Το ποδόσφαιρο, όπως έλεγε και ένας μεγάλος προπονητής της Liverpool, δεν είναι θέμα ζωής και θανάτου, είναι κάτι σπουδαιότερο από αυτό. Και ο αθλητισμός γενικά βγάζει τόσο τον καλύτερο, όσο και τον χειρότερο εαυτό των ανθρώπων. Όταν ειδικά συνδυάζεται με την εξουσία, τότε δηλητηριάζεται αυτή η όμορφη διαδικασία του αθλητισμού.
Μια διαδικασία θεάματος, η οποία με την τηλεόραση, την επιχειρηματική ολιγαρχία και τους τεράστιους ομίλους, εγκλωβίζει τα μάτια των θεατών και τα πουλάει στα παντός είδους συμφέροντα και τις εξουσίες. Όλα αυτά με την διαδικασία εμπορευματοποίησης του αθλητισμού, όπου η οικονομική εξουσία διασυνδέθηκε με τον αθλητισμό. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα, ότι το τέλος του ερασιτεχνισμού συνυπήρξε ιστορικά με το τέλος του κοινωνικού κράτους στη Δύση. Και η συστηματικοποίηση της βίας στα γήπεδα με τις γενικότερες εξελίξεις του χρηματοπιστωτικού κόσμου.
Ο χουλιγκανισμός ακόμα είναι τέκνο της δυτικής Ευρώπης, κυρίως ΗΒ. Η αλλαγή δεν έγινε από τα μέτρα που πήρε η Θάτσερ μετά την τραγωδία στο Hazel το 1985, στον τελικό Λιβερπουλ – Γιουβέντους. Η ουσιαστική αλλαγή έγινε όταν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες των ομάδων αντιλήφθηκαν πως είναι επιχειρηματικά προτιμότερο για τους ίδιους να φτιάξουν ένα καλό «προϊόν», δηλαδή καλές ομάδες, με θέαμα για τους θεατές και κυρίως ανταγωνιστικό και αξιόπιστο πρωτάθλημα που να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των φιλάθλων και άρα γεμάτα γήπεδα (sold out γήπεδα) και φυσικά υψηλή τηλεθέαση – και τα δύο να συμβάλλουν ιδιαίτερα στα κύρια έσοδα των ομάδων, τη διαφήμιση. Και πραγματικά, τα πρωταθλήματα πλέον της δυτικής Ευρώπης είναι τα καλύτερα παγκοσμίως, με σχεδόν μηδενική βία στα γήπεδα.
Στην Ελλάδα ισχύουν τα παραπάνω, οι επιχειρηματίες που εμπλέκονται στον επαγγελματικό αθλητισμό δεν ενδιαφέρονται να προσπορίσουν οικονομικά κέρδη από αυτή καθαυτή τη δραστηριότητα, δηλαδή να εργαστούν συλλογικά για ένα ανταγωνιστικό και αξιόπιστο πρωτάθλημα που θα προσελκύει το εγχώριο αλλά και το διεθνές κοινό, αλλά μέσω των ομάδων να αποκομίσουν οικονομικά κέρδη για άλλες τους – συνήθως ημι-παράνομες – δραστηριότητες.
Είναι το λεγόμενο τρίγωνο της αμαρτίας, που έδρασε συστηματικά πριν την κρίση και συνεχίζει δυστυχώς να δρα και μάλιστα ως “τετράγωνο”, καθώς σε αυτό προστίθεται και ο αθλητισμός. Φτωχοποιημένος και απαξιωμένος σε πλήρη αντιστοιχία με την χρεοδουλοπαροικία μας. Σε μια χρεοδουλοπαροικία όπου εν τέλει αυτός ο χρεοκοπημένος αθλητικός παραγοντισμός κατατείνει στην εξυπηρέτηση του τζόγου, την ουσία δηλαδή της αντανάκλασης της χρεοδουπαροικίας σε αυτή τη χώρα.
Ο μόνος τρόπος λοιπόν πραγματικής απεξάρτησης του αθλητισμού από τη βία, είναι η απεξάρτηση του τόσο από τον τζόγο, όσο και από τους ολιγάρχες. Γιατί το χρήμα και η εξουσία, είναι το δηλητήριο που καταστρέφει τον αθλητισμό.
Εμείς λοιπόν σε αυτήν την κατεύθυνση προτείνουμε πρώτον οι μετοχές των αθλητικών συλλόγων και οργανισμών να αποδοθούν στους φιλάθλους, ώστε να υπάρξει μια πραγματική κοινωνικοποίηση του αθλητισμού και των σωματείων του. Παράλληλα, κρατικοποίηση όλου του τζόγου στην Ελλάδα. Επανακρατικοποίηση του ΟΠΑΠ αλλά και μετάβαση όλων των μορφών τζόγου με παράλληλο περιορισμό του στο Δημόσιο. Ώστε να χρηματοδοτηθούν μέσα από αυτά τα κέρδη τόσο η ίδια απεξάρτηση από τον τζόγο, όσο και γενικότερα κοινωνικές δομές για τη χώρα. Τέλος να μπει ένα όριο στο συνολικό κόστος των μισθών (salary cap), όπως γίνεται μέχρι και στην Αμερική (στο NBA και αλλού).
Μόνο μέσα από ουσιαστικές και ριζοσπαστικές αλλαγές στο αθλητικό πεδίο, θα μπορέσει αυτό να ανασάνει από την ολιγαρχική κερδοσκοπία με όσα δεινά αυτή συνεπάγεται για τον αθλητισμό, τον κόσμο του και το γενικότερο κοινωνικό σύνολο.
Για την ΠΣΕ Δωδ/σου ο Συντονιστής και υπεύθυνος επικοινωνίας Μπαράκας Αθανάσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου