Ολόκληρη η ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη Δεξαμενή: Δικαιοσύνη για όλους
Καλησπέρα σε όλους και σε όλες.
Σας ευχαριστούμε θερμά που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμά μας και θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον Στράτο Γεωργούλα και τον Γιώργο Κασιμάτη για την πολύ συγκινητική συμβολή τους στην αποψινή εκδήλωση, κυρίως, όμως, για την πολύ σημαντική απόφασή τους να συνδράμουν με τις δυνάμεις τους, που είναι πολλές, και με τις γνώσεις τους, που είναι πολλές, και με την αποφασιστικότητα τους, που είναι αδιαπραγμάτευτη, σε αυτό το νέο μας εγχείρημα. Και θα μου επιτρέψετε μολονότι θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά καθέναν και καθεμιά από εσάς και πολλούς και πολλές που έχετε με ξεχωριστό τρόπο σηματοδοτήσει την αποφασιστικότητά σας να ενισχύσετε και να ενσαρκώσετε κάθε προσπάθεια διεκδίκησης Δημοκρατίας και Δικαιοσύνης, θα ήθελα να ευχαριστήσω ξεχωριστά έναν άνθρωπο που βρίσκεται ανάμεσά μας αποδεικνύοντας ότι η μάχη, η πάλη, η αγωνιστικότητα και η αποφασιστικότητα είναι ανεξάντλητες, δεν έχουν ηλικία, δεν ξεθυμαίνουν αν είναι γνήσιες.
Μανώλη, σε ευχαριστώ από καρδιάς που είσαι απόψε κοντά μας αλλά και για όσα έχεις κάνει από τα άγουρα νιάτα σου, όταν σήκωσες την ελληνική σημαία κατεβάζοντας την σβάστικα, επί Κατοχής, και απέδειξες ότι αυτό που χρειάζεται για να κατακρημνιστεί το σύμβολο της θηριωδίας και της απολυταρχίας είναι η ανθρώπινη θέληση. Η ανθρώπινη θέληση, των δυο σας, η δική σου και του Λάκη Σάντα που, νεαρά παλικάρια, μετέφηβοι, νύχτα, αξημέρωτα, προβήκατε σε αυτήν την ηρωική πράξη που έχει σημαδέψει όλους μας και αποδεικνύει ότι τα ΟΧΙ τα λένε οι άνθρωποι με τις πράξεις τους.
Η ανταπόκρισή σας, όλων σας, απόψε μας δείχνει ότι δεν κάνουμε λάθος στην πεποίθησή μας ότι το αίσθημα δικαίου του λαού μας είναι ζωντανό και ενεργό, ό,τι κι αν κάνουν οι Κυβερνήσεις διαχρονικά για να απενεργοποιήσουν την Δικαιοσύνη.
Η ανταπόκρισή σας σημαίνει για εμάς ευθύνη. Ευθύνη να προχωρήσουμε με αποφασιστικά και αποτελεσματικά βήματα στην ολοκλήρωση της συγκρότησης του νομικού μας φορέα. Του νομικού φορέα με τον οποίο δημιουργούμε τις προϋποθέσεις και συγκροτούμε ένα εργαλείο για τους πολίτες να διεκδικήσουν Δικαιοσύνη, ως συστατικό στοιχείο της Δημοκρατίας, ως προϋπόθεση Ελευθερίας και ως συνεκτικό στοιχείο της κοινωνίας μας. Δεν εκχωρούμε την λαϊκή και δημοκρατική κυριαρχία. Δεν παραιτούμαστε από τις ενεργές και απαράγραπτες αξιώσεις του λαού και της χώρας μας. Δεν παρατηρούμε άπραγοι και αμήχανοι την παραβίαση των υποχρεώσεων των Κυβερνώντων, ούτε τις άθλιες συμφωνίες μεταξύ δανειστών και Κυβερνώντων για την παράκαμψη ή απενεργοποίηση της Δικαιοσύνης σε μείζονες υποθέσεις δημοσίου συμφέροντος.
Στις 6 Σεπτεμβρίου, ανακοινώσαμε την μεγάλη μας πρωτοβουλία: Να συγκροτήσουμε ειδικό, αυτόνομο νομικό φορέα υπεράσπισης του Δημοσίου Συμφέροντος και Διεκδίκησης Δικαιοσύνης. Ξεκινώντας από 4 μεγάλες υποθέσεις που αφορούν τον τόπο μας, που αφορούν τους ανθρώπους, αφορούν την ιστορία, αφορούν την Δημοκρατία:
Γερμανικές Οφειλές,
Siemens,
ΕΛΣΤΑΤ,
Χρέος και Μνημόνια.
Εξηγήσαμε γιατί η καταστρατήγηση των δικαιωμάτων της χώρας και του λαού μας στις υποθέσεις αυτές, με παράκαμψη ή ακύρωση της λειτουργίας της Δικαιοσύνης, συνιστά μορφή κατάλυσης της συνταγματικής και δημοκρατικής λειτουργίας που επιτάσσει την παρέμβασή μας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και την αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας.
Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και ασκούνται υπέρ αυτού, όπως ορίζει το Σύνταγμα.
Κάνουμε το 1ο άρθρο του Συντάγματος πράξη, όπως επιτάσσουν οι ακροτελεύτιες διατάξεις του άρθρου 120. Αντιστεκόμαστε και με νομικά μέσα και δεν υποτασσόμαστε. Και αυτό αποτελεί κορυφαία πολιτική πράξη και ύψιστο δημοκρατικό καθήκον.
Στις 14 Σεπτέμβρη, στο πλαίσιο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, δώσαμε μία σιωπηλή συνέντευξη τύπου. Για 6 λεπτά σιγήσαμε, για να ακουστεί η φωνή μας και το μήνυμα μας: ότι στο σιωπητήριο που έπεσε για την πρωτοβουλία μας δεν θα απαντήσουμε με σιωπή αλλά με την δυνατή φωνή μας. Και προβάλαμε για 6 λεπτά τις βασικές πληροφορίες που παρασιωπήθηκαν και, όπως είδατε, όταν και για τεχνικούς λόγους επέρχεται σιγή έχουμε όχι μόνο την υπομονή αλλά και την επιμονή να κάνουμε την φωνή μας να ακουστεί.
Στις 15 Σεπτέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα της Δημοκρατίας, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων που για πολλούς από εμάς έχει ξεχωριστή σημασία και συμβολισμό, γιατί βρίσκεται δίπλα στην Νομική, παρουσιάσαμε τα πρόσωπα που αναλαμβάνουν την κεντρική ευθύνη στο φορέα μας. Και θέλω να τους ευχαριστήσω όλους, τον Γιώργο Κασιμάτη, την Σοφία Σακοράφα, τον Στράτο Γεωργούλα, τον Δημήτρη Κλούρα, τον Φώτη Μαζαράκη, τον Κώστα Ζηκογιάννη, που ανέλαβαν ο καθένας ένα ξεχωριστό κομμάτι αυτού του εγχειρήματος:
Ο Γιώργος Κασιμάτης, επικεφαλής Σύμβουλος στην Επιτροπή Νομικής Δράσης και Τεκμηρίωσης, η Σοφία Σακοράφα, επικεφαλής επί θεμάτων που αφορούν το Ευρωκοινοβούλιο και τα Ευρωπαϊκά Όργανα, οΣτράτος Γεωργούλας, επικεφαλής της Ομάδας που θα ερευνήσει και θα τεκμηριώσει το κρατικοοικονομικό έγκλημα, δηλαδή, την διαφθορά και την διαπλοκή, ο Δημήτρης Κλούρας, επικεφαλής των παραμέτρων που άπτονται της Δημόσιας Περιουσίας και είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την υπόθεση του Χρέους και του Μνημονίου, ο Φώτης Μαζαράκης, επικεφαλής της ποινικής αξιολόγησης του εγκλήματος του Μνημονίου και ο Κώστας Ζηκογιάννης, επικεφαλής της Οργανωτικής διάρθρωσης του νομικού μας φορέα.
Βέβαια, πρέπει να σας πω ότι ο νομικός μας φορέας δεν είναι αμιγώς νομικός. Είναι και βαθιά κινηματικός. Γι’ αυτό ο Διαμαντής Καραναστάσης παρουσιάζει την πρωτοβουλία μας στις διάφορες στάσεις της και γι’ αυτό επιμένουμε ότι δεν είναι ένα κομματικό όργανο ο φορέας μας αλλά ένα κινηματικό εγχείρημα που αγκαλιάζει και καλεί του πολίτες να συμμετάσχουν και, κυρίως, δίνει την έμφαση στην παρέμβαση της κοινωνίας και των πολιτών για την διεκδίκηση Δικαιοσύνης.
Στην πραγματικότητα, κάνουμε μια εκστρατεία διεκδίκησης Δικαιοσύνης μέσα από την πρωτοβουλία αυτή, υπό την αιγίδα του “ΟΧΙ στα Ναι τους”, υπό την αιγίδα της Πλεύσης Ελευθερίας αλλά και με την ελπίδα και την πεποίθηση ότι θα είναι πάρα πολλοί και πολλές, όπως είστε απόψε, σήμερα, αυτοί και εκείνες που θα συμμετάσχουν σε αυτήν την πολύ μεγάλη περιπέτεια, την οποία ξεκινάμε με χαμόγελο και αισιοδοξία.
Τι σημαίνει να παρεμβαίνουν οι πολίτες για Δικαιοσύνη;
Σημαίνει ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι για λίγους ή για κάποιους. Σημαίνει ότι η Δικαιοσύνη είναι στοιχείο της Δημοκρατίας. Και ότι η Δικαιοσύνη είναι για όλους. Και δεν είναι υπόθεση μόνο των Δικαστών, είναι υπόθεση, πρωτίστως, των πολιτών.
Σημαίνει, ταυτόχρονα, ότι η Δικαιοσύνη δεν αποδίδεται μόνο σε κάποιες περιπτώσεις, αποδίδεται σε όλες τις υποθέσεις και έναντι όλων των προσώπων, όσο υψηλά ιστάμενα και αν είναι.
Την τελευταία εξαετία, την εξαετία των Μνημονίων, παρακολουθούμε ένα όργιο αμνηστεύσεων, μέσα από τροπολογίες της νύχτας, ένα όργιο μεθοδεύσεων ασυλίας και ατιμωρησίας σε ενεχόμενους για βαρύτατα οικονομικά αδικήματα και, μάλιστα, από θέσεις ευθύνης και εξουσίας.
Δε χρειάζεται να αναφέρω ότι έχει υπάρξει ιδιαίτερα επίμονη η παρέμβαση των δανειστών-δυναστών μας προκειμένου να εξασφαλίζουν την ατιμωρησία και την ασυλία για τους επιτετραμμένους τους, για τα εγκλήματα που αφορούν αυτήν τη νέου τύπου οικονομική και πολιτική κατοχή, που λέγεται καθεστώς του Μνημονίου.
Δε χρειάζεται να θυμίσω τις ειδικές ρυθμίσεις αμνήστευσης εγκλημάτων σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος, σε βάρος της δημόσιας περιουσίας, της δημόσιας ιδιοκτησίας, του δημοσίου πλούτου:
Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), ασυλία για την παράδοση του τραπεζικού συστήματος.
ΤΑΙΠΕΔ, ασυλία για την παράδοση αντί πινακίου φακής της δημόσιας περιουσίας.
ΥπερΤαμείο, που τώρα εγκαθιδρύεται στα πρότυπα άλλων μορφωμάτων, και θα αναφερθώ στη συνέχεια, που ακόμα και επί Κατοχής ιδρύθηκαν προκειμένου να συλήσουν τη δημόσια περιουσία και ιδιοκτησία αλλά και την παραγωγή αυτού του λαού και αυτής της χώρας.
Την ίδια ώρα που μεθοδεύεται η ασυλία και η ατιμωρησία για τα πιο σοβαρά εγκλήματα, την ίδια ώρα φαίνεται κάποιοι να εξαντλούν την αναλγησία τους σε υποθέσεις απλών πολιτών.
Από τις υποθέσεις μικρο-οφειλετών, που αντιμετωπίζουν εξουθενωτική μεταχείριση κι ακόμη και στέρηση της ελευθερίας μέχρι την εμβληματικής αναφοράς υπόθεση ενός νεαρού κρατούμενου, του Νίκου Ρωμανού, που η Πολιτεία του αρνήθηκε το αυτονόητο δικαίωμα της άδειας για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο, όπου πέρασε δίνοντας εξετάσεις ως προσωρινά κρατούμενος. Κι αυτή η υπόθεση που συγκλόνισε πριν από 2 χρόνια το Πανελλήνιο εξακολουθεί σήμερα, 2 χρόνια μετά, να εκκρεμεί, παρά την ομόφωνη απόφαση της Βουλής και τις διαβεβαιώσεις της πολιτείας ότι το δίκαιο θα εφαρμοστεί.
Το αίτημα για Δικαιοσύνη δεν είναι αίτημα νομικό αλλά βαθιά δημοκρατικό.
Και επιλέξαμε τη σημερινή ημέρα για να παρουσιάσουμε το όνομα του φορέα μας, αλλά και για την πρώτη από τις τέσσερις εκδηλώσεις, που αναγγείλαμε ότι θα κάνουμε για τις τέσσερις μεγάλες υποθέσεις, με τις οποίες ξεκινάμε τις ενέργειές μας.
Κάνουμε την εκδήλωσή μας σ’ αυτόν εδώ το χώρο, στη Δεξαμενή, που ανήκει στους εργαζομένους της ΕΥΔΑΠ. Και το κάνουμε για να σηματοδοτήσουμε ότι θα υπερασπιστούμε την περιουσία του λαού και της χώρας μας και τα δημόσια αγαθά, που ο σφετερισμός τους αποτελεί εγκληματική πράξη, εντασσόμενη στο έγκλημα του Μνημονίου.
Η σημερινή μέρα είναι η μέρα που γιορτάζεται στην Ελλάδα η Δικαιοσύνη. Κι έχει μια σημασία να μη γιορτάζουμε τη Δικαιοσύνη εθιμοτυπικά, θρησκευτικά ή λεκτικά. Να τη διεκδικούμε στην πράξη, ώστε να δικαιωθεί κάποτε και ουσιαστικά ο εορτασμός της.
Σήμερα είναι ταυτόχρονα η ημέρα της ένωσης των δύο Γερμανιών σε ενιαίο κράτος, με διεθνή προσωπικότητα και καθ’ ολοκληρίαν διάδοχο της ναζιστικής Γερμανίας του Γ’ Ράιχ.
Από την ημέρα αυτή, πριν από 26 χρόνια, δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα έλλειψης διεθνούς νομικής προσωπικότητας για τη διαδοχή της ενοχής και της υποχρέωσης αποζημίωσης των θυμάτων εκ μέρους των υπευθύνων για τα ειδεχθέστερα, τα αποκρουστικότερα εγκλήματα που γνώρισε η ανθρωπότητα.
Θα παρατηρήσετε ότι, στη διάρκεια αυτών που θα πω, στο μυαλό σας και στη δική μου τοποθέτηση διαρκώς θα προκύπτουν αντιφάσεις. Αντιφάσεις που δείχνουν ότι εκείνοι που έπρεπε να λογοδοτούν και να υποβάλλονται στις εναντίον τους αποφάσεις, διαφεύγουν αλλά και διεκδικούν, ενώ, αντίθετα, για τους αδικημένους πολίτες της χώρας αυτής, για το λαό και την πατρίδα μας, εκείνοι που θα ‘πρεπε να διεκδικούν και να ενεργοποιούνται, σιγούν, σιωπούν και παραιτούνται.
Η Γερμανία, αμέσως μετά την ενοποίησή της, συνήψε διεθνείς συμφωνίες με τη Ρωσία, στο πλαίσιο των οποίων εξ αρχής, από το 1990, διεκδίκησε τον επαναπατρισμό των γερμανικών πολιτιστικών θησαυρών που είχαν εξαχθεί από το γερμανικό έδαφος.
Οκτώβριο του ’90 η ένωση, 9 Νοεμβρίου του ’90 η πρώτη συμφωνία, η οποία σε διμερές επίπεδο συνάπτεται για την επιστροφή των πολιτιστικών θησαυρών.
1993, διεθνής συμφωνία για το ίδιο αντικείμενο.
1994, Πρωτόκολλο της Μόσχας για το ίδιο αντικείμενο.
Αντίθετα, στην Ελλάδα οι μοναδικοί επιστραφέντες πολιτιστικοί θησαυροί, 10.000 αρχαία αντικείμενα, θραύσματα αλλά και ολόκληρα αντικείμενα, επιστράφηκαν το καλοκαίρι του 2014, όχι με πρωτοβουλία του ελληνικού κράτους, αλλά με πρωτοβουλία του γερμανού διευθυντή του δημόσιου-κρατικού γερμανικού μουσείου, ο οποίος ανακάλυψε τους θησαυρούς αυτούς στις αποθήκες του μουσείου, όπου τους είχε ενθυλακώσει ο ναζί αρχαιολόγος ακόλουθος των SS προηγούμενος διευθυντής και όπου κρύβονταν για δεκαετίες επί δεκαετιών.
Ο διευθυντής του γερμανικού μουσείου είπε χωρίς περιστροφές ότι η απόδοση αυτών των πολιτιστικών θησαυρών αποτελεί χρέος ενεργό της Γερμανίας προς την Ελλάδα και, ταυτόχρονα, αποτελεί υποχρέωση η αναζήτηση και απόδοση και όλων των άλλων απροσμέτρητων πολιτιστικών και αρχαιολογικών θησαυρών που ακόμη δεν έχουν επιστραφεί.
Σήμερα που ενημερώνουμε τους πολίτες για τις Γερμανικές Οφειλές ήταν και η μέρα κατάθεσης του Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή από τον Υπουργό Οικονομικών.
Και για πολλοστή φορά αυτός ο Προϋπολογισμός δεν περιέχει καμμία εγγραφή των ελληνικών αξιώσεων έναντι της Γερμανίας για τα εγκλήματα, για τους θανάτους, για την καταστροφή των υποδομών, για την υφαρπαγή της παραγωγής, για την κλοπή των αρχαιολογικών θησαυρών της χώρας. Κι αυτό μολονότι από το Γενάρη του 2015, δηλαδή εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, υπάρχει εμπεριστατωμένη ανάλυση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, που είναι υπηρεσία του Υπουργείου Οικονομικών, η οποία αποτιμά τις αξιώσεις της χώρας σε ύψος 278 έως 340 δις ευρώ. Τουλάχιστον.
Τουλάχιστον.
Τι σημαίνει τουλάχιστον; Σημαίνει ότι τα μέλη της Επιτροπής αυτής, στη Βουλή, σε διαδικασία στην οποία παρουσιάστηκε αυτή η Έκθεση, συνομολόγησαν ότι υπάρχουν ακόμη πάρα πολλά στοιχεία, πάρα πολλά αρχεία, πάρα πολλά ντοκουμέντα και πάρα πολλά τεκμήρια, που εκκρεμεί να μελετηθούν, να καταστούν αντικείμενο επεξεργασίας και, τελικά, να ενσωματωθούν στην αποτίμηση των αξιώσεων.
Σημαίνει αυτό ότι δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε;
Το αντίθετο.
Σημαίνει ότι επιβάλλεται ήδη από το Γενάρη του 2015 οι αποτιμηθείσες οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα να εγγραφούν στον Προϋπολογισμό της χώρας, προκειμένου να καταστούν ενεργή αξίωση καταγεγραμμένη και εγγεγραμμένη στα οικονομικά βιβλία της χώρας μας με διεθνή απεύθυνση.
Γιατί δεν την εγγράφουν αυτή την αξίωση στον προϋπολογισμό του κράτους;
Γιατί;
Γιατί η σημερινή Κυβέρνηση, όπως και σειρά προηγούμενων Κυβερνήσεων, είναι αποφασισμένη να θυματοποιήσει τη χώρα έχοντας παραδώσει γη και ύδωρ στους κατακτητές-δανειστές και στην ένοχη και ενεχόμενη έναντι της Ελλάδας Γερμανία.
Θέλει απύθμενο θράσος για να κάνεις αυτό που έκανε χθες ο κ. Τσίπρας. Για να εμφανιστείς εκεί που χύθηκε αίμα για την ελευθερία, για την πατρίδα, για αρχές, αξίες και ιδεολογία και να κάνεις λειτουργία με τα κόλυβα των νεκρών.
Θέλει πολύ θράσος να έχεις παραδώσει τη χώρα με την υπογραφή σου και να παραδίδεις και τα τελευταία κομμάτια, τα τελευταία ιμάτιά της και να εμφανίζεσαι ως η συνέχεια εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία.
Η προδοσία δεν είναι τωρινή και σήμερα θα πούμε μόνο αλήθειες.
Και σήμερα θα μιλήσουμε με ντοκουμέντα.
Σήμερα θα μιλήσουν τα ντοκουμέντα και θα ξεκινήσω με δύο έγγραφα.
Το ένα χρονολογείται 19 Φεβρουαρίου 1959 και το δεύτερο 3 Νοεμβρίου 1959.
Άρθρο μόνο: «Ψηφισάμενοι ομοφώνως μετά της Βουλής», λέει.
Είναι από την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως:
«1. Αρξαμένης διώξεως Γερμανών υπηκόων, φερομένων ως εγκληματιών πολέμου, υπό των δικαστικών αρχών της Χώρας αυτών, αναστέλλεται η δίωξις εν Ελλάδι, αντίγραφα δε των δικογραφιών παραδίδονται εις τα οικείας δικαστικάς αρχάς δια την περαιτέρω υπ’ αυτών δίωξιν, εξαιρουμένων των περιπτώσεων, δια τας οποίας οι κατηγορούμενοι κρατούνται εν Ελλάδι και έχουσι κατ’ αυτών εκδοθή παρ’ Ελληνικών δικαστικών συμβουλίων μέχρι της ισχύος του παρόντος παραπεμπτικά βουλεύματα, περί ων έχουσιν εφαρμογήν τα άρθρα 22 και 23 του νόμου 2058 του 1952.
Η ως άνω αναστολή επέρχεται αυτοδικαίως και χωρίς να απαιτείται απόφασις Δικαστηρίου τινός ή Συμβουλίου, ευθύς ως δηλωθή εκ μέρους της Γερμανικής Κυβερνήσεως προς την Ελληνικήν ότι ήρχισεν η δίωξις υπό των οικείων δικαστικών αρχών.
Αι συναφείς προς τας διωκομένας πράξεις πολιτικαί απαιτήσεις διατηρούνται ακέραιαι, ως και το δικαίωμα των παθόντων να παραστώσιν ως πολιτικώς ενάγοντες».
3 Νοεμβρίου 1959. Τροποποιείται το προηγούμενο:
«1. Αναστέλλεται αυτοδικαίως και χωρίς να απαιτήται απόφασις τις δικαστηρίου, δικαστικού Συμβουλίου ή άλλη τις διαδικασία, πάσα δίωξις Γερμανών υπηκόων φερομένων ως εγκληματιών πολέμου δι’ εγκλήματα προβλεπόμενα υπό της υπ’ αριθ. 73/1945 Σ. Π. «περί κολασμού και εκδικάσεως των εγκλημάτων πολέμου κλπ.» ως αυτή ετροποποιήθη και συνεπληρώθη, καταργούνται δε και τα εκδοθέντα κατ’ αυτών διωκτικά έγγραφα. Αντίγραφα των δικογραφιών αποστέλλονται εις τας Γερμανικάς δικαστικάς αρχάς.
Αναστέλλεται αυτοδικαίως και χωρίς να απαιτήται απόφασις τις δικαστηρίου, δικαστικού Συμβουλίου ή άλλη τις διαδικασία, η εκτέλεσις πάσης ποινής στερητικής της ελευθερίας (φυλακίσεως ή καθείρξεως) ή το υπόλοιπον ταύτης επιβληθείσης κατά Γερμανών υπηκόων εγκληματιών πολέμου καταδικασθέντων δι’ εγκλήματα προβλεπόμενα υπό της υπ’ αριθ. 73/1945 Σ. Π., ως αυτή ετροποποιήθη και συνεπληρώθη».
Το εκδίδει «ο βασιλεύς Παύλος», είχαμε ακόμη βασιλεία στην Ελλάδα, το υπογράφει μετά τιμής ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, Πρόεδρος της Κυβέρνησης και τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, Κανελλόπουλος, Αβέρωφ-Τοσίτσας, Καλλίας, Μακρής, Παπακωνσταντίνου, Μαρτής, Γκίκας, Αδαμόπουλος, Στράτος, Δημητράτος, Τσάτσος, Αλιπράντης, Χρυσανθόπουλος, Κονίτσας, Κεφαλογιάννης, Θανόπουλος, Ψαρρέας, Τριανταφυλλάκος.
Βλέπετε, η προδοσία δεν είναι σημερινή και η αμνήστευση των ειδεχθέστερων εγκλημάτων ανάγεται στα βάθη της ιστορίας. Γι’ αυτό εμείς επιμένουμε ότι η μνήμη είναι στοιχείο της Δικαιοσύνης και, παράλληλα, ότι δεν υπάρχει ούτε Ειρήνη ούτε Δημοκρατία ούτε Ελευθερία όταν δεν λειτουργεί η Δικαιοσύνη.
Θα μιλήσουμε, λοιπόν, με στοιχεία, θα μιλήσουμε για τα γεγονότα, θα πούμε μόνο αλήθειες και θα ανοίξουμε τα ντοκουμέντα.
Τι αφορούν οι Γερμανικές Οφειλές;
Οι Γερμανικές Οφειλές αφορούν τον 1ο και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο γιατί, όσο και αν σας φαίνεται απίστευτο, οι αξιώσεις της Ελλάδας έναντι της Γερμανίας από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο ικανοποιήθηκαν μόνο σε ένα ελάχιστο μέρος και αυτό 70 χρόνια μετά.
Εκκρεμεί μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο κομμάτι των αποζημιώσεων, που έχει αποτιμηθεί αλλά και έχει αναγνωριστεί με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών του 1919, μια Συνθήκη την οποία η Γερμανία εφάρμοσε και στη συνέχεια κατήγγειλε.
Και αυτό θα το ξαναπώ, μια Συνθήκη που η Γερμανία εφάρμοσε και στη συνέχεια κατήγγειλε. Και μιλάμε για τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, που έδωσε τέλος στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι για το Μνημόνιο που κάποιοι προφασίζονται ότι δεν μπορούν να το καταγγείλουν και να το αποκηρύξουν.
Έχω στα χέρια μου το απόρρητο πόρισμα της Ομάδας Εργασίας του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, που έχει ημερομηνία 31 Ιανουαρίου του 2014. Κοντεύουν, δηλαδή, να περάσουν 3 χρόνια από την έκδοσή του.
Το πόρισμα αυτό έχει συγκλονιστικά στοιχεία, που κανένα τους δεν πρέπει να κρατιέται απόρρητο, ειδικά μάλιστα 71 χρόνια μετά από τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Το πόρισμα αυτό από τον Γενάρη του ’14 καταλήγει με σαφήνεια ότι η Ελλάδα έχει ενεργές αξιώσεις έναντι της Γερμανίας και δυνατότητα να τις επιδιώξει και στα εθνικά και στα διεθνή fora με διαφορετική κάθε φορά, αλλά όχι αντιφατική, τεκμηρίωση και θεμελίωση.
Στο πόρισμα αυτό αναφέρεται και ένα πολύ οχληρό γεγονός που πρέπει να το θυμόμαστε όλοι και να το ξέρουμε όλοι, το ανέφερε προηγουμένως ο Στράτος Γεωργούλας, ότι η τελευταία ενέργεια διπλωματικής διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών καταγράφηκε το Νοέμβριο του 1995 με την ρηματική διακοίνωση του Πρέσβη της Ελλάδας στη Γερμανία, Μπουρλογιάννη. Αυτή η ρηματική διακοίνωση δεν απαντήθηκε με ρηματική διακοίνωση, γιατί η Γερμανία αποφεύγει να διαπραγματευτεί και είναι, πλέον, απολύτως αποδεδειγμένο ότι θέλει να παρελκύσει και να αχρηστεύσει την διαδικασία της διαπραγμάτευσης.
Εκείνοι που σήμερα, όπως ο Πρωθυπουργός, όπως οι Υπουργοί, όπως ο σημερινός Πρόεδρος της Βουλής, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι βουλευτές, εκείνοι που σήμερα προφασίζονται ότι δήθεν η διαπραγμάτευση είναι μπροστά, είναι εκείνοι που στην πραγματικότητα θέλουν να μεθοδεύσουν την πλήρη ματαίωση των διεκδικήσεων της χώρας μας έναντι της Γερμανίας.
21 χρόνια άρνησης διαπραγμάτευσης είναι επαρκέστατα για να καταγραφεί η άρνηση οποιασδήποτε διαπραγματευτικής λύσης. Και αυτοί που προσποιούνται ότι σήμερα, εδώ και μήνες, θα ξεκινήσουν μια νέα διαδικασία είναι στην πραγματικότητα εκείνοι που μεθοδεύουν την πλήρη αποτελμάτωση μιας υπόθεσης που πρέπει, σήμερα, χθες, πριν από 16 χρόνια, πριν από 71 χρόνια, πριν από 21 χρόνια, όποτε κι αν το πάρετε, έπρεπε να έχει ξεκινήσει, έπρεπε να έχει προχωρήσει, έπρεπε να έχει ευοδωθεί.
Θα σας διαβάσω λίγα κομμάτια από αυτό το απόρρητο πόρισμα. Αν ασκηθεί εναντίον μου δίωξη είμαι βέβαιη ότι θα είναι στο πλαίσιο της εκδικητικής αντιμετώπισης όσων αγωνίζονται, ώστε η αλήθεια να ξεσκεπάζεται και να μην κουκουλώνεται. Τι λέει, λοιπόν, αυτό το απόρρητο πόρισμα; Και είμαι σίγουρη ότι τίποτε από αυτά που θα σας διαβάσω δεν είναι απόρρητο.
Λέει αυτό το απόρρητο πόρισμα ότι για τις επιδικασθείσες αποζημιώσεις ιδιωτών 1914-1916, καταβλήθηκε τελικώς στους δικαιούχους μόνο ένα μικρό κομμάτι, κυρίως στους κληρονόμους τους και μόνο μετά από εβδομήντα έτη. Και αυτό αναλογούσε στο 0,4% του συνολικού ποσού, που θα κατέβαλλε η Γερμανία σε όλες τις χώρες ως πολεμικές επανορθώσεις.
Λέει το απόρρητο πόρισμα ότι η αρχική υποχρέωση της Γερμανίας για 132 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα, τελικώς κουρεύτηκε το 1920 με το σχέδιο Γιουνκ και διευκολύνθηκε η Γερμανία με διαγραφή μέρους αυτής της υποχρέωσης, υποχρεούμενη να καταβάλει 113,9 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα, πράγμα που σήμαινε ότι υποχρεώθηκε να καταβάλει για την χώρα μας, στην αρχή 528 εκατομμύρια χρυσά μάρκα, αυτό ήταν το 0,4%, και στην συνέχεια 485.876.000 χρυσά μάρκα.
Λέει το απόρρητο πόρισμα του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους ότι η Ελληνική Πλευρά κατέγραψε την ενεργό αξίωσή της μετά το τέλος του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Λέει το απόρρητο πόρισμα ότι για το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο η οφειλή της Γερμανίας προς την Ελλάδα ουσιαστικά αποτυπώνει την οφειλή της πλήρους καταρράκωσης και αποδιάρθρωσης της χώρας, του πληθυσμού και της οικονομίας.
Στο σημείωμα που ανάγεται στις 4/9/1945 οι ζημιές που προξένησαν οι Γερμανοί και οι Ιταλοί αποτιμώνται: σε κτίρια σε 50 δισεκατομμύρια προπολεμικές δραχμές, σε 23 δισεκατομμύρια προπολεμικές δραχμές για γεωργικά προϊόντα, σε 54 δισεκατομμύρια προπολεμικές δραχμές για την καταστροφή της κτηνοτροφίας, σε 24 δισεκατομμύρια προπολεμικές δραχμές για την επιβάρυνση του προϋπολογισμού για συντάξεις και επιδόματα, αφού συντηρούσε η Ελλάδα τις δυνάμεις Κατοχής, αλλά και πέραν της συντήρησης των δυνάμεων Κατοχής καταγράφεται στο πόρισμα αυτό ότι συλήθηκαν τα ταμεία του κράτους και, στην πραγματικότητα, σχεδόν το 50% των χρημάτων που κυκλοφορούσαν επί Κατοχής ήταν χρήματα, τα οποία είχε με εξαναγκαστικό τρόπο πάρει η Γερμανία από την Τράπεζα της Ελλάδος.
Όλα αυτά βέβαια, και θέλω να το αναφέρω αυτό για το σήμερα, όλα αυτά ονομάζονταν «συμφωνίες». Συμφωνίες με την Τράπεζα της Ελλάδας, που, πειθήνια, εκτελούσε τις υποχρεώσεις εκταμίευσης. Τόσο πειθήνια και καλά, που, στο απόρρητο αυτό πόρισμα, περιέχεται και μία «συγκινητική» επιστολή των δυνάμεων Κατοχής προς τον λεγόμενο «Πρωθυπουργό»:
«Κύριε Πρωθυπουργέ (ο πληρεξούσιος του Γ’ Ράιχ), 14 Μαρτίου 1942.
Λαμβάνω την τιμή να φέρω κατωτέρω εις γνώση της υμετέρας εξοχότητος διαφόρους συμφωνίας, αι οποίαι συνήφθησαν εν Ρώμη στις 14/3 του τρέχοντος έτους μεταξύ της Κυβερνήσεως του Ράιχ και της Βασιλικής Ιταλικής Κυβερνήσεως. Αι συμφωνίαι αποσκοπούσιν εις την ανακούφισην της Ελληνικής οικονομίας.»
Κάτι σαν τα προγράμματα διάσωσης της Ελληνικής οικονομίας. Και εκεί, με πολύ αναλυτικό τρόπο αναφέρεται πως θα πρέπει να ανοιχθούν συγκεκριμένοι λογαριασμοί στην Τράπεζα της Ελλάδας για να εξυπηρετήσουν τις τρίμηνες Εκθέσεις και τις τρίμηνες απαιτήσεις. Και, βέβαια, πρέπει να σας πω ότι αυτές οι Συμφωνίες ανανεώθηκαν και ξανα-ανεώθηκαν και ξανα-ανανεώθηκαν μέχρι που στραγγίστηκε εντελώς η χώρα και το αίμα των ανθρώπων.
Γιατί, πρέπει να το ξέρουμε και πρέπει να το λέμε: η χώρα μας πλήρωσε τον βαρύτερο φόρο αίματος, 19,7% του πληθυσμού ήταν θύματα, 558.000 έχασαν τη ζωή τους, 880.000 έμειναν ανάπηροι. Συνολικά 1,5 εκατομμύριο θύματα. Και γι’ αυτήν την τεράστια θηριωδία η διαπραγμάτευση που έγινε το 1946, η διαπραγμάτευση που οδήγησε στη Συμφωνία των Παρισίων, ξέρετε τι προβλέπει; Προβλέπει ότι Ελλάδα θα λάβει συνολικό μερίδιο επί των επανορθώσεων, που θα καταβάλει η Γερμανία, 2,7%!
Η χώρα που πλήρωσε το βαρύτερο φόρο αίματος, συμφωνήθηκε μετά από διαπραγματεύσεις και έχει και μια σημασία η χρονολογία των διαπραγματεύσεων, ότι θα λάβει 2,7%. Το Λουξεμβούργο είχε αναλογία πληθυσμού που θυματοποιήθηκε 2,24%, το Βέλγιο 1,55%, η Ολλανδία 2,44%. Αυτά για να θυμόμαστε, για να γνωρίζουμε, για να επισημαίνουμε τις αντιφάσεις και, βέβαια, για να ξέρουμε καλά ότι αυτή η πορεία της στρατηγικοποίησης της λήθης και της αμνησίας και της αμνηστίας είναι προϊόν μίας επιλογής, που έγινε διαχρονικά από Κυβερνήσεις, οι οποίες δεν υπηρέτησαν το καθήκον τους και πρόδωσαν τους λαούς και τον ελληνικό λαό.
Άρθρο 7 της δανειακής Σύμβασης που συνήφθη στις 8 Μαϊου 2010. (Είναι η δανειακή Σύμβαση που συνδέεται με το πρώτο Μνημόνιο)
«Όλες οι πληρωμές που θα πραγματοποιηθούν από τον δανειολήπτη καταβάλλονται στο ακέραιο χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξης ανταπαίτησης, απαλλαγμένες από, και χωρίς μειώσεις ή παρακρατήσεις φόρων, προμηθειών ή άλλων χρεώσεων για όλη τη διάρκεια της παρούσας σύμβασης.»
«Χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξης ανταπαίτησης». Αυτή είναι η ομολογία μέσα στο Μνημόνιο ότι η ανταπαίτησή μας, ότι η ενεργός απαίτησή μας φοβίζει, φοβίζει τη χώρα που υποχρεούται σε αποζημίωση τόσο πολύ που με ρητό τρόπο διαλαμβάνει αυτόν τον άκυρο αποκλεισμό συμψηφισμού.
Και, βέβαια, έχει μία σημασία και θα σας τα αναφέρω εν τάχει, έχει μία σημασία να ξέρουμε ποιο είναι το ύψος των ποσών, σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, με όλες τις επιφυλάξεις που έχουν να κάνουν με τα στοιχεία που ακόμη εκκρεμεί να αποτυπωθούν.
Από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο 9.189.270.837 ευρώ, και με τους δύο υπολογισμούς που έχει ακολουθήσει το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.
Το Κατοχικό Δάνειο με τον έναν υπολογισμό αποτιμάται στα 10.344.859.092 ευρώ και με τον δεύτερο υπολογισμό το ίδιο.
Για το σύνολο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου 332.013.942.178 ευρώ με τον πρώτο υπολογισμό, 181.786.916.930 ευρώ με τον δεύτερο υπολογισμό.
Για τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, στην πρώτη περίπτωση 341.203.213.015 ευρώ, στη δεύτερη περίπτωση 190.976.187.767 ευρώ.
Στη δεύτερη περίπτωση μόνο, για αποθετικές ζημίες 33.873.928.462 ευρώ και για μείωση παραγόμενου προϊόντος 1940-1944, 53.886.160.462 ευρώ.
Αυτό συνολικά σημαίνει ότι, με τον δεύτερο υπολογισμό, το συνολικό ποσό στο οποίο αποτιμώνται- και είναι και το χαμηλότερο από τα δύο- οι αξιώσεις της χώρας μας ανέρχεται στις 278.736.276.691 ευρώ και με τον πρώτο υπολογισμό στα 341.203.213.015 ευρώ. Τίποτε από αυτά τα δύο δεν ισούται με το μηδέν.
Κανένα από αυτά τα δύο ποσά, όμως, δεν έχει διεκδικήσει η Ελληνική Κυβέρνηση μέχρι σήμερα.
Και παρ’ όλα τα φληναφήματα και παρ’ όλες τις φιέστες και παρ’ όλες τις υποκριτικές τοποθετήσεις και τα κροκοδείλια δάκρυα και τη σύληση του Μνημείου της Καισαριανής, καμμία επίσημη ενέργεια διεκδίκησης δεν έχει γίνει.
Και κάτι άλλο, και με αυτό θα πάμε προς το τέλος γιατί θέλουμε να σας ανακοινώσουμε και το όνομα του φορέα μας. Και κάτι άλλο που δεν είναι καθόλου ήσσονος σημασίας:
Υπάρχει από το έτος 2000 αμετάκλητη απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Αμετάκλητη απόφαση για τη δικαίωση των θυμάτων του Διστόμου. Και χαίρομαι που είναι μαζί μας συγγενείς των θυμάτων που, μέχρι σήμερα, αγωνίζονται γι’ αυτή τη δικαίωση.
Η απόφαση έγινε αμετάκλητη το 2000 και από το 2000 χρειάζεται μία υπογραφή. Μία υπογραφή ενός Υπουργού Δικαιοσύνης, για να εκτελεστεί αυτή η απόφαση που δικαιώνει τα θύματα.
Σας είπα ποιοι υπογράφουν την απόφαση αμνήστευσης των εγκληματιών Πολέμου, με την οποία δόθηκε ασυλία στους μεγαλύτερους εγκληματίες, μεταξύ των οποίων ο μεγάλος εγκληματίας των Ναζί, ο Μέρτεν.
Τώρα, θα σας πω ποιοι είναι αυτοί που δεν υπέγραψαν από το 2000. Ποιοι διετέλεσαν Πρωθυπουργοί και ποιοι διετέλεσαν Υπουργοί.
Πρωθυπουργοί: Κωνσταντίνος Σημίτης, Κωνσταντίνος Καραμανλής, Γεώργιος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος, Παναγιώτης Πικραμμένος, Αντώνης Σαμαράς, Αλέξης Τσίπρας.
Και Υπουργοί Δικαιοσύνης: Μιχαήλ Σταθόπουλος, ορκίστηκε την ημέρα που κατέστη αμετάκλητη η απόφαση για το Δίστομο, 13 Απριλίου 2000, Φίλιππος Πετσάλνικος, Αναστάσιος Παπαληγούρας, Σωτήρης Χατζηγάκης, Νικόλαος Δένδιας, Χάρης Καστανίδης, Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, Χρήστος Γεραρής, Αντώνης Ρουπακιώτης, Νίκος Παρασκευόπουλος.
Υπάρχει ιστορική, διεθνής, ποινική, αστική και πολιτική ευθύνη. Το κυριότερο είναι ότι η ευθύνη αυτή είναι και ατομική, είναι και εξατομικευμένη.
Η πρωτοβουλία μας σημαίνει ότι δε θα αφήσουμε κανέναν υπεύθυνο ατιμώρητο.
Και, ταυτόχρονα, η πρωτοβουλία μας σημαίνει ότι θα αναλάβουμε την προσωπική μας ευθύνη, την ιστορική μας ευθύνη να διεκδικήσουμε Δικαιοσύνη για όλους.
Σας ευχαριστώ πολύ.
To video της ομιλίας της Ζωής: https://www.youtube.com/watch?v=dueQc5-p5Qk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου