Άρθρο του Παναγιώτη Μαντά
Αυτοί που έκαψαν την σημαία στο Πολυτεχνείο δεν είναι υποστηρικτές της πολιτικής «τάξη ενάντια σε τάξη» όπως εμφανίζονται και δεν προχώρησαν σε μια τέτοια ενέργεια κινούμενοι από κάποια υποτιθέμενα «ταξικά κίνητρα». Ούτε βέβαια μπορεί η ενέργειά τους να εκληφθεί ως σύμπτωμα πολιτικής αφέλειας, κάτι που ίσως μπορούσε να ισχύει παλιότερα όταν η έκταση του αποικιοκρατικού πογκρόμ που έχει εξαπολυθεί εναντίον της χώρας μας δεν είχε ακόμη από πολλούς γίνει αντιληπτή.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι η ελληνική σημαία δεν πολιτογραφήθηκε και δεν νοηματοδοτήθηκε στα κεφαλαιοκρατικά ιμπεριαλιστικά κέντρα του Βερολίνου και των ΗΠΑ, την ιστορική και κατ΄ επέκταση ιδεολογική αποενοχοποίηση των οποίων (ξαναγράψιμο της Ιστορίας) επιδιώκουν – όπως θα δείξουμε – οι φυσικοί και οι πολιτικοί αυτουργοί της πιο πάνω ενέργειας.
Η ελληνική σημαία νοηματοδοτήθηκε και πολιτογραφήθηκε ως σύμβολο σε κορυφαίες λαϊκές κινηματικές εξάρσεις (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, Εξέγερση 1946-΄49, 1-1-4, Πολυτεχνείο) και πολλαπλές εμβληματικές αντιστασιακές πράξεις με διεθνή αντίκτυπο. Σε κινηματικές εξάρσεις και μοναδικές αντιστασιακές πράξεις όπου πρωταγωνίστησαν και έδωσαν τον πολιτικό χρώμα κατεξοχήν τα ταξικά καταπιεζόμενα στρώματα του λαού.
Συνδέθηκε άρρηκτα με Πολυτεχνείο και πιο πριν με το ΕΑΜικό κίνημα το οποίο με την ρήση του Άρη το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, με το Λευτεριά και προκοπή και το Η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες που απηύθυνε στον μαχόμενο λαό της Αθήνας η ΚΟΑ του ΚΚΕ τον Δεκέμβρη του ΄44 έγραψε ένα έπος.
Πέτυχε να σώσει τον λαό από τον φυσικό και ηθικό εξανδραποδισμό και την γενοκτονία (επιστράτευση Λογοθετόπουλου) την οποία επιχείρησαν τα ίδια ιμπεριαλιστικά κέντρα που την επιχειρούν, με άλλα μέσα και με σύγχρονες – μεταμοντέρνες μεθόδους, και σήμερα.
Κι΄ αυτό γιατί η Αριστερά επέλεξε να μην υπεκφύγει. Επέλεξε να απαντήσει ευθέως στο καθήκον που έθετε η συγκυρία. Στο καθήκον αντιιμπεριαλιστικού – εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Επέλεξε να ηγηθεί όχι μόνο μιας τάξης αλλά ολόκληρου του «έθνους που Αντιστέκεται» έτσι ώστε παρά την κατάληξη που της επεφύλασσε με τον Λίβανο και την Βάρκιζα η ηγεσία της, να διατηρήσει την συνέχεια και συνοχή της Αντίστασης. Και κάτι ακόμη περισσότερο, να κατέχει την ιδεολογική ηγεμονία στην ελληνική κοινωνία δεκαετίες μετά την ήττα! Για να συμβεί το παγκόσμιο παράδοξο, η Ιστορία εκείνης της περιόδου να μην γραφτεί από τους νικητές αλλά από τους ηττημένους.
Διατήρησε την ηγεμονία των ιδεών ως το 1988-‘91, όπου, ως αποτέλεσμα της πτώσης της ΕΣΣΔ και της επέλασης της Παγκοσμιοποίησης, εγκαταλείφθηκαν τα ΕΑΜικά – αντιιμπεριαλιστικά προτάγματα τα οποία συνιστούσαν στην χώρα μας – μια χώρα «από ιδρύσεώς της εξαρτημένη» – κεντρικά βάθρα θεμελίωσης της Αριστεράς και της ανεξαρτησίας της από την επιρροή των μητροπολιτικών κέντρων της Δύσης και την ξενοκρατία ποδηγετούσε την πολιτική ζωή.
«Απ’ το βάθρο της εθνικής ανεξαρτησίας, και της ακεραιότητας των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, να υποχωρήσουμε δεν μπορούμε, γιατί εδώ κάθε υποχώρηση σημαίνει προδοσία» έγραφε, μετρώντας τις λέξεις του, ο γραμματέας του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης.
Ανάλογες ήταν και οι τοποθετήσεις στην, γεμάτη ταλαντεύσεις, αλλά αναμφισβήτητη πορεία «δια πυρός και σιδήρου», των Λαμπράκηδων και της προδικτατορικής ΕΔΑ.
Αυτά έγραφε τον Σεπτέμβρη του ΄49 ο Ν. Ζαχαριάδης στον οποίο μπορεί κάποιος να καταλογίσει – δίκαια ή άδικα – πολλά, αλλά όχι εθνικισμό, ούτε αθώωση της αστικής τάξης της χώρας του και… ταξική συνεργασία. Αυτό ήταν το ΕΑΜ και η συνέχειά του, ο Δ.Σ.Ε. και η μεταπολεμική Αριστερά που τιμούσαν και υπερασπίζονταν την σημαία. Αυτοί που τώρα – εν΄ μέσω νέας κατοχής – την καίνε, από πού προέρχονται;
Θα πρέπει να ψάξει κανείς όχι στην ιστορία των διάφορων διασπάσεων της Αριστεράς και του Αναρχισμού, ενδύματα των οποίων μπορεί να ενδύονται σήμερα οι περί ου ο λόγος, αλλά στην άρρωστη τριετία 1988-1991, για να αναζητήσει την πραγματική καταγωγή τους.
Να ψάξει στη συντριπτική ρεβάνς που κατάφερε όχι μόνο κατά των ιδεών του σοσιαλισμού, αλλά κατά του βαθύτερου πυρήνα της προοδευτικής σκέψης η επέλαση του ιδεολογήματος της Παγκοσμιοποίησης.
Η επέλαση του «τέλους των συμβόλων και των ιδεολογιών» και της εικονικής πραγματικότητας του «παγκόσμιου χωριού» το οποίο θέλουν τώρα να αποκαθάρουν απ΄ τα υπολείμματα της εποχής των εθνικών κρατών και τους νοσταλγούς του παλιού κόσμου του προηγούμενου Αιώνα, οι κάθε απόχρωσης πρέσβεις του σύγχρονου Ολοκληρωτισμού.
Πρόκειται για την επίδραση ενός ιδεολογήματος το οποίο διαπερνά δυστυχώς οριζόντια όλους τους πολιτικούς χώρους, και την Αριστερά, και στο βάθος του θεωρεί ότι η Παγκοσμιοποίηση κάθε άλλο παρά βρίσκεται στον αντίποδα του πραγματικού διεθνισμού.
Ότι δεν αποτελεί «σιαμαίο αδελφό» και το μακρύ χέρι της δικτατορίας των «αγορών» αλλά αποτελεί τάχα μια αντικειμενική ή έστω τεχνοκρατική και πάντως ουδέτερη πολιτικά διαδικασία που τυγχάνει μάλιστα να λειτουργεί ευεργετικά εφόσον ρίχνει τα σύνορα και… ενώνει τους λαούς.
Ότι είναι μια εξέλιξη η οποία δεν μας ανεβάζει βέβαια στο club των ισχυρών της γης, αλλά μας κρατά τουλάχιστον συνδεδεμένους με μια σταθερότητα και εμποδίζει – όταν όλα καταρρέουν – να βρεθούμε στον πάτο του Παγκόσμιου βαρελιού. Αντίληψη η οποία συνιστά προέκταση του γνωστού ανήκουμε στη Δύση και απετέλεσε τον τάφο του ΣΥΡΙΖΑ και προηγούμενα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Αντίληψη η οποία αποτελεί τον πολιτικό αυτουργό του καψίματος της σημαίας.
Επιτομή της επίδρασης του ιδεολογήματος της Παγκοσμιοποίησης, και όχι
της λογικής «τάξη ενάντια σε τάξη», υπήρξε το σύνθημα NON PATRIE! (ΟΧΙ ΠΑΤΡΙΔΑ!) που ρίχθηκε μαζί με τις κατηγορίες για εθνικισμό – λαϊκισμό και… (αν είναι δυνατόν) εθνική αναδίπλωση! εναντίον όποιας άποψης προέκρινε μια ανεξάρτητη απ΄ την Ευρωκρατία και τις πολιτικές αναδιάταξης των συνόρων της χώρας μας και της Βαλκανικής, πορεία.
Κατηγορίες, η κατασκευή και η πατρότητα των οποίων δεν ανήκει σε κάποια αριστερή συνιστώσα αλλά στον Σημίτη και την ηγεσία της κεντροαριστεράς (Παπανδρέου, Πάγκαλος, Διαμαντοπούλου, Δαμανάκη κ.ο.κ.) της περίφημης οκταετίας 1996-2004.
Διότι οι πιο πάνω, οι οποίοι είχαν αναλάβει στρατηγικά την ενσωμάτωση του «αδύναμου κρίκου»της Ελλάδας στην Παγκοσμιοποίηση (Ε. Ένωση, Δ.Ν.Τ. κ.λ.), γνώριζαν άριστα ότι ο κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες εξαρτώνται από την αποτελεσματικότητά τους και επομένως δεν έχουν κάποια τύχη αν διεξάγονται από υπόδουλους λαούς και σκλάβους – χωρίς την προοπτική της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.
Για να καταλήξουμε έτσι ανεμπόδιστα, αν εξαιρεθεί το συκοφαντημένο επίσης ως εθνικιστικό, κίνημα των πλατειών, το 62% του ΟΧΙ και η καταψήφιση από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που συγκρότησαν την ΛΑΕ, στην ολοκληρωτική εξάρτηση και εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας. Όπως υπαγόρευε η Συνθήκη του Μάαστριχτ και ζητούσε η ξενόδουλη άρχουσα τάξη και το χρεοκοπημένο – ανήμπορο να περατώσει μόνο του τις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις – πολιτικό σύστημα της τελευταίας 30/ετίας.
Να φθάσουμε σε ένα είδος διεθνούς προτύπου «φαλιρισμένου κράτους» (failed state) και διακυβέρνησης της Παγκοσμιοποίησης και της διεθνούς των αγορών… σε ένα νέο Ολοκληρωτισμό στην θέση του παρωχημένου φασισμού του Μεσοπολέμου.
Η συλλογική μνήμη ως προς την ιστορική σχέση έθνους και Αριστεράς είναι βαθιά χαραγμένη στον τόπο μας. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο μόνο θυμηδία και χιούμορ προκαλούσε η πατριδοκαπηλεία και η εθνικοφροσύνη στην οποία επιδιδόταν το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος, την ίδια στιγμή που υπέγραφε τις επαίσχυντες συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου ή επιχειρούσε – κατ΄ απαίτηση των ΗΠΑ – την δια της βίας Τουρκοποίηση των Πομάκων της Θράκης.
Ομοίως μόνο χιούμορ προκαλούν σήμερα στον ελληνικό λαό οι επικλήσεις του πατριωτισμού από τους Τσίπρα, Κοτζιά κ.λ. την ίδια στιγμή που εκποιούν τον εθνικό πλούτο. Την στιγμή που σχεδιάζουν αναβάθμιση της αθλιότητας των Ελληνοτουρκικού Διερευνητικού Διαλόγου προκειμένου να αποσπάσουν το χρίσμα Τράμπ, Να κάνουν διάλογο δηλαδή με το καθεστώς Ερντογάν για το αν π.χ. η Ψέριμος ή η Καλόλιμνος, δύο κατοικήσιμα ελληνικά νησιά, αποτελούν «γκρίζες ζώνες» ή όχι!
Αλλά για την φαλκίδευση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας και της ζώνης Κύπρος – Αιγαίο – Θράκη και για το πώς η ελληνική άρχουσα τάξη και ο νεόκοπος σε αυτήν ΣΥΡΙΖΑ συναινούν σε αυτήν θα επανέλθουμε αναλυτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου