΜΕ

20 Νοέμβρη 2012