Του Ευάγ. Αθανασιάδη*
Ας ασχοληθούμε σήμερα, αρχικά, με μία χαλαρή περιγραφή ζωολογίας.
Όπως είναι γνωστό, o χοίρος και το Ινδικό χοιρίδιο (θα λέγαμε ένα είδος ποντικιού), είναι τα καλύτερα πειραματόζωα, για κάθε είδους έρευνα, όπως η φαρμακολογία, η γενετική και η χειρουργική.
Αυτό, γιατί το 99% των γονιδίων του ανθρώπου, προσομοιάζουν με του χοίρου και του ποντικιού.
Το κυριότερο μέσο μετάδοσης πληροφοριών, στην κοινωνία των ποντικιών, είναι τα ούρα. Είναι συνηθισμένη μέθοδος στα ζώα, σκυλιά, λιοντάρια κλπ, που με αυτό τον τρόπο ορίζουν και σημαδεύουν τις περιοχές τους.
Για την αντιμετώπιση μιας αποικίας ποντικιών χρησιμοποιούμε συνήθως «δολώματα».
Η κοινωνία των ποντικιών έχει αναπτύξει μεθοδολογία, κατά την εξεύρεση τροφής, που βάζουν πρώτα τα πιο καχεκτικά ή τα πιο κουτά ή τα γέρικα ή τα άρρωστα, να δοκιμάζουν πρώτα. Εάν διαπιστώσουν ότι δεν έπαθαν κάτι, τρώνε και τα υπόλοιπα. Σε αντίθετη περίπτωση δεν τρώει κανένα.
Η ακτίνα δραστηριοτήτων των ποντικιών, είναι περί τα 50 μέτρα γύρω από τη φωλιά τους. Αν πάρουν μήνυμα ότι το περιβάλλον είναι αφιλόξενο, φεύγουν εγκαταλείποντας τη περιοχή.
Αν ο άνθρωπος πιάσει το «δόλωμα» με το χέρι του, αυτό το αντιλαμβάνονται με την μυρωδιά και δεν το τρώνε. Τα καλά «δολώματα» ενεργοποιούνται και έχουν το δηλητηριώδες αποτέλεσμα, όχι όταν το φάνε, αλλά όταν πιούν νερό. Αυτό έχει σαν συνέπεια να μην γίνεται κατανοητό, ότι το θανατηφόρο αποτέλεσμα προέρχεται από το δόλωμα, αλλά από το νερό και ως εκ τούτου, η περιοχή χαρακτηρίζεται σαν ακατάλληλη για ζωή και την εγκαταλείπουν.
Σε χώρες με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες, αναπτύχθηκε η μέθοδος του «κανίβαλου ποντικιού», με πολύ καλό αποτέλεσμα. Θα λέγαμε άριστα.
Πως λειτουργεί αυτή η μέθοδος; Μέσα σε ένα βαρέλι, βάζουν ένα ποντίκι. Το ταΐζουν με χοιρινό κρέας (συγγενές προς το κρέας του ποντικού). Στη συνέχεια βάζουν και ένα δεύτερο ποντίκι. Ακολούθως, διακόπτουν την τροφή. Σε κάποια στιγμή και με σύμβουλο την πείνα, το ισχυρότερο κανιβαλίζει το άλλο. Αφού του δώσουν ξανά ικανοποιητική τροφή, χοιρινού κρέατος για να δυναμώσει, το αφήνουν ελεύθερο.
Το ποντίκι «κανίβαλος», επιστρέφει στη κοινωνία του. Με τα ούρα του μεταδίδει την πληροφορία, ότι υπάρχει κανίβαλος ανάμεσά τους. Ταυτόχρονα βρίσκει εύκολη τροφή, τρώγοντας τα ασθενέστερα και επαυξάνοντας έτσι την πληροφορία του «κανιβάλου».
Η κοινωνία των ποντικιών, εισπράττει επαναλαμβανόμενα αυτό το μήνυμα, θεωρούν αφιλόξενο και επικίνδυνο το περιβάλλον και εγκαταλείπουν την περιοχή. Ο «κανίβαλος» όμως ακολουθεί και αυτός, με αποτέλεσμα, η οδός να σημαίνεται με το μήνυμα του «κανίβαλου» και να μην μπορεί να ακολουθηθεί αντιστρόφως. Έτσι η κοινωνία των ποντικιών, απομακρύνεται αενάως, μέχρι να εξαλειφθεί από μόνη της……
Αυτή η μέθοδος δημιουργίας «κανίβαλων» σε μια κοινωνία ανθρώπων
και συγκεντρωτικά, θα μπορούσε να εφαρμοστεί άραγε, ως πείραμα? Ίσως με την επωνυμία «Δόγμα του Σοκ»? Σε μια ανθρώπινη κοινωνία?
Μια κοινωνία, που επί 40 και πλέον χρόνια τη τάιζαν «χοιρινό κρέας» οικονομικής ευμάρειας, στην τελευταία 7ετία την άφησαν νηστική. Θα μπορούσε να έχει μεταμορφωθεί σε κοινωνία κανίβαλων μέχρι να εξαλειφθεί από μόνη της?
Αν ΝΑΙ, τότε σίγουρα και μέσα στην ανεκτικότητα της Δημοκρατίας, προσπαθούν να παραμείνουν αφανείς και να χωρίς γίνουν αντιληπτοί, να ολοκληρώσουν το κανιβαλικό έργο τους.
Ίσως ένας τρόπος, να είναι η δημιουργία ενός «νέου» πολιτικού ρεύματος, κάπου ανάμεσα στα δυο προεξέχοντα κόμματα, ώστε να παραμείνουν στην αφάνεια, παραλλαγμένοι και σε απόκρυψη, μέχρι να πετύχουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Την εξάλειψη της κοινωνίας. Τον αφανισμό της, αποκομίζοντας οφέλη φιλοδοξίας, ματαιοδοξίας, αρχομανίας, εγωκεντρισμού, δλδ στείρας φιλαυτίας, όπως και οικονομικά.
Όμως πως αυτό το «νέο» πολιτικό ρεύμα, δεν θα δείξει ότι απαρτίζεται αποκλειστικά από «κανίβαλους» και ζόμπι πολιτικούς και πολίτες ?? Ίσως με τον εφελκυσμό πολλών ψηφοφόρων, ώστε να συγκροτηθεί μία κρίσιμη μάζα, για την διαβίωση και την αφάνεια τους (καχεκτικά, κουτά, γέρικα ή άρρωστα).
Ποιοι όμως θα αποτελούν την κρίσιμη μάζα:
-ο καχεκτικός στην μνήμη πολίτης, που δεν θυμάται ποιός είναι ο υπεύθυνος για τα δεινά του
-ο κουτός πολίτης, που δεν κατάλαβε ποιός είναι ο υπεύθυνος.
-ο γέρικος, που μένει κολλημένος στο παλιό, παλαιοκομματικός.
-ο άρρωστος, ο εθισμένος, που μένει κολλημένος στο λάθος.
Πως άραγε θα γίνει ο εφελκυσμός (200.000 και άνω, ίσως είναι επιτυχία) ικανοποιητικού αριθμού?? Είναι άραγε «τα ασθενή ή τα κουτά ή τα γερασμένα ή τα άρρωστα», τόσα ή πολύ παραπάνω??
Ένα απλοϊκό τέχνασμα είναι η υποψηφιότητα πολλών, όπως πχ εννέα. Έχοντας προϋπόθεση ότι ο καθένας, εφελκύει από 25.000-40.000, τους συνήθεις ψηφοφόρους του. Αυτό σε συνδυασμό με τον έμφυτο ανθρώπινο ανταγωνισμό-συναγωνισμό των υποψηφίων, ο αριθμός 270.000 είναι εφικτός. Δύσκολα μεν αλλά εφικτός. Ένας τέτοιος αριθμός εκλογέων παρέχει, κάλυψη και παραλλαγή των κανιβάλων πολιτικών-πολιτών για να συνεχίσουν, στο αποδεδειγμένα στη θεωρία αλλά και στη πράξη «κανιβαλισμό» της κοινωνίας, αενάως μέχρι εξαλείψεως αυτής.
Σαφώς και τα παραπάνω δεν έχουν σχέση με τη δική μας κοινωνία, τη χώρα μας, αλλά ούτε και με τις εκλογές του αποκαλούμενου νέου κόμματος με την ονομασία κεντροαριστερά.
Εμείς σε οποιαδήποτε νέα προσπάθεια θα ευχόμαστε Καλή Επιτυχία και με τη προσδοκία να εκφράσει κάτι πραγματικά νέο.
Κ Α Λ Η Ε Π Ι Τ Υ Χ Ι Α
(*) Ο Ευάγγελος Αθανασιάδης είναι Συνταγματάρχης ε.α
evangath@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου