Ενάντια στη κυβέρνηση και το σύστημα που στρώνει τον δρόμο για την γυναικεία καταπίεση, τους βιασμούς και τις κακοποιήσεις

Η καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου για τον βιασμό της από τον αντιπρόεδρο της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας και στέλεχος της ΝΔ Αριστείδη Αδαμόπουλο, πυροδότησε κατακλυσμιαίες εξελίξεις και ένα επιταχυνόμενο ντόμινο καταγγελιών. Μια σειρά αθλήτριες πήραν την απόφαση να μιλήσουν καταγγέλλοντας σεξουαλική παρενόχληση που υπέστησαν και οι ίδιες. Φοιτήτριες του ΑΠΘ βρήκαν το θάρρος και κατήγγειλαν κι αυτές σεξουαλικές επιθέσεις που είχαν δεχτεί από καθηγητές τους. Το καπάκι άνοιξε και ο κατάλογος θα μεγαλώσει. 

Χιλιάδες άνθρωποι, επώνυμα και ανώνυμα, δήλωσαν τη συμπαράστασή τους στις αθλήτριες και τις φοιτήτριες που μίλησαν, και στη Σοφία συγκεκριμένα. Μέσα σε λίγα 24ωρα, το ζήτημα του σεξισμού ξαναμπήκαν ορμητικά στον δημόσιο διάλογο. 

Η Νέα Δημοκρατία και το αστικό πολιτικό σύστημα συνολικά έσπευσε υποκριτικά να πάρει αποστάσεις από τον δράστη, αλλά και να δώσει "διαπιστευτήρια αντισεξισμού". Δεν ξεχνάμε ότι όλοι αυτοί που τώρα βγάζουν πύρινους λόγους υπέρ των "δικαιωμάτων της γυναίκας", ήταν γνώστες της κατάστασης στην συγκεκριμένη Ομοσπονδία και έκαναν πως δεν ήξεραν. Όταν πρωτοβγήκε η καταγγελία της Μπεκατώρου, χωρίς να κατονομάζει τον βιαστή της , η Ομοσπονδία κουνούσε το δάκτυλο στην αθλήτρια και ο υφυπουργός Αθλητισμού Αυγενάκης τώρα δηλώνει ότι η καταγγελία έχει γίνει από τον Νοέμβρη. 

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι “μόνο” η Ομοσπονδία, ούτε “μόνο” οι χειρισμοί στην συγκεκριμένη υπόθεση. Είναι το σύστημα του "επαγγελματικού αθλητισμού" του ανελέητου ανταγωνισμού, των χορηγών και των μεγαλοπαραγόντων, και ευρύτερα το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετούν όλοι αυτοί οι όψιμοι "μαχητές της γυναικείας απελευθέρωσης", που όσο βυθίζεται σε μια ανεξέλεγκτη οικονομική και υγειονομική κρίση τόσο παίρνει μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης των εργαζομένων, και σε πρώτη γραμμή των γυναικών. 

Όταν αθλητές υποχρεώνονται από τους μεγαλοπαράγοντες και τους χορηγούς να βάζουν στο σώμα τους αναβολικά στο όνομα του ανταγωνισμού και της επίδοσης, και με "κίνητρο" την χορηγία, όταν υποχρεώνονται να "πηγαίνουν με τα νερά", ισόβιων προέδρων και μεγαλοπαραγόντων αλλιώς εξοντώνονται, ο βιασμός έρχεται σαν αναπότρεπτο αποτέλεσμα της εξουσίας που τους διαθέτει απλόχερα το σύστημα. 

Όταν η ανισότητα στους μισθούς ανάμεσα στους άντρες κι τις γυναίκες συνεχίζεται, η ανεργία πλήττει τις γυναίκες σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό, πιέζοντας τις εργαζόμενες γυναίκες στην καταγγελία της σεξουαλικής παρενόχλησης ή κακοποίηση στον εργασιακό τους χώρο, όταν η τηλεεργασία "φορτώνεται" κυρίως στις γυναίκες, την ίδια ώρα που γκρεμίζονται οι δομές του κράτους πρόνοιας, και αναγκάζονται να σηκώσουν στις πλάτες τους την απλήρωτη εργασία της φροντίδας των υπόλοιπων μελών της οικογένειας δουλεύοντας παράλληλα από το σπίτι, όταν απολύονται νόμιμα έγκυες γυναίκες (και με την βούλα των Ευρωπαικών δικαστηρίων) πάει πολύ οι δυνάμεις του συστήματος να "πουλάνε" ευαισθησία για τα δικαιώματα της γυναίκας. 

Οι ισχυρισμοί του υφυπουργού Αθλητισμού κ Αυγενάκη ότι με το νόμο που ψήφισε το Φθινόπωρο , με τον οποίο δήθεν θα ρίξει τις ισόβιες διοικήσεις των ομοσπονδιών, θα δώσει λύση, ηχούν σαν ανέκδοτο, σαν ασπιρίνη σε έναν οργανισμό που σαπίζει. 

Πέρσι την άνοιξη η “καλή κοινωνία” έδωσε έναν λυσσαλέο αγώνα ενάντια στην εισαγγελέα που πρότεινε την ενοχή των δολοφόνων της Τοπαλούδη. Αυτοί είναι. Και αν έχει υποκλιθεί στο ελληνικό #metoo ακόμη και ο Λοβέρδος, η προσωποποίηση της κακοποίησης γυναικών, είναι επειδή όλο το σινάφι τους γνωρίζει πολύ καλά πως για κάθε “διάσημο” #metoo υπάρχουν χιλιάδες αφανείς πίσω από τα οποία κρύβεται και η ταξικότητα της σεξουαλικής παρενόχλησης. 

Όλη αυτή η επίθεση δεν θα μπορούσε να μην έχει και μια ιδεολογία να τη δικαιολογεί. Γι' αυτό και προκύπτουν ξανά και ξανά και συντηρούνται όλες αυτές οι σεξιστικές απόψεις που αμφισβητούν τη μαρτυρία και κατηγορούν το θύμα. Από τα πάνω καλλιεργείται επίμονα η υποτίμηση των γυναικών, ότι η θέση τους είναι σπίτι, η φύση τους η φροντίδα, ακόμη και το ότι δεν έχουν απόλυτα λόγο για το σώμα τους. 

Τη χρονιά που στις ΗΠΑ το φούντωμα των καταγγελιών και τα "στόματα πουτ άνοιξαν" ξήλωναν τον Γουάινστιν και τους ισχυρούς του θεάματος, και ροκάνιζαν την καρέκλα του Τραμπ. Στην Ισπανία, στην Τουρκία στην Ελλάδα, χιλιάδες γυναίκες και άντρες σε όλο τον κόσμο έχουν κάνει την 8 Μάρτη ξανά έναν διεθνή αγωνιστικό συντονισμό, μέρα αγώνα της εργατικής τάξης και των συνδικάτων της, μια από τις πιο μεγάλες πολιτικές δράσεις για την γυναικεία χειραφέτηση. Το κίνημα έχει αποκτήσει συνέχεια και έχει νίκες διεθνώς, από την Αργεντινή και την Χιλή μέχρι την Πολωνία και παντού. 

Οι "Γουάινστιν" και οι "Αδαμόπουλοι" αυτού του κόσμου πρέπει να πληρώσουν. Και το σύστημα αυτό που στρώνει τον δρόμο για την εκμετάλλευση και την γυναικεία καταπίεση, για βιασμούς και κακοποιήσεις πρέπει να γκρεμιστεί. 

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ